وقتی یه خانوم می‌فهمه بارداره، اولین چیزی که ذهنش رو درگیر می‌کنه – بعد از شوک و هیجان اولیه – اینه که: «به کی بگم؟ کی خوبه بفهمه؟ اصلاً بگم یا نه؟» بعضی از مامان‌ها ترجیح می‌دن همون هفته‌های اول این خبر رو با دوست و فامیل و حتی توی شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بذارن، ولی بعضی‌ها تا هفته‌ی دوازدهم یا حتی بیشتر صبر می‌کنن. این تفاوت رفتار از کجا میاد؟ دلیل علمی داره؟ تصمیم درستیه که صبر کنیم یا بهتره زودتر بگیم؟ تو این مقاله قراره دقیق و علمی به این سوال‌ها جواب بدیم.
بر اساس مطالعات منتشرشده در Journal of Obstetric, Gynecologic & Neonatal Nursing، حدود ۵۰٪ از زنان ترجیح می‌دن تا پایان سه‌ماهه‌ی اول بارداری (هفته ۱۲ تا ۱۳) خبر بارداریشون رو پنهون نگه دارن. دلیل اصلی؟ ترس از سقط جنین .
تو سه‌ماهه اول، ریسک سقط جنین حدود ۱۰ تا ۱۵ درصده. یعنی خیلی از بارداری‌ها تو همون هفته‌های اول خود‌به‌خود از بین می‌رن. به همین خاطر بعضی مامان‌ها می‌گن «صبر کنم تا مطمئن بشم، بعد بگم»
۱. نیاز به حمایت عاطفی
خیلیا وقتی می‌فهمن باردارن، دلشون می‌خواد با کسی حرف بزنن. چون یه تغییر بزرگ توی زندگیشون شروع شده. به‌خصوص کسایی که بارداری سخت داشتن یا قبلاً تجربه‌ی تلخی داشتن، دوست دارن زودتر با عزیزاشون در میون بذارن تا اگه مشکلی هم پیش اومد، تنها نمونن.
۲. هیجان و شادی زیاد
بعضی مامان‌ها نمی‌تونن خوشحالی‌شونو قایم کنن. انگار دلشون می‌خواد کل دنیا بدونه چه اتفاقی افتاده و خب طبیعیه. بالاخره یه موجود کوچولو داره تو دلشون جون می‌گیره!
۳. تجربه‌ی قبلی
اونایی که بارداری دوم یا سومشونه، معمولاً خیلی راحت‌تر خبر رو می‌گن. چون قبلاً همه‌چیزو تجربه کردن، دیگه اون ترس‌ها و شک‌ها کمتر شده.
۴. فرهنگ و خانواده
تو بعضی فرهنگ‌ها و خانواده‌ها، مخفی نگه داشتن بارداری جور درنمیاد. خیلیا از همون اول انتظار دارن خبر رو بشنون. پس مادر حس می‌کنه باید زودتر بگه.
۱. ترس از سقط
همون‌طور که گفتیم، شایع‌ترین دلیل صبر کردن، ترس از سقطه. اگه یه وقت مشکلی پیش بیاد، مادر دلش نمی‌خواد دوباره همه رو خبر کنه که «باردار نیستم دیگه». دردش دو برابر می‌شه.
۲. حفظ حریم شخصی
یه سری مادرها دلشون می‌خواد این تجربه‌ی خاص رو اول با خودشون و شریک زندگیشون زندگی کنن. نمی‌خوان کسی تو جزئیات زندگیشون دخالت کنه یا سوال و جوابشون کنه.
۳. اضطراب و شک
بعضی‌ها خودشون هنوز با این اتفاق کنار نیومدن. ممکنه ناخواسته باردار شده باشن یا هنوز آمادگی ذهنی نداشته باشن. پس تا وقتی از نظر روانی آماده نشن، چیزی نمی‌گن.
۴. تجربه‌های تلخ گذشته
زن‌هایی که قبلاً سقط داشتن یا بارداری پرخطر داشتن، معمولاً خیلی محتاط‌ترن. دلشون نمی‌خواد دوباره با گفتن خبر و بعد ناراحتی، احساس فشار کنن.
دکتر الیزابت داونپورت، روانشناس حوزه‌ی سلامت زنان، می‌گه:
"تصمیم به گفتن یا نگفتن خبر بارداری باید کاملاً شخصی باشه. هیچ قاعده‌ی مطلقی نداره. فقط مهمه که مادر تو هر مرحله‌ای که هست، احساس آرامش داشته باشه."
پس مهم‌ترین چیز اینه که هیچ‌کس تحت فشار اجتماع یا خانواده مجبور نشه کاری کنه که باهاش راحت نیست.
✅ اگه زود بگی:
❌ ولی ممکنه:
✅ اگه دیر بگی:
❌ ولی ممکنه:
۱. با همسرت حرف بزن
اول از همه، بهتره با شریک زندگی‌ت در مورد گفتن یا نگفتن حرف بزنی. هر دوتاتون باید با تصمیمی که می‌گیرین راحت باشین.
۲. شرایط جسمی‌تو در نظر بگیر
اگه حالت خوب نیست، تهوع داری، یا نیاز به حمایت داری، شاید بهتر باشه به چند نفر نزدیک بگی تا کمکت کنن.
۳. سطح اعتماد رو بسنج
اگه قراره به کسی بگی، مطمئن شو که رازدار هستن و قرار نیست کل فامیل بفهمن تا وقتی خودت نخوای.
۴. با خودت روراست باش
اگه احساس ترس، اضطراب یا شادی زیاد داری، به خودت زمان بده. هیچ‌کس نمی‌تونه به‌جای تو تصمیم بگیره.
هیچ‌وقت یه نسخه‌ی کلی برای همه‌ی مامان‌ها وجود نداره. بارداری یه تجربه‌ی خیلی شخصیه. ممکنه تو دوست داشته باشی از همون اول با دنیا به اشتراک بذاری، ممکن هم هست بخوای اول با خودت کنار بیای و بعدش بگی. هر تصمیمی که بگیری، تا وقتی که از درون باهاش آرامش داشته باشی، درسته.
از همین نویسنده
یک ماه پیش
نی نی بلاگ
۲۷ روز پیش
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها