استخوان‌ها برای شکل‌دادن به بدن و پشتیبانی از آن، محافظت از اندام‌های حیاتی و اتصال عضلات و حرکت‌کردن ضروری هستند. این بافت‌های زنده به‌طور مداوم بازسازی می‌شوند و درست مانند سایر بخش‌های بدن گاهی دچار بیماری هم می‌شوند. بیماری‌های استخوان می‌توانند موجب ناهنجاری و ناتوانی در اسکلت انسان شوند. تا پایان مقاله با ما همراه باشید تا درمورد ساختار اسکلت انسان و بیماری‌هایی که می‌توانند استخوان‌ها را درگیر کنند و عوامل خطر این بیماری‌ها بیشتر بدانید.
آنچه در این مقاله خواهید خواند:
اسکلت انسان | بیماری‌های استخوان | بیماری‌هایی که به استخوان‌ها آسیب می‌زنند | عوامل خطر
اسکلت انسان از ۲۰۶ استخوان تشکیل شده است. این ۲۰۶ استخوان سلول‌های خونی را تولید می‌کنند، مواد مغذی را ذخیره می‌کنند و هورمون‌هایی را ترشح می‌کنند که برای عملکرد درست بدن ضروری هستند، زیرا این استخوان‌ها سلول‌های خونی، اعصاب و عروق لنفاوی مختص به خودشان را دارند.
استخوان‌ها نیز مانند سایر بخش‌های بدن بافت‌های زنده‌ای هستند که به‌طور مرتب بازسازی می‌شوند. در فرایند بازسازی استخوان (bone remodeling)، استخوان‌های قدیمی با بافت استخوانی جدید جایگزین می‌شوند.
با تست تراکم استخوان می‌توان شرایط استخوان‌ها را سنجید. تراکم استخوان اندازه‌گیری مواد معدنی موجود در استخوان‌هاست. پزشک با مشاهده تست تراکم معدنی استخوان (BMD) می‌تواند به شما بگوید که استخوان‌هایتان چقدر قوی هستند.
تراکم استخوان در جوانی و از اواسط ۲۰سالگی تا اوایل ۳۰سالگی در بالاترین حد قرار دارد. پس از این زمان و با بالارفتن سن، به‌تدریج از تراکم استخوان‌ها کاسته می‌شود. خوشبختانه با برخی اقدامات می‌توانیم روند طبیعی کاهش تراکم استخوان را کند کنیم، مانند:
برخی بیماری‌ها مستقیما در استخوان‌ها ایجاد می‌شوند ولی بعضی از بیماری‌ها هم هستند که منشأ استخوانی ندارند ولی بر روی استخوان‌ها تأثیر می‌گذارند. در ادامه، هر دو مورد را بررسی خواهیم کرد.
بیماری‌های استخوان می‌توانند ژنتیکی باشند یا به‌دلیل افزایش سن یا عوامل خطر قابل‌کنترل ایجاد شوند. بعضی از بیماری‌های استخوان در بزرگ‌سالان و بعضی نیز در کودکان بیشتر دیده می‌شوند و بعضی از این بیماری‌ها نیز ارتباطی با سن ندارند.
پوکی استخوان موجب کاهش تراکم استخوان و تحلیل‌رفتن بافت آن می‌شود. این بیماری می‌تواند منجر به افزایش خطر شکستگی به‌ویژه در لگن، دنده‌ها، ستون‌فقرات و مچ دست‌ها شود، تا جایی که حتی ممکن است که فرد در زمان انجام کارهای روزمره مانند ایستادن یا راه‌رفتن دچار شکستگی شود.
گرچه پوکی استخوان بیشتر در افراد مسن (و بیشتر در زنان) دیده می‌شود، در هر سنی می‌تواند فرد را را درگیر کند، حتی در کودکی.
برای بررسی احتمال ابتلا به پوکی استخوان، تراکم استخوان‌ها سنجیده می‌شود.
هدف از درمان پوکی استخوان، محافظت و تقویت استخوان‌هاست. برای درمان، از داروهای تقویت‌کننده استخوان استفاده می‌شود که می‌توانند روند کاهش تراکم استخوان را کند کنند و حتی موجب رشد استخوان شوند. تغییر رژیم غذایی و ورزش‌کردن نیز مفید است. همچنین می‌توانید روی تعادل و قدرت بدنی خود کار کنید تا از افتادن، که می‌تواند موجب شکستن استخوان شود، جلوگیری کنید.
تراکم استخوان افراد مبتلا به استئوپنی کمتر از حد طبیعی است ولی به‌اندازه پوکی استخوان نیست. ابتلا به استئوپنی خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش می‌دهد. استئوپنی علامتی ندارد، زیرا کاهش توده استخوانی دردناک نیست.
پزشک برای تشخیص ابتلا به استئوپنی، تست تراکم استخوان را برای اندازه‌گیری توده و قدرت استخوانی تجویز می‌کند.
عوامل خطر این بیماری عبارت‌اند از:
هدف از درمان، جلوگیری از تبدیل‌شدن این بیماری به پوکی استخوان است. معمولا درمان شامل رژیم غذایی، ورزش و مصرف داروهای تقویت‌کننده استخوان (در صورت نزدیک‌بودن تراکم استخوان به پوکی استخوان) است. ممکن است که پزشک مصرف مکمل‌های کلسیم و ویتامین D را نیز توصیه کند.
شاید این بیماری نقطه مقابل پوکی استخوان به نظر برسد، زیرا استخوان‌ها بسیار متراکم می‌شوند ولی قوی‌تر نیستند و برعکس، ضعیف‌ترند و راحت‌تر می‌شکنند.
این بیماری می‌تواند روی مغزاستخوان داخل استخوان‌ها نیز اثر بگذارد و این یعنی بدن سخت‌تر می‌تواند با عفونت مبارزه کند، اکسیژن را حمل کند و خون‌ریزی را کنترل کند.
روش‌های درمانی شامل مصرف دارو، مکمل‌ها، هورمون‌ها و گاهی جراحی است. فیزیوتراپی نیز می‌تواند مفید باشد.
به نرمی استخوان در کودکان، راشیتیسم می‌گویند. نرمی استخوان در بزرگ‌سالان، استئومالاسی نام دارد.
راشیتیسم بر رشد استخوان‌ها در دوران کودکی اثر می‌گذارد. این بیماری موجب درد استخوان، رشد نامناسب و شکل‌گیری استخوان‌هایی نرم و ضعیف می‌شود. این بیماری می‌تواند موجب بدشکلی استخوان شود. علت راشیتیسم کمبود ویتامین D است.
بیشتر کودکان مبتلا به راشیتیسم با دریافت کلسیم و ویتامین D کافی از رژیم غذایی یا مکمل‌های ویتامین درمان می‌شوند. کودکانی که در جذب ویتامین‌ها و مواد معدنی مشکل دارند، به مکمل‌هایی با دوز بالاتر یا تزریق ویتامین D نیاز دارند.
استئومالاسی در بزرگ‌سالان، استخوان‌ها را ضعیف می‌کند و موجب می‌شود که استخوان‌ها بیشتر مستعد شکستگی شوند. این بیماری موجب ازدست‌رفتن مواد معدنی استخوان می‌شود، بنابراین روند تجزیه استخوان‌ها سریع‌تر از بازسازی آنهاست.
استئومالاسی نیز معمولا به‌دلیل کمبود ویتامین D ایجاد می‌شود. اختلال گوارشی یا کلیوی که موجب کاهش جذب ویتامین D شود نیز می‌تواند عامل این بیماری باشد. رایج‌ترین علائم استئومالاسی شامل درد استخوان، شکستگی و ضعف عضلانی است. استئومالاسی می‌تواند روی توانایی راه‌رفتن فرد اثر بگذارد.
سرطان استخوان می‌تواند هر استخوانی را درگیر کند، ولی بیشتر در لگن و استخوان‌های بلند بازوها و ساق پاها دیده می‌شود. سرطان استخوان سرطانی نادر است که به‌گفته انجمن سرطان آمریکا کمتر از ۰٫۲ درصد تمام سرطان‌ها را تشکیل می‌دهد.
علت بیشتر سرطان‌های استخوان ناشناخته است، ولی بعضی از انواع آن با ژنتیک، پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی در گذشته، تومورهای خوش‌خیم یا سایر بیماری‌های استخوان مرتبط هستند.
سرطان استخوان، شامل سرطان‌هایی نمی‌شود که در جای دیگری از بدن شروع شده‌اند و به استخوان متاستاز داده‌اند (گسترش یافته‌اند). این سرطان‌ها بر اساس جایی که در آن شروع شده‌اند، نام‌گذاری می‌شوند، مانند سرطان پستانی که به استخوان متاستاز داده است.
کندروسارکوم‌ها (Chondrosarcomas) رایج‌ترین سرطان‌های استخوان در بزرگ‌سالان هستند. در کودکان و نوجوانان نیز استئوسارکوما (osteosarcoma) و تومورهای اوینگ (Ewing tumors) رایج‌ترین سرطان‌های استخوان هستند.
بیشتر سرطان‌های استخوان با جراحی درمان می‌شوند. از شیمی‌درمانی و پرتودرمانی نیز برای درمان سرطان استخوان استفاده می‌شود.
اسکولیوز در طول جهش رشدِ پیش از بلوغ رخ می‌دهد. گاهی اسکولیوز به‌دلیل بیماری‌هایی مانند فلج مغزی و دیستروفی عضلانی (muscular dystrophy) ایجاد می‌شود، ولی بیشتر دلایل اسکولیوز، ایدیوپاتیک هستند (یعنی منشأ مشخصی ندارند).
اسکولیوز می‌تواند تا بزرگ‌سالی ادامه یابد یا در بزرگ‌سالی به‌صورت اسکولیوز دژنراتیو (degenerative scoliosis) بزرگ‌سالان ظاهر شود.
بیشتر موارد اسکولیوز کودکان خفیف هستند، ولی گاهی بدشکلی ستون‌فقرات با رشد کودک شدید‌تر می‌شود. اسکولیوز شدید، دردناک و ناتوان‌کننده است. اگر کودک انحنای شدید ستون‌فقرات داشته باشد، این انحنا می‌تواند میزان فضای موجود در حفره قفسه سینه را کاهش دهد و منجر به مشکلات تنفسی و کاهش عملکرد ریه شود.
در اسکولیوز خفیف با استفاده از اشعه ایکس بررسی می‌شود که آیا انحنای ستون‌فقرات بدتر شده است یا خیر. موارد خفیف معمولا به درمان نیاز ندارند، گرچه بعضی کودکان برای جلوگیری از بدترشدن وضعیت ستون‌فقرات خود باید از کمربند طبی (back brace) استفاده کنند. گاهی برای صاف‌کردن ستون‌فقرات کودکان مبتلا به اسکولیوز شدید به جراحی نیاز داریم.
آرتروز به دو دسته تقسیم می‌شود: اُستئوآرتریت (osteoarthritis) و آرتروز التهابی.
اُستئوآرتریت و آرتروز التهابی دلایل مختلف و روش‌های درمانی متفاوتی دارند.
استئوآرتریت نوع «فرسایشی» آرتروز است. این بیماری به بافت لغزنده‌ای که انتهای استخوان‌ها را می‌پوشاند، آسیب می‌رساند و موجب می‌شود که استخوان‌ها با یکدیگر سایش داشته باشند. گاهی استخوان و غضروف از بین می‌روند و این مسئله موجب درد و تورم می‌شود. این بیماری با گذشت زمان می‌تواند شکل مفصل را تغییر دهد
ورزش و کاهش وزن در فرونشاندن درد و سفتی مؤثر هستند. ممکن است که پزشک داروها و درمان‌های دیگری مانند تحریک الکتریکی (electrical stimulation) و جراحی را پیشنهاد دهد.
بیماری‌های آرتروز التهابی بر چندین مفصل اثر می‌گذارند و معمولا نتیجه فعالیت بیش از حد و عملکرد نامناسب سیستم ایمنی بدن هستند که موجب می‌شود التهاب بسیار زیاد باشد.
انواع رایج آرتروز التهابی عبارت‌اند از:
اسپوندیلیت آنکیلوزان بر ستون‌فقرات، جناغ‌سینه و مفصل‌های بزرگ بدن اثر می‌گذارد.
به آرتروز التهابی ناشی از بالابودنِ اسیداوریک در خون، نقرس می‌گویند.
از بیماری‌های سیستم ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به بدن حمله می‌کند. درد عضلانی، تب، خستگی، بثورات و ریزش مو علائم رایج این بیماری هستند. مفاصل متورم و دردناک نیز از علائم دیگر این بیماری هستند. لوپوس موجب می‌شود که فرد، بیشتر مستعد ابتلا به پوکی استخوان و شکستگی استخوان باشد. کورتیکواستروئیدهایی که برای درمان لوپوس تجویز می‌شوند نیز می‌توانند موجب ازدست‌رفتن استخوان شوند. پزشک در زمان تعیین برنامه درمانی، این موضوع را در نظر می‌گیرد.
آرتریت پسوریاتیک آرتروزی التهابی است که با پسوریازیس ایجاد می‌شود. پسوریازیس یک بیماری پوستی خودایمنی است که به‌صورت لکه‌های قرمز زبر و خارش‌دار ظاهر می‌شود.
این بیماری نیز مانند لوپوس از بیماری‌های خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به مفاصل و استخوان‌ها (بیشتر در دست‌ها و پاها) حمله می‌کند. علائم این بیماری شامل درد و تورم در مفاصل و احساس خستگی و تب است. برای کنترل این بیماری از دارو و در برخی موارد از جراحی استفاده می‌شود. مصرف غذاهای ضدالتهابی فراوان و ورزش‌کردن برای تقویت قلب و سایر عضلات و بهبود دامنه حرکتی مفاصل نیز می‌توانند مفید باشند.
بیماری پاژه یا استئیت دفورمانس (osteitis deformans) در فرایند بازیافت طبیعی استخوان اختلال ایجاد می‌کند. معمولا بافت جدید استخوان به‌تدریج جایگزین بافت استخوانی قدیمی می‌شود. ولی در بیماری پاژه، تجزیه و رشد مجدد زیاد موجب می‌شود که استخوان‌ها بیش از حد بزرگ، ضعیف و نرم شوند.
ممکن است که استخوان‌ها بدشکل، شکننده و مستعد شکستگی باشند. بیماری پاژه بیشتر در استخوان‌های لگن، جمجمه، ستون‌فقرات و ساق پا ایجاد می‌شود، ولی استخوان‌های دیگر نیز می‌توانند درگیر شوند.
ممکن است تا زمانی که دچار شکستگی استخوان یا آرتروز نشده‌اید، متوجه ابتلا به این بیماری نشوید.
خطر ابتلا به بیماری پاژه با بالارفتن سن افزایش می‌یابد و در نژادهای اروپایی بالاتر است.
دلیل این بیماری مشخص نیست، ولی ممکن است که ژن‌ها عامل آن باشند، زیرا بیماری پاژه در خانواده ادامه می‌یابد.
عوارض بیماری پاژه استخوان عبارت‌اند از:
معمولا برای درمان بیماری پاژه استخوان از بیس فسفونات‌ها (bisphosphonates) استفاده می‌شود. بیس فسفونات‌ها داروهایی هستند که بیشتر برای تقویت استخوان‌های ضعیف‌شده بر اثر پوکی استخوان استفاده می‌شوند. با جراحی نیز می‌توان آسیب استخوانی ناشی از این بیماری را درمان کرد.
استئونکروز که به آن بافت‌مردگی بی‌خونی یا آواسکولار نکروز (avascular necrosis) نیز می‌گویند، از بیماری‌های استخوان است که منجر به مرگ سلول‌های استخوانی می‌شود. در این بیماری، استخوان (معمولا ران، بازو، زانوها یا شانه‌ها) خون کافی دریافت نمی‌کند. بدون خون‌رسانی، بافت استخوان می‌میرد و فرومی‌ریزد. فروپاشی استخوان موجب درد و دشواری حرکت می‌شود. کاهش جریان خون به این دلیل است که بیماری موجب شکستگی‌های کوچکی در استخوان می‌شود که درنهایت موجب فروپاشی استخوان درگیر می‌شوند. این شکستگی‌های کوچک منجر به جریان خون منقطع به آن بخش از استخوان می‌شوند.
استئونکروز می‌تواند موجب درد، آرتروز و عملکرد محدود مفصل شود.
علت دقیق این بیماری مشخص نیست و ممکن است که عواملی مانند جراحت، دارو یا بیماری‌هایی مانند سرطان، لوپوس یا HIV موجب این بیماری شوند. افراد مبتلا به این بیماری معمولا سابقه تروما، مصرف کورتیکواستروئید یا مصرف قابل‌توجه الکل دارند.
برای درمان از دارو، جراحی یا سایر درمان‌ها استفاده می‌شود. در بعضی از افراد مبتلا به این بیماری برای ترمیم و جایگزینی استخوان آسیب‌دیده از جراحی تعویض مفصل استفاده می‌شود.
استئومیلیت عفونت استخوان ناشی از باکتری‌ای به نام استافیلوکوک اورئوس (Staphylococcus aureus) است. ابتلا به بیماری‌های خاصی مانند دیابت، روماتیسم مفاصل یا بیماری سلول‌های داسی‌شکل خطر ابتلا به استئومیلیت را افزایش می‌دهد.
به‌گفته کلینیک کلیولند، استئومیلیت از هر ۱۰ هزار نفر، ۲ نفر را درگیر می‌کند. علائم استئومیلیت شامل درد و تورم در استخوان آسیب‌دیده، تب، تورم مچ پا، پا و ساق پا، کاهش حرکت مفصل و تغییر در نحوه راه‌رفتن است.
اگر استئومیلیت درمان نشود روی خون‌رسانی اثر می‌گذارد و منجر به مرگ بافت استخوانی می‌شود.
خوشبختانه این بیماری با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شود. در عفونت‌های شدید استخوانی برای برداشتن استخوان آسیب‌دیده و در عفونت ستون‌فقرات برای کاهش فشار بر نخاع یا ریشه‌های عصبی به جراحی نیاز داریم.
اگر درد مفاصل و استخوان به‌سرعت ایجاد شود و دچار بیماری و تب شوید، ممکن است که باکتری‌ها مفاصل و استخوان شما را آلوده کرده باشند.
گاهی نیز بیماری یا صدمه دیگری عامل این وضعیت است.
ممکن است که پزشک به شما بگوید که دچار «آرتروز سپتیک» شده‌اید و از سوزنی برای بیرون‌کشیدن مایعات استفاده کند و برای ازبین‌بردن باکتری‌ها آنتی‌بیوتیک تجویز کند.
گاهی ویروس‌ها یا قارچ‌ها موجب عفونت مفاصل می‌شوند، که البته اتفاق چندان شایعی نیست. در این حالت مصرف آنتی‌بیوتیک کمکی نمی‌کند.
استئوژنز ایمپرفکتا، که به آن اختلال استخوان‌زایی یا بیماری استخوان شکننده نیز می‌گویند، به گروهی از بیماری‌های ارثی استخوان تعلق دارد که دیسپلازی اسکلتی (skeletal dysplasias) نامیده می‌شوند. مشخصه این بیماری‌ها استخوان‌های شکننده است.
دلیل استئوژنز ایمپرفکتا ژن‌های معیوب، به‌ویژه ژن‌های مسئول ساخت کلاژن (پروتئین تقویت‌کننده استخوان) است.
در این بیماری فرد ژن‌هایی را از والدینش به ارث می‌برد که می‌توانند استخوان‌هایش را ضعیف و بدشکل کنند. گاهی مفاصل به‌راحتی جدا می‌شوند و ستون‌فقرات انحنا پیدا می‌کند. همچنین ممکن است که دچار کاهش شنوایی، مشکلات تنفسی و ایجاد رنگ تیره در سفیدی چشم‌ها شوید.
استئوژنز ایمپرفکتا می‌تواند خفیف یا شدید باشد. نوع خفیف در طول زندگی فرد فقط موجب چند شکستگی می‌شود، ولی نوع شدید موجب صدها شکستگی می‌شود که دلیل مشخصی ندارند.
این بیماری با داروهای تقویت‌کننده استخوان، فیزیوتراپی و جراحی درمان می‌شود.
بیش از ۴۵۰ اختلال استخوانیِ دیسپلازی اسکلتی وجود دارد. معمولا این اختلالات در نوزادان دیده می‌شوند و بر استخوان‌ها و مفاصل اثر می‌گذارند. این اختلالات می‌توانند رشد کودک را مختل کنند و موجب شکل‌گیری استخوان‌هایی غیرطبیعی در سر، ستون‌فقرات یا استخوان‌های بلند بازوها و پاها شوند. اندام‌های کودکان مبتلا به دیسپلازی‌های اسکلتی در مقایسه با بدنشان کوتاه است.
دیسپلازی‌های اسکلتی به‌دلیل ژن‌های معیوبی ایجاد می‌شوند که یا ارثی هستند یا بر اثر جهش‌های تصادفی در طول رشد جنین به وجود آمده‌اند. شایع‌ترین دیسپلازی‌های اسکلتی، آکندروپلازی (achondroplasia) و سایر انواع کوتولگی (dwarfism)، دیسپلازی تاناتوفوریک (thanatophoric dysplasia) و هیپوکندروپلازی (hypochondroplasia) هستند.
اگر دیسپلازی‌های اسکلتی درمان نشوند می‌توانند موجب مشکلات تنفسی، مشکلاتی در ستون‌فقرات (مانند ایجاد انحنا، خمیدگی و باریک‌شدن ستون‌فقرات)، تجمع مایعات در مغز (که هیدروسفالی (hydrocephalus) نامیده می‌شود) و کاهش بینایی و شنوایی شوند.
درمان دیسپلازی اسکلتی به علائم مرتبط با این بیماری بستگی دارد. درمان می‌تواند شامل این موارد باشد:
– درمان هیدروسفالی؛
– جراحی برای کنترل تنگی کانال نخاعی یا بی‌ثباتی ستون‌فقرات؛
– تعویض مفصل زانوها یا ران‌هایی که به‌شدت تحت‌تأثیر آرتروز قرار گرفته‌اند؛
– جراحی افزایش طول اندام؛
– جراحی‌های اندام تحتانی برای اصلاح ترازبندی استخوان.
در این بیماری ژن‌ها به بدن می‌گویند که استخوان سالم را با انواع دیگری از بافت جایگزین کند. استخوان‌ها ضعیف و بدشکل می‌شوند و به‌راحتی می‌شکنند.
بسیاری از کودکان بین ۶ تا ۱۰ساله‌ای که به این بیماری مبتلا می‌شوند، دچار شکستگی استخوان هم می‌شوند. این بیماری اغلب روی یک سمت بدن اثر می‌گذارد و معمولا بازو، لگن، صورت، پا یا دنده‌ها را درگیر می‌کند.
برای کنترل علائم می‌توان از دارو، گچ‌گیری و جراحی استفاده کرد. درمورد رژیم غذایی و ورزش‌هایی که می‌توانند مفید باشند با پزشک صحبت کنید.
همان طور که در ابتدای مقاله گفتیم، منشأ برخی بیماری‌ها در استخوان نیست ولی بیماری‌ها و مشکلات دیگری هستند که باعث آسیب به استخوان‌ها می‌شوند:
معمولا این بیماری در کودکی و زمانی شروع می‌شود که استخوان‌ها هنوز در حال رشد هستند. در دیابت نوع یک، بدن انسولین کمی تولید می‌کند یا هیچ انسولینی تولید نمی‌کند.
انسولین هورمونی است که به کنترل قند خون کمک می‌کند.
این بیماری استخوان‌ها را ضعیف می‌کند. بدون انسولین کافی، استخوان‌ها به‌خوبی رشد نمی‌کنند یا به حداکثر توده استخوانی نمی‌رسند.
برای کنترل بیماری از دارو، رژیم غذایی، تست‌های قند خون و تغییر سبک زندگی استفاده می‌شود.
در این بیماری، بدن نمی‌تواند گلوتن را تحمل کند. گلوتن پروتئینی است که در گندم و سایر غلات وجود دارد. با خوردن گلوتن، سیستم ایمنی بدن به روده کوچک حمله می‌کند و به آن آسیب می‌رساند. این مسئله موجب سخت‌ترشدن جذب مواد مغذی، ازجمله کلسیم موردنیاز استخوان‌ها می‌شود. اگر به این بیماری مبتلا باشید و ندانید، استخوان‌های ضعیفی خواهید داشت.
اگر پزشک به شما بگوید که به بیماری سلیاک مبتلا هستید، باید رژیم غذایی بدون گلوتن داشته باشید تا بدنتان بهبود پیدا کند.
در این بیماری، غده تیروئید مقدار زیادی از هورمون‌هایی را تولید می‌کند که در حالت طبیعی در مصرف انرژی به بدن کمک می‌کنند. این بیماری موجب خستگی، بی‌خوابی و لرزش می‌شود و ضعف استخوان را نیز تسریع می‌کند. گاهی بدن نمی‌تواند با سرعت کافی استخوان ازدست‌رفته را جایگزین کند. اگر پرکاری تیروئید مدتی طولانی ادامه یابد، ممکن است دچار پوکی استخوان شوید.
پزشک می‌تواند با دارو، جراحی یا هر دو، سطح هورمون‌ها را به حالت طبیعی برگرداند.
تنباکو می‌تواند گردش خون به استخوان‌ها را مختل کند و موجب ضعیف‌شدن استخوان‌ها شود. سیگار می‌تواند درد مفاصل و کمرِ ناشی از بیماری‌های دیگر را نیز بدتر کند و ممکن است که اثرگذاری بعضی از درمان‌های درد را کاهش دهد. سیگار بر توانایی بدن در جذب کلسیم نیز اثر می‌گذارد و منجر به تراکم استخوان کمتر و ضعیف‌شدن استخوان‌ها می‌شود. به‌علاوه نیکوتین تولید سلول‌های تشکیل‌دهنده استخوان را کُند می‌کند. پس بهتر است این عادت را برای همیشه ترک کنید.
برای کاهش وزن شدید جراحی‌های متفاوتی وجود دارد که معده را کوچک‌تر می‌کنند تا کمتر غذا بخورید. گاهی پس از جراحی احتمال شکستن استخوان‌ها بیش از دوبرابر می‌شود.
پزشکان دلیل این مسئله را نمی‌دانند، ولی ممکن است که تا حدی به‌دلیل کاهش مصرف کلسیم و ویتامین D موردنیاز استخوان‌ها باشد.
عوامل خطر ایجاد بیماری‌های استخوان به دو دسته قابل‌کنترل و غیرقابل‌کنترل تقسیم می‌شوند.
این عوامل شامل رژیم غذایی، ورزش، وزن بدن، مصرف الکل و دخانیات و مصرف بعضی از انواع داروها هستند.
برای نمونه، رژیم غذایی دارای کلسیم و ویتامین D پایین و بی‌تحرکی خطر ابتلا به استئوپنی یا پوکی استخوان را افزایش می‌دهد.
اضافه‌وزن فشار زیادی روی استخوان‌ها وارد می‌کند و کمبود وزن نیز با افزایش سن خطر ازدست‌رفتن استخوان و شکستگی‌ها را بالا می‌برد. بنابراین باید متناسب با سن، ساختار استخوانی و قد خود وزن سالمی داشته باشید.
مصرف طولانی‌مدت داروهای کورتیکواستروئید مانند پردنیزون، کورتیزون یا دگزامتازون می‌تواند به استخوان‌ها آسیب برساند. سایر داروهایی که می‌توانند بر سلامت استخوان اثر بگذارند عبارت‌اند از:
بعضی از عوامل خطر بیماری‌های استخوان از کنترل ما خارج هستند، ازجمله:
زنان بیشتر دچار بیماری‌هایی مانند استئوپنی و پوکی استخوان می‌شوند، زیرا استخوان‌های کوچک‌تری دارند که به‌دلیل تغییرات هورمونی در طول زندگی، سریع‌تر تراکم خود را از دست می‌دهند.
افزایش سن موجب نازک‌تر و ضعیف‌تر شدن استخوان‌ها می‌شود، زیرا با افزایش سن استخوان‌ها کلسیم و فسفات را جذب می‌کنند، به‌جای اینکه ذخیره کنند. تغییرات هورمونی ناشی از افزایش سن مانند کاهش استروژن و پروژسترون نیز در کاهش تراکم استخوان در مردان و زنان نقش دارند.
نژاد و جنسیت نیز در سلامت استخوان نقش دارند.
برای نمونه، بالاترین خطر شکستگی در زنان سفیدپوست وجود دارد و نژادهای اروپایی و آسیایی بیشتر از سایر نژادها به پوکی استخوان دچار می‌شوند.
بعضی از بیماری‌های استخوان ژنتیکی با سابقه خانوادگی مرتبط هستند. برای نمونه، بیماری پاژه استخوان می‌تواند در طول نسل‌ها در خانواده ادامه یابد. استئوژنز ایمپرفکتا و سایر انواع دیسپلازی اسکلتی نیز در خانواده‌ها ادامه می‌یابند.
اگر یکی از اعضای درجه‌یک خانواده شما به پوکی استخوان مبتلاست، به احتمال زیاد شما نیز در آینده به این بیماری مبتلا خواهید شد. بنابراین باید آزمایش‌های لازم برای تشخیص این بیماری را زودتر شروع کنید.
برای داشتن استخوان‌های قوی در جوانی و جلوگیری از تحلیل‌رفتن استخوان‌ها در سنین بالاتر، باید کلسیم و ویتامین D کافی دریافت کنید و به‌اندازه کافی ورزش کنید. همچنین باید از سیگارکشیدن و نوشیدن الکل خودداری کنید.
اگر نگران سلامت استخوان‌هایتان هستید، با پزشک مشورت کنید. پزشک می‌تواند با استفاده از آزمایش‌های تراکم استخوان، غربالگری ژنتیکی و سایر آزمایش‌ها میزان خطر ابتلای شما به بیماری‌های استخوان را تعیین کند و روش‌ها و برنامه‌هایی را برای کاهش عوامل خطر یا کنترل مشکلات احتمالی پیشنهاد دهد.
اگر درمورد بیماری‌های استخوان و روش‌های تشخیص و درمان آن توصیه یا تجربه‌ای دارید، خوشحال می‌شویم که در بخش «ارسال دیدگاه» آن را با ما و سایر دوستان در میان بگذارید.
منبع verywellhealth medlineplus webmd
استخوانپوکی استخوانسلامت استخوان
0
اشتراک‌گذاریWhatsAppTelegramFacebookLinkedinTwitterپرینتایمیل
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها