روی دیوار اتاقم سایه ات قد می کشد

عطشی دارم از آن دست که ناگفتنی است

به دنبال چراغم آسمان ابری است ماهی نیست

همین عقلی که با سنگ حقیقت خانه می سازد

هر قدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد

زود میلرزد دلم! اینقدر طنازی نکن !

مثـل نسیمی لای مو پیچید ، برگشت

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد

تو را هر روز میدیدم به جای دیدن خورشید