تابش اشعه X در سیاهچاله چگونه رخ می دهد؟

هچاله بگریزد. تابش های X گسیل شده از سمت سیاهچاله که در حال حاضر مهم ترین راه شناسایی سیاهچاله هستند در حقیقت از خود آن گسیل نمی شوند. این تابش ها از ماده هایی که هنوز به داخل سیاهچاله سقوط نکرده اند؛ اما تحت تاثیر میدان جاذبه بسیار قوی سیاهچاله به شدت داغ و پر حرارات شده اند و بر اثر حرارت زیاد، چنین تابش هایی از خود گسیل می کنند.

حرکت گردابی و اصطکاک مواد در حال نزدیک شدن به سیاهچاله آنها را به پلاسمایی بسیار داغ تبدیل می کند و موجب تابش هایی چنین پر انرژی می شود. دمای پلاسمایی که به درون سیاهچاله فرو می رود به میلیون ها درجه سانتی گراد می رسد. سیاهچاله ها از آنجایی که حتی نور هم نمی تواند از افق رویداد آنها خارج شود، سیاه هستند؛ اما با کمک همین تابش های پر انرژی و داغ می توانیم متوجه شویم جایی وجود دارد که مقدار زیادی ماده را داغ کرده و به سمت خود می کشند و به این ترتیب محل سیاهچاله ها را شناسایی کنیم.

تابش های سیاهچاله ای باریکه ای نورانی از موادی پر شتاب هستند که توسط سیاهچاله ها به بیرون گسیل می شوند. این سیاه چاله ها موادی شامل گرد و غبار کیهانی و ابرهای گازی و مواد دیگری که به دام گرانش شدید آن می افتند را بصورت پرتوها و امواجی  با سرعت چندین میلیون کیلومتری به بیرون پرتاب می کنند که اصطلاحا به آن جت  اشعه X سیاهچاله می گویند. منیع درخشان پرتو X حاکی از حضور گازهایی است که دمای‌شان به چندین میلیون درجه می‌رسد ، سیاه‌چاله ممکن است برخی از این مواد را ببلعد اما بقیه‌ی گازهای چرخان و مغناطیسی نزدیک سیاه‌چاله ممکن است به نوبت٬ به‌ جت های رادیویی عظیم خروجی بپیوندند و با قدرت به بیرون پرتاب شوند. گرد و غبار کیهانی بسیاری از پرتوهای X تابش‌شده از مجاورت سیاه‌چاله را جذب می‌کنند.