آستین بخش مهمی از هر لباسی است. در واقع آستین‌ها اولین بخشی از لباس‌اند که نگاه‌ها را به خود جلب می‌کنند. آستین باید کاملا اندازه باشد و وقتی لبا‌ستان را می‌پوشید، به‌خوبی روی لباس قرار بگیرد. در این مقاله ۴۵ نوع از پرطرف‌دارترین مدلهای انواع آستین را معرفی کرده‌ایم که شامل انواع آستین زنانه هم می‌شوند و می‌توانید نوع دلخوا‌هتان را از میان آنها بیابید. برخی از این آستین‌ها برای لباسهای مردانه هم مناسب‌اند.
در هر دوره از مد لباس، آستین‌های متنوعی مد می‌شوند که البته پس از مدتی کنار گذاشته می‌شوند. در یک دوره ممکن است که مدل آستین پنجابی مد شود و سپس دیگر انواع مدل آستین مانند آستین چین دار و آستین رگلان جایگزینش شوند و تا دهه‌ها بعد خبری از آن نباشد و ناگهان دوباره سروکله‌اش پیدا شود.
انواع استین ها در دو نوع کلی دوخته می‌شوند:
آستین‌های سرخود یکسره به بالاتنه وصل‌اند. در واقع آنها روی پارچه به همراه بالاتنه برش زده می‌شوند و برش حلقه ندارند مانند آستین کیمونو، اما آستین‌های جدا جدا از بالاتنه برش زده و سپس به حلقه‌آستین دوخته می‌شوند.
در ادامه، انواع آستین‌ها معرفی شده‌اند که هریک علاقه‌مندانی دارند.
آستین ساده یا معمولی که در اصطلاح خیاطی حرفه‌ای به آن «آستین سِت-این» (Set-in) گفته می‌شود، پایه‌ای‌ترین و رایج‌ترین مدل آستین در طراحی و دوخت لباس به شمار می‌رود. این مدل، الگوی استاندارد برای اکثر لباس‌ها از جمله تی‌شرت، پیراهن، کت و بلوزهای کلاسیک است.
آستین رگلان، مدلی بسیار شناخته‌شده و پرکاربرد است که ویژگی اصلی و متمایزکنندهٔ آن، نحوهٔ اتصالش به تنهٔ لباس است. برخلاف آستین‌های معمولی که در یک حلقه آستین دایره‌ای در شانه دوخته می‌شوند، آستین رگلان با یک درز بلند و مورب که از زیر بغل تا خط یقه امتداد دارد، به لباس متصل می‌گردد.
این ساختار منحصربه‌فرد، شانه و آستین را به صورت یک تکهٔ واحد در می‌آورد و درز سرشانه را به کلی حذف می‌کند. این ویژگی مزایای مهمی به همراه دارد:
آزادی حرکت بیشتر: به دلیل نبود درز در سرشانه و ساختار یکپارچه، این مدل آستین آزادی حرکت فوق‌العاده‌ای را برای دست‌ها و شانه‌ها فراهم می‌کند.
ظاهر اسپرت و غیررسمی: خطوط مورب و برجستهٔ درزها، ظاهری پویا و اسپرت به لباس می‌بخشد.
امکان استفاده از رنگ‌های متضاد: طراحی این آستین، فرصتی عالی برای استفاده از پارچه‌هایی با رنگ یا طرح متفاوت برای آستین‌ها و تنهٔ لباس ایجاد می‌کند که این ویژگی در بسیاری از لباسهای ورزشی و روزمره دیده می‌شود.
آستین کلاهی که گاهی به اشتباه «آستین افتاده» نیز نامیده می‌شود، کوتاه‌ترین مدل آستین محسوب می‌گردد. این آستین فقط روی شانه را می‌پوشاند و به اندازه‌ای است که قسمت بالایی عضلهٔ بازو را به صورت یک کلاه یا سرپوش کوچک در بر می‌گیرد.
توجه به این نکته ضروری است که آستین کلاهی با مدل «شانه افتاده» تفاوت دارد. در مدل شانه افتاده، درز حلقه آستین پایین‌تر از شانهٔ واقعی فرد قرار می‌گیرد؛ در حالی که آستین کلاهی یک آستین بسیار کوتاه است که دقیقاً در جای خود، یعنی روی شانه، دوخته می‌شود.
پوشش حداقلی: این مدل، پوششی جزئی برای شانه فراهم می‌کند و برای افرادی که تمایلی به پوشیدن لباسهای کاملاً بدون آستین (حلقه‌ای) ندارند، گزینه‌ای ایده‌آل است.
ایجاد عرض در شانه: آستین کلاهی با ایجاد یک خط افقی کوتاه، می‌تواند به پهن‌تر و خوش‌فرم‌تر دیده شدن شانه‌ها کمک کند.
کاربرد گسترده: این مدل آستین به دلیل ظاهر ظریف و زنانه‌اش در انواع تی‌شرت، بلوز، پیراهن‌های روزمره و مجلسی و همچنین لباس عروس بسیار پرکاربرد است.
آستین کلاهی یا کاپ (Cap)، کوتاه‌ترین نوع آستین است که تنها قسمت بالای شانه و بخش کوچکی از بازو را، مانند یک کلاه کوچک، می‌پوشاند. این مدل به جای آنکه زیر بغل را کاملاً بپوشاند، به عنوان امتداد کوچکی از خط شانه عمل می‌کند.
ویژگی اصلی آستین کلاهی، کوتاهی بسیار زیاد آن است. این آستین به اندازه‌ای است که فقط عضلهٔ دلتوئید (عضلهٔ سرشانه) را پوشش می‌دهد و به همین دلیل، آزادی حرکت دست را به هیچ وجه محدود نمی‌کند.
آستین سه‌ربع، که به آن «آستین النگویی» (Bracelet Sleeve) نیز گفته می‌شود، به هر نوع آستینی اطلاق می‌گردد که طول آن تقریباً بین آرنج و مچ دست به پایان می‌رسد. این مدل نام خود را از یک ویژگی بسیار جذاب و کاربردی گرفته است: طول آن به گونه‌ای است که دست را تا نزدیکی مچ می‌پوشاند و به این ترتیب، به جواهراتی مانند دستبند، النگو و ساعت اجازه می‌دهد تا به زیبایی نمایان شوند.
طول دقیق آستین سه‌ربع می‌تواند کمی متغیر باشد، اما به طور کلی، این آستین تقریباً سه چهارم طول کل دست را پوشش می‌دهد. این مدل یک حد وسط بسیار محبوب بین آستین کوتاه و آستین بلند به شمار می‌رود؛ چرا که هم پوشش نسبی ایجاد می‌کند و هم مانع فعالیت‌های روزمره نمی‌شود.
آستین فانوسی، مدلی بسیار شیک و ساختارمند است که به دلیل شباهت ظاهری‌اش به فانوس‌های کاغذی چینی یا ژاپنی، این‌گونه نام‌گذاری شده است. این آستین به دلیل فرم هندسی و خاص خود، از سایر آستین‌های حجیم مانند پفی یا بادکنکی متمایز می‌شود.
ویژگی منحصربه‌فرد آستین فانوسی، ساختار دو تکه‌ای آن است. این آستین از دو بخش مجزا تشکیل شده است:
۱. بخش بالایی: این تکه از حلقه آستین به سمت پایین گشاد می‌شود.
۲. بخش پایینی: این تکه از سمت سرآستین (کاف) به سمت بالا گشاد می‌شود.
آستین پیراهن مردانه، که می‌توان آن را «آستین کلاسیک» نیز نامید، یکی از رایج‌ترین و استانداردترین مدلهای آستین در دنیای پوشاک است. این مدل، پایه و اساس طراحی آستین برای انواع پیراهن‌های رسمی و روزمرهٔ مردانه و زنانه (شومیز) به شمار می‌رود و ساختار آن با جزئیات دقیقی برای دستیابی به بهترین ظاهر و کارایی طراحی شده است.
۱. بدنهٔ آستین (Sleeve Body): این بخش اصلی آستین است که معمولاً به صورت صاف و با گشادی اندکی از شانه تا مچ ادامه می‌یابد تا آزادی حرکت را فراهم کند. در قسمت پایین، نزدیک به مچ، اغلب دارای یک یا دو پیلی (Pleat) است که گشادی اضافه را جمع کرده و به سرآستین متصل می‌کند.
۲. چاک آستین (Sleeve Placket): این یک شکاف عمودی در نزدیکی سرآستین است که با یک نوار پارچه‌ای تمیزدوزی شده پوشانده می‌شود. چاک آستین یک جزء کلیدی و کاربردی است که باز کردن سرآستین را ممکن می‌سازد و به فرد اجازه می‌دهد تا آستین خود را به راحتی بالا بزند.
۳. سرآستین یا کاف (Cuff): این بخش، نوار پارچه‌ای چندلایه‌ای است که در انتهای آستین قرار گرفته و دور مچ دست بسته می‌شود. سرآستین نه تنها به لباس ظاهری مرتب و تمام‌شده می‌بخشد، بلکه باعث می‌شود آستین در جای خود ثابت بماند.
t=”480″ />
آستین لِگ آف ماتِن (Leg-of-mutton)، که در فارسی به درستی «آستین پاچه‌بزی» ترجمه می‌شود و گاهی به آن «آستین ژیگو» (Gigot) نیز می‌گویند، یکی از مدلهای بسیار شاخص و تاریخی است که نام خود را از شباهت ظاهری‌اش به ران گوسفند گرفته است. استفاده از واژهٔ «مثلثی» برای این مدل چندان دقیق نیست؛ زیرا حجم آن بیشتر حالتی گرد و کروی دارد.
این ساختار باعث می‌شود که شانه‌ها بسیار پهن‌تر به نظر برسند و در مقابل، کمر و دست‌ها ظریف‌تر دیده شوند که این سیلوئت در دوره‌هایی از تاریخ مد بسیار مطلوب بوده است.</p>
آستین ژولیت، مدلی بسیار رمانتیک و شاخص است که نام خود را از شخصیت معروف نمایشنامهٔ «رومئو و ژولیت» اثر شکسپیر وام گرفته و یادآور لباسهای دورهٔ رنسانس است. این آستین به دلیل ساختار دو قسمتی و منحصربه‌فرد خود شناخته می‌شود.
۱.بخش بالایی (پف‌دار): این آستین در قسمت سرشانه و بالای بازو دارای یک پف بسیار بزرگ، گرد و حجیم است که به آن «لِگ آف ماتن» (Leg-of-mutton) یا پاچه‌بزی نیز می‌گویند. این حجم زیاد، توجه را به شانه‌ها جلب می‌کند.
۲. بخش پایینی (تنگ): از زیر این پف بزرگ، باقی‌ماندهٔ آستین به صورت یک لولهٔ تنگ و کاملاً چسبان تا روی مچ دست ادامه می‌یابد.
این دو بخش معمولاً به صورت جداگانه برش خورده و به یکدیگر دوخته می‌شوند و همین ساختار دو تکه، سیلوئت خاص و دراماتیک این مدل را خلق می‌کند.</p>
/>
آستین زنگوله‌ای بلند، که به آن آستین «کلوش» نیز گفته می‌شود، یکی از مدلهای بسیار شاخص و دراماتیک است که ویژگی اصلی آن، گشادی اغراق‌آمیز در قسمت پایینی آستین است. این مدل، تجسمی کامل از فرم یک زنگوله است که تا روی مچ یا حتی بلندتر از آن امتداد می‌یابد.
این آستین معمولاً در قسمت سرشانه و بالای بازو، کاملاً صاف و متناسب با اندازهٔ دست طراحی می‌شود. سپس از ناحیهٔ آرنج به پایین، به شدت گشاد شده و یک دهانهٔ باز و دایره‌ای شکل ایجاد می‌کند. این تضاد بین تنگی قسمت بالایی و گشادی ناگهانی قسمت پایینی، مشخصهٔ اصلی این سبک است. لبهٔ آستین کاملاً آزاد و روان است و هیچ‌گونه سرآستین یا کشی برای جمع کردن آن وجود ندارد.
آستین زنگوله‌ای، همان‌طور که از نامش پیداست، مدلی است که فرم کلی آن شبیه به یک زنگوله است. این آستین یکی از سبک‌های کلاسیک و پرکاربرد است که در طول‌های مختلف طراحی می‌شود.
آستین زنگوله‌ای کوتاه: در این مدل که اغلب در لباسهای تابستانی و بلوزهای زنانه دیده می‌شود، گشادی معمولاً از اواسط بازو شروع شده و آستین در حوالی آرنج یا کمی بالاتر از آن به پایان می‌رسد. این مدل، ظاهری ظریف و بازیگوشانه دارد.
آستین زنگوله‌ای بلند: این مدل که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی بسیار محبوب بود و نمادی از سبک بوهمین و هیپی به شمار می‌رود، تا روی مچ یا حتی بلندتر ادامه می‌یابد. گشادی آن اغلب از آرنج شروع شده و در انتها به اوج خود می‌رسد.
این دو اصطلاح، اگرچه گاهی به جای یکدیگر به کار می‌روند، به دو سبک متفاوت از آستین اشاره دارند که هر دو دارای حجم و حرکتی زیبا هستند. لازم است بین آنها تمایز قائل شویم.
آستین چین‌دار به مدلی گفته می‌شود که در آن، یک یا چند نوار پارچهٔ چین‌کشی یا پلیسه‌شده به عنوان تزئین به قسمت‌های مختلف آستین (مانند سرشانه، لبهٔ مچ یا حتی به صورت عمودی در طول آستین) دوخته می‌شود. ویژگی اصلی این مدل، «افزودن» یک جزء چین‌دار به یک آستین پایه است. این نوارها که به آنها «فریل» (Frill) یا «رافل» (Ruffle) می‌گویند، باعث ایجاد حجم، بافت و جزئیات زینتی در لباس می‌شوند.
آستین فلوت، که می‌توان آن را «آستین شیپوری» نامید، به فرم و برش خودِ آستین اشاره دارد، نه یک قطعهٔ اضافه‌شده. این آستین معمولاً در قسمت بالای بازو متناسب و صاف است و از ناحیهٔ آرنج یا پایین‌تر از آن، به تدریج گشاد شده و به شکل یک زنگوله یا شیپور باز می‌شود. این گشادی نرم و روان که یادآور انتهای ساز فلوت است، ظاهری بسیار ظریف و زنانه ایجاد می‌کند.
بنابراین، یک آستین فلوت می‌تواند در لبهٔ خود دارای تزئینات چین‌دار (فریل) نیز باشد؛ اما این دو مفهوم در اصل به دو تکنیک و سبک طراحی متفاوت اشاره دارند.
آستین پاگودا، مدلی بسیار شاخص و زیباست که نام خود را از معماری سقف‌های چندلایه و طبقه‌طبقهٔ معابد شرق آسیا (پاگودا) گرفته است. این آستین یکی از نمادهای مد زنانه در اواسط قرن نوزدهم میلادی (دوران ویکتوریایی، به‌ویژه دهه‌های ۱۸۵۰ و ۱۸۶۰) به شمار می‌رود.
ویژگی اصلی این آستین، ساختار چندلایه یا گشاد شوندهٔ آن است، نه لزوماً پف‌دار بودن آن. این مدل در قسمت سرشانه متناسب و صاف شروع می‌شود و به سمت پایین به شدت گشاد می‌گردد. این گشادی اغلب از طریق چند ردیف پارچهٔ کلوش (Flounce) که به صورت طبقه‌طبقه روی هم قرار گرفته‌اند، ایجاد می‌شود. هر لایه معمولاً از لایهٔ بالایی خود وسیع‌تر است و در نهایت، ظاهری شبیه به آستین زنگوله‌ای اما با جزئیات و حجم بیشتر خلق می‌کند.
۱۴. آستین پیلی‌دار (Bishop)</span>
آستین بیشاپ یا اسقفی، یکی از مدلهای کلاسیک و زیباست که مشخصهٔ اصلی آن، حجم زیاد و روانی است که در قسمت مچ دست کنترل می‌شود. نام‌گذاری این آستین به دلیل شباهت آن به لباسهای تاریخی روحانیون و اسقف‌ها (Bishop) بوده است.
این آستین معمولاً در قسمت سرشانه، صاف و متناسب با اندازهٔ بازو شروع می‌شود. سپس به تدریج به سمت پایین گشاد و پرحجم می‌گردد و در نهایت، تمام این حجم اضافی در یک سرآستین (کاف) تنگ و اغلب دکمه‌دار در مچ دست جمع می‌شود. این ساختار باعث می‌شود که پارچه در بالای سرآستین به زیبایی چین خورده و حالتی پف‌دار و ظریف به خود بگیرد.
آستین دهقانی، مدلی راحت، گشاد و با الهام از لباسهای سنتی و روستایی اروپایی است. این آستین به جای آنکه در یک حلقه آستین مشخص به شانه متصل شود، اغلب به صورت آستین «رگلان» (Raglan) طراحی می‌گردد؛ به این معنا که درز آن به صورت مورب از زیر بغل تا خط یقه امتداد می‌یابد.
این مدل آستین که نمادی از سبک بوهمین (Bohemian) و فولکلور است، به دلیل ظاهر جذاب و راحتی بی‌نظیرش در انواع بلوزها (که به «شومیز دهقانی» معروف‌اند)، پیراهن‌های ساحلی و لباسهای روزمرهٔ زنانه و دخترانه کاربرد فراوانی دارد.
آستین دلمن، که به آن آستین «مَگیار» (Magyar) و گاهی به اشتباه «خفاشی» نیز گفته می‌شود، یک مدل آستین سُرخود است که مشخصهٔ اصلی آن، یکپارچگی کامل با تنهٔ لباس و حلقه آستین بسیار گشاد و عمیق است.
در این مدل، هیچ درز دوختی برای اتصال آستین به بدنه در قسمت شانه وجود ندارد. در واقع، الگوهای بالاتنهٔ جلو و پشت از همان ابتدا به همراه آستین به صورت یک‌تکه برش می‌خورند و یک شکل T مانند ایجاد می‌کنند. درز اصلی لباس، از لبهٔ مچ شروع شده، از زیر بازو عبور کرده و تا پایین پهلوی لباس ادامه می‌یابد.
این ساختار باعث ایجاد یک حلقه آستین بسیار باز و راحت می‌شود که از شانه تا نزدیکی خط کمر امتداد دارد. این ویژگی، آستین دلمن را به یکی از راحت‌ترین مدلهای آستین تبدیل کرده است که آزادی حرکت کاملی را فراهم می‌کند.
این آستین نوعی آستین یک تکه است که تا قسمت بالاتنه ادامه می‌یابد. بین بالاتنه و آستین، هیچ دوختی وجود ندارد. در واقع آستین همراه با پارچه برش می‌خورد و از آن جدا نیست.
گاهی برای راحتی، مرغکی زیر بغل این نوع آستین دوخته می‌شود. مرغک یا بغلک تکه سه‌گوش کوچکی است که برای راحتی زیر فاق شلوار یا زیر بغل آستین دوخته می‌شود.
آستین با شانهٔ اپل‌دار، به هر نوع آستینی گفته می‌شود که در آن از «اِپُل» یا «پَد شانه» (Shoulder Pad) برای فرم‌دهی و ایجاد ساختار در قسمت سرشانه استفاده شده است. در این مدل، تمرکز اصلی بر روی خود آستین نیست؛ بلکه بر روی قطعه‌ای اضافی است که در داخل لباس و در محل اتصال آستین به بدنه دوخته می‌شود.
آستین گلبرگی که به آن آستین لاله‌ای نیز گفته می‌شود، یک مدل آستین کوتاه، زیبا و ظریف است که ساختار آن یادآور گلبرگ‌های یک گل، به‌ویژه گل لاله، است. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی و با دقت تشریح شده است، ویژگی منحصربه‌فرد این آستین در نحوهٔ طراحی و دوخت آن نهفته است.
آستین ویراگو (Virago)، که به آن آستین مارمِلوک یا «پفی چندقسمتی» نیز گفته می‌شود، یکی از مدلهای بسیار شاخص و پرکار دورهٔ رنسانس و به‌ویژه قرن هفدهم میلادی است. این مدل، یک آستین بلند و پفی است که به جای داشتن یک حجم یکپارچه، توسط نوارها، بندها یا دوخت‌های میانی به چندین بخش پف‌دار کوچک‌تر تقسیم می‌شود.
آستین فرشته‌ای (Angel)، که به آن آستین «بال فرشته» نیز گفته می‌شود، یک مدل بسیار دراماتیک، روان و بلند است که به دلیل ظاهر اثیری و زیبایش این‌گونه نام‌گذاری شده است. این آستین را می‌توان نوعی آستین کلوش یا زنگوله‌ای بسیار بلند و اغراق‌آمیز در نظر گرفت.
آستین پروانه‌ای، مدلی زیبا و ظریف است که مشخصهٔ اصلی آن، ترکیب حجم در قسمت سرشانه و آزادی و روانی در لبه‌های آستین است. این آستین، همان‌طور که از نامش پیداست، ظاهری شبیه به بال‌های پروانه دارد.
این مدل معمولاً کوتاه است و قسمت بالای بازو را می‌پوشاند. آستین پروانه‌ای به دلیل ظاهر لطیف و زنانه‌اش، اغلب با پارچه‌های سبک و روان مانند حریر، شیفون، کرپ و نخی دوخته می‌شود و در انواع بلوز، تاپ و پیراهن‌های تابستانی کاربرد فراوانی دارد. این سبک راهی عالی برای افزودن جزئیات رمانتیک به لباس، بدون محدود کردن حرکت دست است.
آستین بگی (Bag) یا کیسه‌ای، در واقع نوعی خاص از خانوادهٔ آستین‌های پفی و حجیم است که شباهت زیادی به مدل «آستین بیشاپ» (Bishop Sleeve) دارد. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی اشاره شده است، این مدل یک آستین بلند و گشاد است که حجم آن در انتها کنترل می‌شود.
ویژگی اصلی این آستین، گشادی و حجم زیاد آن در تمام طول بازو است که در نهایت به یک‌باره در یک سرآستین (کاف) تنگ و مشخص جمع می‌شود. این ساختار باعث می‌شود که قسمت حجیم آستین، حالتی شبیه به یک کیسهٔ پر و افتاده به خود بگیرد؛ به همین دلیل نیز این‌گونه نام‌گذاری شده است.
تفاوت آن با آستین پفی ساده در این است که حجم در آستین بگی لزوماً در سرشانه متمرکز نیست و بیشتر در قسمت میانی و پایانی آستین خود را نشان می‌دهد و سپس به مچ ختم می‌شود. این مدل اغلب با پارچه‌های نرم و روان دوخته می‌شود تا ریزش و حرکت زیبای پارچه به خوبی نمایان گردد.
آستین دراپه، مدلی است که در آن، پارچه به جای آنکه صاف و یکدست باشد، از طریق چین‌ها و تاخوردگی‌های نرم و روان، فرم و حجم پیدا می‌کند. واژهٔ «دراپه» (Drape) در خیاطی به معنای ریزش و چین‌های طبیعی پارچه است که معمولاً به دلیل الگوی خاص یا پیچاندن پارچه ایجاد می‌شود.
۱. آستین دراپهٔ واقعی (Cowl Sleeve): این مدل معمولاً در قسمت بالای بازو دارای چین‌های آبشاری و روان است که به نرمی روی بازو می‌ریزند. این چین‌ها بخشی از ساختار الگو هستند و ظاهری شبیه به یقه دراپه (Cowl Neckline) دارند. در این حالت، حجم به صورت تاخوردگی‌های نرم و زیبا دیده می‌شود، نه پف یکنواخت.</p>
۲. آستین بیشاپ یا اسقفی (Bishop Sleeve): این مدل به توصیف دوم در متن اولیه نزدیک‌تر است. آستین بیشاپ در قسمت بالا ساده و متناسب
با بازو شروع شده، به تدریج به سمت مچ بسیار گشاد و پرحجم می‌شود و در نهایت، در یک سرآستین (کاف) تنگ جمع می‌گردد. این جمع‌شدگی در انتها باعث ایجاد حجم و حالتی شبیه به دراپه در قسمت پایینی آستین می‌شود.
۳. آستین لِگ آف ماتن یا پاچه‌بزی (Leg-of-Mutton Sleeve): این مدل به توصیف اول نزدیک‌تر است؛ یعنی در قسمت سرشانه و بالای بازو بسیار پرحجم و پفی است و از آرنج به پایین تنگ و چسبان می‌شود.
آستین پفی یکی از متنوع‌ترین و پرکاربردترین مدلهای آستین در دنیای مد است که مشخصهٔ اصلی آن، حجم اضافه‌ای است که از طریق چین‌خوردگی پارچه ایجاد می‌شود. این مدل، ظاهری رمانتیک، زنانه و گاهی دراماتیک به لباس می‌بخشد.
۲۶. آستین پفی بنددار (Drawstring Puff)
آستین پفی بنددار، نوعی از آستین‌های پفی است که حجم و فرم خود را از طریق یک مکانیزم جمع‌کننده در لبهٔ آستین به دست می‌آورد. همان‌طور که در توضیحات اولیه اشاره شده است، این آستین در انتها به جای استفاده از یک سرآستین (کاف) دوخته‌شده و جداگانه، با روشی ساده‌تر و منعطف‌تر جمع می‌شود.
آستین سردوشی‌دار به مدلی اطلاق می‌شود که در آن، یک قطعهٔ تزئینی یا کاربردی به نام «سردوشی» یا «اِپُلِت» (Epaulet) بر روی شانه و در محل اتصال آستین به بدنهٔ لباس قرار می‌گیرد. این قطعه معمولاً به شکل یک نوار یا بند پارچه‌ای است که از سمت یقه به سمت آستین امتداد یافته و در انتها با یک دکمه بسته می‌شود.
آستین بادکنکی، همان‌طور که از نام و توضیحات اولیه برمی‌آید، شباهت زیادی به آستین پفی دارد؛ اما از نظر حجم و نحوهٔ توزیع آن، دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی است که آن را متمایز می‌کند. این آستین ظاهری گرد، نرم و شبیه به بادکنک دارد.
تفاوت اصلی آن با آستین پفی ساده در این است که حجم در آستین بادکنکی معمولاً در تمام طول آستین، از شانه تا مچ، پخش می‌شود. در حالی که آستین پفی ممکن است فقط در قسمت سرشانه یا لبهٔ پایینی پف‌دار باشد، آستین بادکنکی در قسمت میانی نیز پر و حجیم است و سپس در انتها، در یک سرآستین (کاف) تنگ و مشخص جمع می‌شود. این ساختار، فرمی کروی و یکنواخت به آستین می‌بخشد.</p>
آستین خفاشی، که به آن آستین «دُلمَن» (Dolman) نیز گفته می‌شود، یکی از مدلهای بسیار راحت و شاخص آستین است که به دلیل فرم خاص و یکپارچگی‌اش با تنهٔ لباس شناخته می‌شود. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی اشاره شده است، این مدل یک «آستین سُرخود» محسوب می‌شود.
ویژگی اصلی آستین خفاشی، برش یک‌تکهٔ آن به همراه بالاتنه است. در این مدل، هیچ‌گونه درز یا حلقه آستینی در ناحیهٔ شانه و زیر بغل وجود ندارد. در عوض، پارچه از خط کمر یا پهلو با یک انحنای عمیق و باز به سمت مچ دست امتداد می‌یابد و فضایی بسیار گشاد در زیر بازو ایجاد می‌کند که یادآور بال‌های خفاش است؛ به همین دلیل نیز این‌گونه نام‌گذاری شده است.
آستین دایره‌ای، که به آن آستین «کلوش» یا «فِلونس» (Flounce) نیز گفته می‌شود، مدلی است که حجم و حرکت خود را از طریق الگوی برش خاصش به دست می‌آورد. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی اشاره شده است، برای دوخت این آستین، پارچه به شکل یک دایرهٔ کامل یا قطعه‌ای از آن (مانند نیم‌دایره) برش زده می‌شود. یک دایرهٔ کوچک‌تر نیز از مرکز آن برای اتصال به حلقه آستین لباس خارج می‌گردد.
این روش برش باعث می‌شود که لبهٔ بیرونی و محیطی پارچه بسیار بلندتر از لبهٔ داخلی (محل اتصال به لباس) باشد؛ در نتیجه، پارچه به طور طبیعی و بدون نیاز به چین‌کشی با دوخت، دچار ریزش و چین‌های موج‌دار و زیبا می‌شود. این مدل می‌تواند به عنوان یک آستین کامل طراحی شود یا به لبهٔ یک آستین دیگر به عنوان تزئین اضافه گردد.
نکتهٔ ذکر شده در مورد «کاپلت» نیازمند کمی توضیح بیشتر است. کاپلت در واقع یک شنل بسیار کوتاه است که روی شانه‌ها قرار می‌گیرد و به جای آنکه یک آستین باشد، نوعی پوشش رویی برای بالاتنه محسوب می‌شود. اگرچه کاپلت نیز می‌تواند با الگوی دایره‌ای برش بخورد تا موج‌دار باشد، اما معمولاً به عنوان یک جزء جداگانه در نظر گرفته می‌شود که خط یقه یا شانه‌ها را می‌پوشاند و لزوماً یک «نوع آستین» نیست؛ بلکه پوششی شبیه به آستین شنلی بسیار کوتاه است.
آستین بالی که به آن آستین «پرپری» یا «فلاتِر» (Flutter) نیز گفته می‌شود، یک مدل آستین بسیار کوتاه، ظریف و زنانه است. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی اشاره شده، ویژگی اصلی این آستین، ظاهر موج‌دار و لطیف آن است که شبیه به بال‌های کوچک به نظر می‌رسد.
این ظاهر موج‌دار و روان معمولاً از طریق الگوی برش پارچه به دست می‌آید و نه از طریق چین‌کشی. برای دوخت این آستین، پارچه به صورت یک قطعه از دایره (مانند نیم‌دایره یا ربع دایره) برش زده می‌شود. به این ترتیب، وقتی لبهٔ صاف الگو به حلقه آستین لباس دوخته می‌شود، لبهٔ منحنی و بلندترِ بیرونی به طور طبیعی دچار ریزش و موج‌های نرم و زیبا می‌گردد. به همین دلیل، این آستین در حالت عادی حجم پف‌کرده ندارد، بلکه حالتی روان و افتاده پیدا می‌کند.
آستین کیمونو، که نام و ساختار خود را از لباس سنتی ژاپنی یعنی کیمونو وام گرفته است، یکی از راحت‌ترین و در عین حال شیک‌ترین مدلهای آستین به شمار می‌رود. ویژگی اصلی و تعریف‌کنندهٔ این آستین، یکپارچگی آن با بالاتنهٔ لباس است.
برخلاف آستین‌های معمولی که به صورت یک تکهٔ جداگانه برش خورده و در حلقه‌ای دایره‌ای شکل به بدنهٔ لباس دوخته می‌شوند (Set-in sleeve)، آستین کیمونو به همراه قسمت بالاتنه برش می‌خورد. این یعنی هیچ درز دوختی در قسمت سرشانه وجود ندارد و خط شانه به نرمی به سمت آستین امتداد می‌یابد. این ساختار یک‌تکه، آزادی حرکت فوق‌العاده‌ای به فرد می‌بخشد.
آستین لایه‌ای یا روی هم، همان‌طور که از نامش پیداست، به مدلی اطلاق می‌شود که در آن، از دو یا چند لایه آستین برای ایجاد حجم، عمق و جذابیت بصری استفاده می‌شود. این لایه‌ها می‌توانند به شیوه‌های مختلفی روی هم قرار بگیرند و هر کدام جلوه‌ای منحصربه‌فرد ایجاد کنند.
۱. لایه‌های مجزا: در این روش، دو یا چند آستین کامل یا ناقص به صورت لایه‌لایه از حلقه آستین به لباس متصل می‌شوند. لایه‌ها اغلب از نظر طول، رنگ، یا جنس پارچه با یکدیگر تفاوت دارند. برای مثال، یک آستین بلند و تنگ می‌تواند در زیر قرار بگیرد و یک آستین کوتاه‌تر و گشادتر (مانند آستین شنلی کوتاه یا پفی) به عنوان لایهٔ رویی به آن اضافه شود.
۲. آستین دو تکهٔ یکپارچه: در این حالت، آستین در واقع یک تکه است؛ اما الگوی آن به‌گونه‌ای طراحی و دوخته می‌شود که ظاهری چندلایه داشته باشد. برای مثال، بخش بالایی آستین می‌تواند به صورت یک پنل جداگانه روی بخش پایینی قرار گیرد و حالتی شبیه به دو آستین روی هم را تداعی کند.
این سبک طراحی، که در دوره‌های تاریخی مختلف به‌ویژه رنسانس نیز محبوبیت داشته است، راهی عالی برای ترکیب پارچه‌های مختلف (مانند تور و ساتن)، افزودن جزئیات به لباسهای ساده و ایجاد یک استایل پیچیده و پرکار به شمار می‌رود. آستین لایه‌ای در انواع بلوز، شومیز، پیراهن‌های مجلسی و مانتوهای خاص کاربرد دارد.
را «آستین دنباله‌دار» نیز نامید، یکی از مدلهای بسیار قدیمی و دراماتیک است که مشخصهٔ اصلی آن، بلندی بیش از حد و باز بودن قسمتی از درز آن است. این سبک به‌ویژه در لباسهای قرون وسطی و دورهٔ رنسانس در اروپا، به‌خصوص در ردای بلند و مجللی به نام «اوپلاند» (Houppelande)، محبوبیت داشت و نمادی از ثروت و جایگاه والای اجتماعی بود؛ چرا که استفاده از مقدار زیادی پارچه برای آستینی که لزوماً کاربردی نبود، نشانهٔ تجمل به حس
اب می‌آمد.
آستین با وصلهٔ آرنج، مدلی است که در آن یک تکه پارچهٔ اضافی، معمولاً با شکل بیضی یا چهارگوش، روی قسمت خارجی آرنجِ آستین دوخته می‌شود. همان‌طور که در توضیحات اولیه ب
ه درستی اشاره شده است، هدف اصلی و اولیهٔ این وصله‌ها کاملاً کاربردی بوده است.
این وصله‌ها در گذشته برای افزایش دوام و طول عمر لباس‌ها، به‌ویژه در نقاطی که به دلیل حرکت و سایش زیاد در معرض فرسودگی و پارگی قرار داشتند (مانند آرنج)، استفاده می‌شدند. این سبک در ابتدا با لباسهای نظامی، شکار و فعالیت‌های خارج از منزل رواج پیدا کرد و سپس به یکی از مشخصه‌های اصلی پوشاک دانشگاهی و آکادمیک، به‌خصوص در میان اساتید و دانشجویان، تبدیل شد که به آن حالتی فرهیخته و کلاسیک می‌بخشید.</p>
این مدل آستین بیشتر در لباسهای پاییزه و زمستان ه مانند ژاکت‌های بافتنی، کاردیگان‌ها، کت‌های اسپرت و پالتوها دیده می‌شود و حسی از سبک کلاسیک، بریتانیایی و آکادمیک را به استایل فرد می‌افزاید.
آستین شکاف‌دار یا اسلش (Slashed)، یکی از مدلهای تاریخی و بسیار چشمگیر است که ریشه در مد اروپای دورهٔ رنسانس، به‌ویژه در قرن‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی، دارد. ویژگی اصلی این آستین، وجود چاک‌ها یا شکاف‌های عمودی، افقی یا مورب بر روی سطح آن است.
ین شکاف‌ها با هدف به نمایش گذاشتن پارچهٔ لایهٔ زیرین لباس (که به آن «آستر» یا «پیراهن زیرین» می‌گفتند) ایجاد می‌شدند. همان‌طور که در توضیحات اولیه به درستی اشاره شده است، پارچهٔ زیرین اغلب دارای رنگی متضاد و جنسی مرغوب‌تر (مانند ابریشم یا ساتن) بود. این پارچه به صورت پف‌کرده و حجیم از میان شکاف‌ها بیرون کشیده می‌شد تا تضاد رنگی و بافتی زیبایی ایجاد کند و ثروت و تجمل صاحب لباس را به نمایش بگذارد.
در ابتدا، این سبک از لباسهای نظامیان سوئیسی و آلمانی (لندسکِنشت‌ها) الهام گرفته شد که لباس‌هایشان در جنگ پاره می‌شد و تکه‌های رنگارنگ لباسهای زیرینشان از آن بیرون می‌زد؛ اما این ظاهر به‌سرعت به یک مد اشرافی و پرطرفدار در سراسر اروپا تبدیل شد.
آستین بنددار یا نواردار، طرحی است که در آن، یک نوار یا بند به عنوان عنصری کاربردی یا تزئینی به کار گرفته می‌شود. این مدل به شیوه‌های مختلفی قابل اجراست و تعریف آن بیش از آنکه به فرم کلی آستین وابسته باشد، به جزئیات افزوده‌شده به آن بازمی‌گردد.
رایج‌ترین شکل این آستین به این صورت است که در قسمت لبه یا سرآستین، یک نوار یا بند باریک دوخته می‌شود.
آستین کتی، که به آن «آستین دو تکه» نیز گفته می‌شود، یکی از اصول بنیادی در خیاطی کلاسیک و دوخت لباسهای رسمی مانند کت، پالتو و مانتوهای اداری به شمار می‌رود. همان‌طور که در توضیحات اولیه اشاره شده است، تفاوت اصلی این مدل با آستین‌های ساده (یک تکه)، در ساختار و محل قرارگیری درزهای آن است.
این آستین به جای یک درز در زیر بازو، از دو تکهٔ مجزا تشکیل شده است:
۱. تکهٔ رویی (Top Sleeve): این بخش بزرگ‌تر، قسمت رویی بازو را می‌پوشاند.
۲. تکهٔ زیری (Under Sleeve): این بخش کوچک‌تر، زیر بازو قرار می‌گیرد.</p>
آستین شنلی یا کیپ (Cape)، همان‌طور که از نامش پیداست، مدلی الهام‌گرفته از شنل است که در آن، آستین به صورت یک تکه پارچهٔ روان و آزاد از شانه به پایین سرازیر می‌شود. این مدل، پوششی کامل یا جزئی برای بازوها فراهم می‌کند و ظاهری دراماتیک، روان و بسیار زیبا به لباس می‌بخشد.
برخلاف تصور اولیه، آستین شنلی لزوماً دارای چین در لبه‌ها نیست؛ بلکه حجم و حرکت آن معمولاً از طریق الگوی برش به دست می‌آید. این آستین‌ها می‌توانند به روش‌های مختلفی طراحی شوند.
یسه‌ای» یا «آستین بالشتی» نامید، یکی از مدلهای بسیار خاص و حجیم آستین است که ریشه در مد اروپایی قرن چهاردهم و پانزدهم میلادی (قرون وسطای متأخر) دارد. این آستین، که نامی فرانسوی دارد، به دلیل ظاهر غیرمعمول و اغراق‌آمیزش شناخته می‌شود.
ویژگی اصلی این مدل، حجم بسیار زیاد و پف‌کردهٔ آن در قسمت بالای بازو و سرشانه است که اغلب با استفاده از پَد، اپل یا آستری ضخیم ایجاد می‌شد. این ساختار باعث می‌شد که شانه‌ها بسیار پهن‌تر و قدرتمندتر به نظر برسند و ظاهری شبیه به یک کیسه یا بالشتک گرد بر روی با زو ایجاد می‌کرد. آستین از شانه تا آرنج کاملاً حجیم بود و سپس به سمت مچ باریک‌تر می‌شد.
این مدل آستین، که نمادی از تجمل و جایگاه اجتماعی در دوران خود بود، بیشتر در لباسهای مردانه، به‌ویژه در میان اشراف و درباریان، مورد استفاده قرار می‌گرفت. امروزه نمونه‌های الهام‌گرفته از این آستین تاریخی را می‌توان در طراحی‌های آوانگارد، لباسهای تئاتر یا مجموعه‌های مد که نگاهی به گذشته دارند، مشاهده کرد.
آستین گیبسون گرل، که نام خود را از شمایل محبوب زنان آمریکایی در تصویرگری‌های چارلز دانا گیبسون در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم گرفته است، یکی از نمادهای مد آن دوران به شمار می‌رود. این مدل در واقع نوعی آستین «لِگ آف ماتن» (Leg-of-mutton) یا «پاچه‌بزی» است که مشخصهٔ اصلی آن، تضاد چشمگیر بین دو بخش آستین است.
این آستین در قسمت سرشانه و بالای بازو بسیار حجیم، پف‌دار و برجسته طراحی می‌شود؛ اما از قسمت آرنج تا مچ، ناگهان تنگ و کاملاً چسبان شده و فرم طبیعی دست را به خود می‌گیرد. این ساختار، سیلوئت ساعت شنی را که در آن دوره محبوب بود، تقویت می‌کرد؛ چرا که شانه‌های پهن و کمری باریک را به نمایش می‌گذاشت.
آستین گیبسون گرل معمولاً با پارچه‌هایی دوخته می‌شد که قابلیت حفظ حجم و فرم را داشتند. امروزه این مدل آستین، که حسی از نوستالژی و زنانگی قدرتمند را القا می‌کند، در طراحی لباسهای مجلسی، مانتوها و شومیزهای خاص برای ایجاد سبکی منحصربه‌فرد و الهام‌گرفته از تاریخ به کار می‌رود.
آستین شاعری یا پوئت (Poet)، مدلی با الهام از دوره‌های رمانتیک و بوهمین است که مشخصهٔ اصلی آن، حجم و روان
ی پارچه است. این آستین معمولاً در قسمت حلقه آستین و بالای بازو، صاف و متناسب با اندازهٔ بازو (یا با چینی اندک) طراحی می‌شود؛ اما به‌تدریج به سمت پایین گشاد و حجیم شده و در نهایت، در قسمت مچ با یک سرآستین (کاف) دکمه‌دار یا یک نوار کشی جمع می‌شود.
این ساختار باعث ایجاد حالتی دراماتیک و ظریف در انتهای آستین می‌گردد و حجم اضافهٔ پارچه به زیبایی روی سرآستین چین می‌خورد. گاهی لبهٔ سرآستین نیز با تور یا پارچه‌ای چین‌دار تزئین می‌شود تا جلوهٔ شاعرانهٔ آن را دوچندان کند.
آستین خربزه‌ای، که به آن آستین «پوفی چندقسمتی» نیز گفته می‌شود، یکی از مدلهای حجیم و چشمگیر در طراحی لباس است. مشخصهٔ اصلی این آستین، حجم بسیار زیاد و پف‌کردهٔ آن در قسمت بالای بازو است که ظاهری گرد و کروی، شبیه به یک خربزه، ایجاد می‌کند. این حجم معمولاً از طریق چین‌های زیاد در حلقه آستین و همچنین تقسیم کردن بخش بالایی آستین به پنل‌ها یا نوارهای عمودی (شبیه به قاچ‌های خربزه) به دست می‌آید.
این آستین اغلب در قسمت پایین، نزدیک به آرنج یا روی مچ، با یک سرآستین (کاف) تنگ یا یک بند جمع می‌شود تا حجم آن کنترل شده و جلوهٔ پف‌دارش بیشتر نمایان گردد. اگرچه فرم اصلی آن در بخش بالایی
بازو تعریف می‌شود، اما می‌تواند در انواع کوتاه و بلند وجود داشته باشد.
آستین خربزه‌ای ریشه در لباسهای دوره‌های تاریخی مانند رنسانس و دهه ۱۸۳۰ میلادی دارد و امروزه نیز در طراحی لباسهای مجلسی، فانتزی و لباس عروس برای ایجاد سبکی دراماتیک و باشکوه به کار می‌رود. این مدل آستین، توجه را به شانه‌ها و بالاتنه جلب می‌کند و استایلی قدرتمند و در عین حال زنانه می‌سازد.
آستین گانتلت، که به آن آستین «نوک‌تیز» یا «دستکشی» نیز گفته می‌شود، طرحی منحصربه‌فرد دارد که در آن، لبهٔ انتهایی آستین روی دست به شکل یک نقطه یا مثلث تیز (شکل V) امتداد می‌یابد. این ویژگی باعث می‌شود که آستین، بخشی از روی دست را بپوشاند و ظاهری شبیه به دستکش‌های بلند تاریخی (Gauntlets) ایجاد کند؛ به همین دلیل نیز این‌گونه نام‌گذاری شده است.</h2>
این مدل آستین می‌تواند تنگ و چسبان یا کمی آزادتر طراحی شود و اغلب در لباسهای مجلسی، لباسهای عروس، مانتوهای خاص و بلوزهای زنانه به کار می‌رود. امتداد مثلثی‌شکل این آستین بر روی دست، به کشیده‌تر و ظریف‌تر دیده شدن دست‌ها و بازوها کمک شایانی می‌کند. گاهی برای تزئین نوک تیز آن از دکمه‌های زینتی، گلدوزی یا مروارید استفاده می‌شود تا جلوهٔ آن دوچندان گردد.
آستین کُلد شولدر، که در فارسی می‌توان آن را «سردوشی باز» یا «سرشانه کات‌خورده» نامید، یکی از مدلهای محبوب و مدرن در طراحی لباس به شمار می‌رود. مشخصهٔ اصلی این مدل، وجود برشی است که قسمت بالای بازو و سرشانه را نمایان می‌کند؛ در حالی که باقی آستین و بندهای لباس، روی شانه قرار دارند. این ویژگی، آن را به گزینه‌ای جذاب برای افزودن تنوع به لباسهای مختلف تبدیل کرده است.
این مدل آستین در طول‌های متفاوتی، از کوتاه و سه‌ربع گرفته تا بلند، طراحی و دوخته می‌شود و در انواع لباس‌ها مانند شومیز، بلوز، تاپ و پیراهن‌های مجلسی و روزمره کاربرد دارد.</p>
انواع آستین های متنوع دیگری هم وجود دارند که با ترکیب مدلهای مختلف آستین‌ها دوخته می‌شوند.
اگر شما هم مدل‌هایی می‌شناسید که زیبا و جذاب هستند و در این فهرست گنجانده نشده‌اند، خوشحال می‌شویم آنها را به ما معرفی کنید. آیا برای مدلهای معرفی‌شده نام‌های دیگری هم وجود دارند؟ خوشحال می‌شویم اگر اطلاعات‌تان را با ما و خوانندگان چطور در میان بگذارید.
بهترین سایت‌های خرید آنلاین پارچه؛ دنیای طرح و رنگ بر نخ و ابریشم
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها