قراره در این مقاله چی بخونید:
نشانه‌های اضطراب در کودکان ممکنه با نشانه‌های اضطراب در بزرگسالان فرق داشته باشه و گاهی هم به شکل‌های غیرمستقیم بروز کنه. رایج‌ترین نشانه‌های اضطراب در کودکان شامل این موارد هست:
۱. نشانه‌های جسمی کودک مضطرب:
دل‌درد یا حالت تهوع مکرر بدون دلیل پزشکی، سردرد، تپش قلب، لرزش یا تعریق زیاد، بی‌خوابی یا کابوس‌های مکرر، و خستگی مفرط
۲. نشانه‌های رفتاری کودک مضطرب:
گریه یا بی‌قراری زیاد، چسبیدن بیش از حد به والدین ، اجتناب از موقعیت‌های خاص (مدرسه رفتن، مهمانی، تنها خوابیدن)، پرخاشگری یا قهرهای ناگهانی و کندی یا مکث در انجام کارها
۳. نشانه‌های عاطفی کودک مضطرب:
نگرانی مداوم و شدید (مثلا درباره مرگ والدین، نمرات مدرسه، یا بیماری)، ترس‌های غیرمنطقی (از تاریکی، حیوانات، افراد غریبه و…)، اعتماد به‌نفس پایین، احساس گناه یا شرمندگی بی‌دلیل، و مشکل در تمرکز یا به یاد سپردن
۴. بروز تغییرات اجتماعی کودک مضطرب:
گوشه‌گیری، اجتناب از بازی یا ارتباط با همسالان، و نداشتن علاقه به فعالیت‌هایی که قبلا دوست داشته
اگر این نشانه‌ها به مدت طولانی ادامه داشته باشن یا در عملکرد روزمره کودک (مدرسه، خواب، روابط اجتماعی) اختلال ایجاد کنن، بهتره با روانشناس کودک مشورت بشه.
اضطراب یکی از فراگیرترین مشکلاتی هست که کودکان تجربه می‌کنن و یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث چنین مشکلی در کودک میشه رفتارهای خاص والدین در خانه، نوع خاصی از شیوه‌های تربیتی و کنترل‌گری والدین هست. کنترل‌گری بیش از حد، به کودک القا می‌کنه تهدید بزرگی اون بیرون وجود داره که کودک به تنهایی قادر به مقابله با اون یا تسلط بر اون نیست.
بنابراین، این فرضیه وجود داره که این رفتار والدین فرصت رشد شایستگی یا تسلط کودک رو بر چیزهای موجود در محیط به ویژه موقعیت‌های تهدیدآمیز کاهش میده و همین کاهش خودکفایتی هست که منجر به افزایش سطح اضطراب در کودک میشه. در عوض اعطای استقلال به کودک به او اجازه میده تا حس تسلط بر محیط رو به دست آورده و هم‌چنین باعث کاهش سطح اضطراب کودک میشه.
۱. محافظت بیش از حد
اگرچه طبیعیه که والدین فرزندان خودشون رو ایمن نگه دارن، اما محافظت بیش از حد می تونه توانایی کودک برای مقابله با چالش‌ها رو مختل کنه. کودکانی که بیش از حد محافظت می‌شن ممکنه در مواجهه با موقعیت‌های ناآشنا یا چالش برانگیز دچار اضطراب بشن.
۲. رفتار انتقادی
انتقاد مداوم یا توقعات بالا می‌تونه محیطی ایجاد کنه که در اون کودکان برای رعایت استانداردهای غیرواقعی بالا، تحت فشار باشن. ترس از ناامید شدن والدین یا برآورده نکردن انتظارات می‌تونه منجر به اضطراب بشه.
۳. عدم ابراز علاقه
اگر والدین آشکارا درباره احساسات صحبت نکنن یا فضای امنی برای ابراز احساسات فرزندان‌شون فراهم نکنن، ممکنه منجر به سرکوب عاطفی و اضطراب بشه. کودکان باید احساس کنن که اشکالی نداره احساسات خودشون رو بدون قضاوت به اشتراک بذارن.
۴. مدیریت همه‌چیز
مداخله مداوم در فعالیت‌های کودک و اجازه ندادن به او برای تصمیم‌گیری یا تجربه پیامدهای طبیعی می‌تونه موجب بروز اضطراب بشه. کودکان به فرصت‌هایی برای یادگیری و توسعه استقلال نیاز دارن.
۵. القای ترس غیرواقعی
انتقال ترس یا نگرانی بیش از حد در مورد موقعیت‌های معمولی یا خاص ممکنه کودک رو بیش از حد مضطرب کنه. والدین باید به کودکان کمک کنن تا خطرات رو به درستی درک و مدیریت کنن.
باید به یاد داشت که سلامت روان کودکان به‌طور مستقیم تحت تاثیر رفتار والدین و فضای عاطفی خانه قرار داره. هر رفتار، گفتار یا تصمیم والدین می‌تونه در ذهن کودک نقشی ماندگار بر جا بذاره؛ نقشی که یا امنیت و آرامش به وجود میاره یا بذر اضطراب رو در وجود کودک می‌کاره. با افزایش آگاهی و ارتباط موثر، میشه محیطی پر از احساس امنیت و پذیرش برای فرزندان ایجاد کرد؛ جایی که کودک بدون ترس رشد کنه، خودش رو دوست داشته باشه و با اطمینان به دنیای بیرون قدم بذاره.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها