مناجات الذاکرین
مناجات الذاکرین، مناجات سیزدهم خمس عشر
مناجات سیزدهم خمس عشر به مناجات الذاکرین یا مناجات یادکنندگان خدا مشهور است. این دعا در الصحیفة الثانیة السجادیة، بحارالانوار و مفاتیح الجنان آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز چهارشنبه تعیین کرده است.
مناجات الذاکرین یا مناجات یادکنندگان خدا، از مناجات های پانزده گانه است که از امام سجاد (ع) نقل شده و محور اصلی این مناجات این است که ما نمی توانیم حق ذکر و یاد خداوند را به جای آوریم.
مناجات الذاکرین از امام سجاد (ع) نقل شده است و در الصحیفة الثانیة السجادیة، بحارالانوار و مفاتیح الجنان آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز چهارشنبه تعیین کرده است.
مناجات ذاکرین مناجات و گفتگوی بنده با خداوند متعال و یاد کردن خداوند و بیان آثار و برکات یاد و ذکر خداوند و بیان اوصاف و کمالات الهی است و طبیعی است که در این مناجات خداوند مورد و گیرنده ذکر باشد. در این مناجات بر این مطلب تاکید شده است که ما نمی توانیم حق ذکر و یاد خداوند را به جای آوریم.
مضامین دعای مناجات الذاکرین عبارتند از :
• انسان در به جای آوردن حق ذکر و یاد خداوند ناتوان است.
• اگر خداوند فرمان نمی داد که او را یاد کنیم، ما او را منزه از یاد خود می دانستیم.
• ذکر خدا، منتی است از سوی او بر انسان و نعمتی بزرگ.
• درخواست توفیق ذکر و یاد خداوند.
• هیچ عقلی از معرفت خدا بی بهره نیست و خداوند عقل ها را چنان آفریده است که بتوانند او را بشناسند. «وَ عَلى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبایِنَةُ».
• دل ها فقط با یاد خدا آرامش پیدا می کند. «نفوس جز با یاد تو آرامش و سکونت نمی یابند.»
• هدف نهایی زندگی انسان، لقاءالله و رسیدن به مرحله ای است که هیچ حائلی بین انسان و خدا نباشد.
• رسیدن به لقاء الله، هدف از خلقت است.
• هر لذت غیر الهی و هر لذتی که غیر ذکر خدا حاصل شده است، نادرست و نیازمند به استغفار است.
دعای مناجات الذاکرین به همراه ترجمه و مضامین
مناجات سیزدهم خمس عشر یا مناجات الذاکرین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِلَهِي لَوْ لا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ [عَنْ] ذِكْرِي إِيَّاكَ
خدايا اگر پذيرش فرمانت بر من واجب نبود هر آينه پاك نگاه مى داشتمت از اينكه ذكر تو گويم
عَلَى أَنَّ ذِكْرِي لَكَ بِقَدْرِي لا بِقَدْرِكَ وَ مَا عَسَى أَنْ يَبْلُغَ مِقْدَارِي حَتَّى أُجْعَلَ مَحَلا لِتَقْدِيسِكَ
چه ذكر من تو را به اندازه كاستى من است نه برازنده كمال تو،شأن و اندازه من چقدر مى تواند بالا رود تا ظرف تقديس تو قرار گيرم؟
وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنَا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلَى أَلْسِنَتِنَا
از بزرگترين نعمتها بر ما جارى شدن ذكر تو بر زبان ماست
وَ إِذْنُكَ لَنَا بِدُعَائِكَ وَ تَنْزِيهِكَ وَ تَسْبِيحِكَ
و اجازه ات به ماست كه تو را بخوانيم و تنزيه و تسبيح گوييم
إِلَهِي فَأَلْهِمْنَا ذِكْرَكَ فِي الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ وَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ
خدايا پس ذكرت را به ما الهام كن در نهان و آشكار و شب و روز
وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرَارِ وَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ آنِسْنَا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ
و پيدا و پنهان، و در خوشى و ناخوشى و ما را به ذكر پنهان مأنوس فرما
وَ اسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَ السَّعْيِ الْمَرْضِيِّ وَ جَازِنَا بِالْمِيزَانِ الْوَفِيِّ
و به عمل پاكيزه و كوشش پسنديده بكار گير، و به ميزان كامل پاداشمان ده
إِلَهِي بِكَ هَامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ وَ عَلَى مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبَايِنَةُ
خدايا دلهاى عاشق شيفته تواند، و خردهاى جداى از هم بر معرفتت گرد آمده اند
فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلا بِذِكْرَاكَ وَ لا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلا عِنْدَ رُؤْيَاكَ
بدين خاطر دلها آرام نگيرند جز به ياد تو، و جانها جز به هنگام مشاهده ات راحتى نيابند
أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِي كُلِّ مَكَانٍ وَ الْمَعْبُودُ فِي كُلِّ زَمَانٍ وَ الْمَوْجُودُ فِي كُلِّ أَوَانٍ
تو تنزيه شده اى، در هرجا، و پرستيده گشته اى در هرگاه و در همواره روزگار بوده اى
وَ الْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ وَ الْمُعَظَّمُ فِي كُلِّ جَنَانٍ وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ
و به هر زبان خوانده شده اى، و در هر دلى بزرگداشت شده اى از هر لذّتى به جز ذكر تو
وَ مِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِكَ
و از هر آسايشى جز همدمى با تو، و از هر شادمانى به غير قرب تو، و از هر شغلى جز طاعت تو پوزش مى جويم
إِلَهِي أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرا كَثِيرا
تو گفتى و گفتارت حق است كه:اى كسانى كه ايمان آورده ايد خدا را بسيار ياد كنيد
وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلا وَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ
و در بامداد و شامگاه او را تسبيح گوييد و تو گفتى و گفتارت حق است: مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم
فَأَمَرْتَنَا بِذِكْرِكَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنَا تَشْرِيفا لَنَا وَ تَفْخِيما وَ إِعْظَاما
ما را به ياد كردنت فرمان دادى، و وعده فرمودى كه تو نيز از روى شرافت و عزّت و كرامت بخشيدن به ما، ما را ياد كنى
وَ هَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَمَا أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا
اكنون برابر با فرمانت تو را ياد مى كنيم، پس تو نيز به وعده ات وفا كن
يَا ذَاكِرَ الذَّاكِرِينَ وَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
اى يادآور يادكنندگان، و اى مهربانترين مهربانان.
گردآوری: بخش مذهبی
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها