لکنت (اختلال روانی با شروع کودک) یک اختلال گفتاری است که شامل مشکلات قابل توجهی در روان و جریان گفتار طبیعی است. گاهی از آن به عنوان گفتار لکنت زبان و ناهمخوان یاد می‌شود. افرادی که لکنت دارند می‌دانند که درباره چه چیزی می‌خواهند صحبت کنند اما نمی‌توانند منظور خود را به وضوح بیان کنند. اگرچه لکنت افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار می‌دهد اما بیشتر در کودکان دو تا شش ساله دیده می‌شود زیرا آن‌ها در حال توسعه مهارت‌های زبانی خود هستند. اکثر بچه‌ها با رشد خود از لکنت بهبود می‌یابند اما ممکن است از هر چهار کودک یک نفر تا بزرگسالی ادامه یابد. دو نوع لکنت وجود دارد که شامل:
رشدی:
لکنت رشدی در کودکان خردسال در حالی که هنوز در حال یادگیری گفتار هستند رخ می‌دهد. محققان هنوز در حال مطالعه هستند که دقیقاً چه چیزی باعث لکنت رشد می‌شود. علل احتمالی این نوع لکنت عبارتند از:
مشکل در کنترل گفتار زمانی که توانایی‌های گفتاری و زبانی کودک نتواند خواسته‌های کلامی کودک را برآورده کند ممکن است لکنت ایجاد شود. ژنتیک لکنت رشدی در خانواده‌ها دیده می‌شود و عوامل ژنتیکی در ایجاد این نوع لکنت نقش دارند.
نوروژنیک:
لکنت عصبی ناشی از سکته مغزی، آسیب مغزی تروماتیک یا سایر اختلالات مغزی است. این شرایط باعث ایجاد مشکلاتی در قسمت‌هایی از مغز می‌شود که در هماهنگی گفتار و روانی نقش دارند. مشکلات گفتاری که پس از یک ضربه عاطفی ظاهر می‌شود، به عنوان لکنت روانی شناخته می‌شود. این نوع لکنت نادر است و با لکنت رشدی متفاوت است. عواملی که خطر لکنت زبان را افزایش می‌دهند عبارتند از:
لکنت چگونه تشخیص داده می‌شود؟
لکنت توسط یک آسیب‌شناس گفتار زبان (یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی که در تشخیص و اصلاح مشکلات در گفتار، زبان و صدا تخصص دارد) تشخیص داده می‌شود. آن‌ها تاریخچه شخصی کودک و همچنین سابقه خانوادگی را می‌گیرند. آن‌ها از والدین می‌پرسند که کودک چه مدت لکنت داشته است و آیا کودک تأخیر رشد دیگری دارد. توصیه می‌شود والدین در صورت مشاهده لکنت کودک حتی در سن دو سالگی با پزشک متخصص اطفال مشورت کنند. در صورت لکنت نوروژنیک ممکن است به تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) مغز یا توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن مغز نیاز باشد تا مشخص شود آیا مشکل ساختاری مغز باعث لکنت می‌شود یا خیر.
چگونه لکنت زبان را متوقف کنیم؟
در حال حاضر هیچ درمانی برای لکنت وجود ندارد اما درمان‌ها می‌توانند به کاهش شدت و دفعات این بیماری کمک کنند. درمان اولیه برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت و ایجاد مشکلات در طول زندگی کودک مبتلا ضروری است. والدین و فرزندانشان باید چندین جلسه با گفتار درمانگر شرکت کنند. گفتاردرمانگر تمرین‌های گفتاری مختلفی را که باید در خانه انجام شود را توضیح می‌دهد. برخی از افراد مبتلا از دستگاه‌های الکترونیکی استفاده می‌کنند که به کنترل روان گفتار کمک می‌کند. یکی از این وسایل مشابه سمعک در مجرای گوش قرار می‌گیرد. تحقیقات برای پی بردن به اثربخشی چنین دستگاه‌هایی هنوز در حال انجام است. برخی از دارو‌ها ممکن است بدون برچسب تجویز شوند اما اغلب با عوارض جانبی نامطلوب همراه هستند. بنابراین بهتر است از مصرف این دارو‌ها خودداری کنید.
منبع:
از همین نویسنده
۳ ماه پیش
خانواده شاد
۳ ماه پیش
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها