طلای مشترک المپیک؛ نمایش اخلاق ورزشی و فداکاری

از متن و حاشیه المپیک؛ طلای مشترک المپیک؛ نمایش اخلاق ورزشی و فداکاری؛ فینال شگفت انگیز پرش ارتفاع المپیک دو برنده داشت و با کسب مدال طلا توسط معتز عیسی برشم از قطر و جانمارکو تامبری از ایتالیا به پایان رسید.

به گزارش ورزش، پس از یک مسابقه دو ساعته طاقت فرسا، انتخاب نفر برتر از بین دو ورزشکار قطری و ایتالیایی غیرممکن بود؛ معتز عیسی برشم و جانمارکو تامبری هر دو رکورد 2.37 متر را ثبت کرده بودند.
به هر دو ورزشکار فرصتی داده شد تا پرش به پرش با یکدیگر رقابت کنند. اما در یک لحظه به یادماندنی از نشان دادن اخلاق ورزشی، آنها موافقت کردند که مدال طلا را با یکدیگر تقسیم کنند و مشترکا قهرمان اعلام شوند؛ تصمیمی که با استقبال فوق العاده ای رو به رو شد.

هر دو در تلاش برای رسیدن به رکورد 2.39 متر المپیک سه بار شکست خوردند و با رکوردهای بدون خطا در شمارش معکوس، می توانستند به تنهایی برای کسب عنوان قهرمانی مبارزه کنند.
در عوض اما آنها دست به تاریخسازی زدند؛ این اولین سکوی مشترک المپیک در دو و میدانی از سال 1912 به بعد بود.

ماکسیم نداسکائو از بلاروس با 2.37 متر پرش، به دلیل تلاش های ناموفق بیشتری که در طول مسابقه داشت، به مدال برنز رسید.

تامبری و برشیم قبل از اینکه به سوی مربیان و هم تیمی های خود بدوند، یکدیگر را در آغوش گرفتند و پرچم کشورهایشان را به اهتزاز درآوردند.

برشیم اکنون می تواند مدال طلای المپیک را به دو عنوان قهرمانی جهان پیاپی خود اضافه کند. او با یان پیروزی دومین مدال طلای المپیک قطر را به دست آورد. فارس الباخ روز شنبه در ماده 96 کیلوگرم وزنه برداری مردان موفق به کسب اولین مدال طلا برای قطری ها شد.
تامبری هنوز در پیست در حال جشن گرفتن بود که هموطنش لامونت مارسل جیکوبز نیز پس از پیروزی غافلگیرانه اش در فینال 100 متر مردان به آغوش او پرید.

هر دو ورزشکار قطری و  ایتالیایی در طول دوران حرفه ای خود با مصدومیت های سختی دست و پنجه نرم کرده بودند اما برشیم می گوید فداکاری هایی که کرده اند ارزشش را داشته است.
برشیم گفت :"فوق العاده است. این رویایی است که نمی خواهم از آن بیدار شوم. من سختی های زیادی کشیدم. پنج سال است که با مصدومیت ها و افت های زیاد انتظار کشیده ام. اما امروز اینجاییم و این لحظه و تمام فداکاری های گذشته را با هم تقسیم می کنیم. دراین لحظه واقعا هر کاری که کردیم ارزشش را داشت."

تامبری نیز مجبور شده بود مدتی را از میادین دور باشد تا از مصدومیتی که یم توانست به ورزشش پایان دهد و او را از بازی های ریو 2016 محروم کرد، رهایی یابد.

تامبری گفت: "بعد از مصدومیت هایم فقط می خواستم برگردم، اما حالا این مدال طلا را دارم، باورنکردنی است. من بارها این را در خواب دیده بودم.
در سال 2016 درست قبل از ریو به من گفته شد این خطر وجود دارد که دیگر نتوانم در مسابقات شرکت کنم. این یک سفر طولانی بوده است."