در رژیم غذایی بیشتر خانواده‌ها، پنیر جایگاه ثابتی دارد و از آن برای تهیه انواع غذاها استفاده می‌شود. پنیر چدار هم نوعی پنیر است که صدها سال است تولید می‌شود. اگر می‌خواهید این نوع پنیر را به‌خوبی بشناسید، در این مقاله از «چطور» با ما همراه شوید.
چدار پنیر نیمه‌سفتی است که از شیر گاو تهیه می‌شود و بافتی نسبتا شکننده دارد. طعم پنیر تازه چدار ملایم و بافتش مانند کره نرم و خامه‌ای است. این پنیر هرچه کهنه‌تر شود، طعمش تندوتیزتر و بافتش سفت‌تر می‌شود. پنیر چدار اولین بار قرن ۱۲ میلادی در روستای چدارِ سامرست انگلستان تولید شد. غارهای خنک و مرطوب این روستا بهترین مکان برای جاافتادن این نوع پنیر بودند. این محصول لبنی از همان زمان راه خود را به خانه‌ها باز کرد و اکنون به یکی از پنیرهای محبوب نزد مردم جهان، به‌ویژه آمریکایی‌ها، تبدیل شده است.
در این جدول، ارزش غذایی ۲۸ گرم پنیر چدار را مشاهده می‌کنید:
| کالری | ۱۲۰ |
| چربی | ۱۰ گرم |
| سدیم | ۱۹۰ میلی‌گرم |
| کربوهیدرات | ۰ |
| فیبر | ۰ |
| قند | ۱ گرم |
| پروتئین | ۷ گرم |
| کلسیم | ۲۰۱٫۶ میلی‌گرم |
| ویتامین A | ۹۵٫۷ میکروگرم |
| ویتامین B12 | ۰٫۳ میکروگرم |
کلسیم برای پیشگیری از پوکی استخوان و کاهش تراکم استخوان ضروری است و پنیر چدار با مقدار چشمگیر کلسیمی که دارد، یکی از بهترین مواد خوراکی برای تأمین کلسیم موردنیاز بدن است.
پروتئین نه‌تنها در ماهیچه‌سازی نقش دارد، بلکه برای تولید آنزیم‌ها، حفظ ساختارهای سلولی و حفظ تعادل مایعات بدن هم حیاتی است. پنیر چدار که در ۲۸ گرم آن ۷ گرم پروتئین وجود دارد، منبع عالی این درشت‌مغذی محسوب می‌شود.
چدار پنیری پرکالری است و سبب افزایش احساس سیری می‌شود.
هرچند ممکن است شنیده باشید مصرف پنیر پرچرب سبب افزایش وزن می‌شود، پدیده‌ای به‌اسم «پارادوکس لبنیات پرچرب» دقیقا بیانگر عکس این قضیه است. بنا بر بررسی‌ها، حذف چربی از محصولات لبنی باعث می‌شود بیشتر از محصولات پرچرب موجب افزایش وزن شوند. بنابراین لبنیات پرچرب مانند پنیر چدار برای تنظیم وزن مفیدند.
اگر از رژیم غذایی کتوژنیک پیروی می‌کنید، این پنیر برایتان عالی است. درصد بالای چربی آن با برنامه‌غذایی پرچرب سازگاری دارد. البته چدار با کربوهیدرات صفر ماده غذایی بسیار مناسبی برای هر نوع رژیم غذایی کم‌کالری است.
انواع پنیرها به یک مقدار لاکتوز ندارند. چدار از آن نوع پنیرهاست که حاوی مقدار کمی لاکتوز است و هرچه کهنه‌تر می‌شود، سفت‌تر و لاکتوزش کمتر می‌شود. این ویژگی چدار را برای افرادی که به لاکتوز حساسیت دارند عالی می‌کند. در واقع افرادی که دچار عدم تحمل لاکتوزند، با مصرف پنیر چدار دچار علائم ناخوشایندی چون نفخ و ناراحتی معده نمی‌شوند.
اگرچه این پنیر لاکتوز کمی دارد، حاوی ۲ ماده کازئین (پروتئین مخصوص شیر) و پروتئین وی (آب پنیر) است که موجب تحریک واکنش ایمنی بدن افراد حساس به لبنیات می‌شوند. بنابراین اگر به محصولات لبنی حساسیت دارید، چدار را از فهرست غذایی‌تان حذف کنید.
این پنیر از نظر تیزی و تندی درجات مختلفی دارد؛ از ملایم و متوسط گرفته تا تیز و بسیار تیز. هرچه پنیر چدار کهنه تر شود، تیزتر و خوش‌طعم‌تر می‌شود. چدار تازه معمولا دو یا سه‌ماهه است و چدارهای بسیار تیز حتی ممکن است یک‌ساله هم باشند.
در ضمن پنیر چدار سفید هم وجود دارد. در واقع تمام پنیرهای چدار به‌علت اینکه از شیر گاو تهیه می‌شوند، سفیدند اما از قرن ۱۷ میلادی تاکنون، تولیدکنندگان پنیر به چدار رنگ سبزیجات اضافه می‌کنند و آن را از رنگ سفید خالص درمی‌آوردند. افزودن هر نوع رنگ گیاهی مانند آناتو (annato) به پنیر سفید چدار طعم این پنیر را تغییر نمی‌دهد.
فصل خاصی برای خرید و مصرف این پنیر وجود ندارد و تمام سال می‌توان آن را تهیه و مصرف کرد. بیشتر بسته‌بندی‌های پنیر مواد ضدکلوخه مانند سلولز دارند که جلوی تغییر زودهنگام طعم و بافت آن را می‌گیرند.
بیشتر مردم پنیرها را در یخچال نگه می‌دارند، اما پنیر چدار نیازی به یخچال ندارد. البته نگهداری این پنیر در یخچال ماندگاری آن را افزیش می‌دهد. وقتی ظرف بسته‌بندی و بازنشده پنیر در یخچال نگهداری شود، این پنیر تا ۶ ماه باقی می‌ماند اما اگر بسته‌بندی آن باز شود، حداکثر ۳ تا ۴ هفته فرصت دارید پنیر را مصرف کنید.
این پنیر را در فریزر هم می‌توان نگه داشت، اما ماندگاری آن از زمان نگهداری چدار در یخچال بیشتر نمی‌شود و حداکثر ۶ ماه است.
این پنیر را می‌توان در انواع غذاهای پنیری یا به‌تنهایی همراه با هر نوع بیسکویت دلخواه مصرف کرد. نقطه ذوب این نوع پنیر ۶۵ درجه سلسیوس (۱۵۰ درجه فارنهایت) است و به همین دلیل برای خوب و خوش‌طعم‌شدن به حرارت زیاد نیازی ندارد و از آنجایی که این پنیر چربی زیادی دارد، مانند پنیر پیتزا به‌خوبی کش می‌آید. از پنیر چدار در غذاهایی مانند کسرول‌های پنیری، غذاهای مکزیکی، ساندویچ‌ها و پاستاها استفاده می‌شود. در ضمن می‌توان پنیر را همراه دانه‌های کامل و سبزیجات هم مصرف کرد.
پنیر گودا نوعی پنیر نیمه‌سفت، خامه‌ای و زرد است که برای اولین بار در هلند تولید شد. این پنیر هم مانند چدار از شیر گاو تولید می‌شود، اما بو و رایحه‌ای متفاوت با پنیر چدار دارد. طعم و بوی پنیر گودا کاراملی، شیرین و آجیلی است. اما شیرینی چدار بسیار کمتر است. البته این تفاوت آن‌قدر زیاد نیست که نتوان این دو پنیر را به‌جای هم استفاده کرد.
در ضمن فرایند تولید پنیر گودا به‌گونه‌ای است که لاکتوز آن کاملا شسته می‌شود و از بین می‌رود و درنتیجه از تولید اسیدلاکتیک در پنیر پیشگیری می‌شود. اما چدار اندکی لاکتوز دارد و بهتر است افراد حساس به لاکتوز این پنیر را با احتیاط مصرف کنند.
پنیر گودا چرب‌تر از چدار است. گودا نوعی پنیر خامه‌ای با ۷۶درصد چربی است، اما مقدار چربی پنیر چدار از ۷ تا ۴۰درصد متغیر است. به همین علت پنیر گودا سریع‌تر از چدار ذوب می‌شود و برخلاف چدار، موقع استفاده در غذاهای دیگر بافت خود را به‌خوبی حفظ نمی‌کند. بنابراین پنیر چدار برای تهیه غذاهای مختلف مانند ساندویچ‌ها کاربرد بیشتری دارد.
پنیر موزارلا از شیر گاو یا گاومیش اهلی‌شده آسیایی تهیه می‌شود و خاستگاهش ایتالیاست. این پنیر هم بافت نیمه‌نرمی دارد و برای تهیه انواع پیتزا و پاستاها استفاده می‌شود. تفاوت‌های پنیر چدار و موزارلا عبارت‌اند از:
با جای‌دادن پنیرهای مختلف، به‌ویژه پنیر چدار، در رژیم غذایی‌تان می‌توانید از فواید آنها بهره‌مند شوید و طعم بهتری به غذایتان بدهید. اگر تجربه مصرف پنیرهای مختلف را دارید، خوشحال می‌شویم نظرتان را ما هم در میان بگذارید.
منابع دیگر: verywellfit
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها