تاثیر سفرهای فضایی طولانی مدت روی ارتباطات مغزی فضانوردان

تاثیر منفی سفرهای فضایی بر روی بدن فضانوردان غیرقابل انکار است. اما باید دید این اثر روی کدام یک از اندام بدن بیشتر است.

،  محققان معتقدند مغز انسان در این سفرها بیشترین آسیب را میبیند. در یک تحقیق در آزمایشگاهی در دانشگاه ملی روسیه که بر روی 11 فضانورد در زمان قبل و بعد از سفر فضایی انجام شد نشان داد ، قرار گرفتن در فضای بدون جاذبه مغز را وادار به سازگاری با شرایط بدون جاذبه میکند.

در این تحقیق همچنین مقایسه ای بین مغز افراد معمولی و فضانوردان صورت گرفت. قرار گرفتن در محیط بدون جاذبه باعث میشود تا مغز اطلاعات مربوط به تعادل اندام های بدن را دریافت نکند. به همین دلیل مغز راهکار جدیدی به نام “سیستم جایگزین برای کنترل حسی تنی” را جایگزین آن میکند. همین امر باعث تغییرات در ارتباطات مغزی آنها میشود. زیرا به جای دریافت داده از دستگاه دهلیزی ، مغز این افراد اطلاعات را با دریافت های بصری و لمسی کسب میکند.

دیگر تغییرات مغز در سفرهای فضایی ارتباط بیشتر بین قشرهای اینسولا در نیمکره های چپ و راست است، ضمن اینکه این دو لوب با دیگر مناطق مغز نیز ارتباطات گسترده تری را خواهند داشت.درون هر نیمکره مغز ما منطقه ای به نام لوب اینسولار وجود دارد که هم ایستایی یا هومئوستاز را تنظیم کرده و به کارکردهای دیگری مثل کنترل حرکتی یا عواطفی نظیر همدلی هم مربوط میشود.

البته این ارتباط بیشتر بین قشرهای اینسولا در فضانوردانی مشاهده شده که علائمی مانند سرگیجه را تجربه کرده اند.

این تحقیقات میتواند درک بیشتری از سفرهای فضایی دراز مدت را برای فضانوردان فراهم کند تا بتوانند در سفرهای بعدی شرایط بهتری را تجربه کنند.