حیات در اپسیلون اریدانی که دنباله‌دارها و سیارک‌ها به‌طور معمول به سیارات برخورد می‌کنند، برای تکامل به سطح هوشمند مشکل خواهد داشت.
8 ژوئیه 1998، ستاره‌شناسان یک منظومه ستاره‌ای نزدیک را کشف کردند که می‌تواند دقیقاً مانند منظومه شمسی خودمان باشد. نام این منظومه اپسیلون جوی یا اپسیلون اریدانی است.
بعداً یک تیم بین‌المللی کشف حلقه‌ای از ذرات غبار را در اطراف ستاره اپسیلون اریدانی اعلام کرد که نشان می‌داد منظومه ستاره‌ای جدید بسیار شبیه به منظومه شمسی ما است، اما جوان‌تر.
اپسیلون اریدانی حدود 10 سال نوری از زمین فاصله دارد که نزدیک به استانداردهای نجومی است. این ستاره جوان هنوز توسط قرصی از غبار باقی‌مانده از تولد پوشیده شده است که دور آن می‌چرخد.
قرص مشابهی در سال‌های اولیه منظومه شمسی دور خورشید خودمان می‌چرخید و ماده‌ای بود که منظومه شمسی ما از آن شکل گرفت. بنابراین، اپسیلون اریدانی ممکن است دریچه‌ای به گذشته خودمان باشد، نمایی از منظومه شمسی ما اندکی پس از تشکیل سیارات.
تصادفاً، این ستاره مدت‌هاست که مورد توجه زیادی قرار گرفته است و حتی برای سیگنال‌های رادیویی که ممکن است سیگنال حیات هوشمند را نشان دهند، تحت نظر بوده است.
قبل از کشف در سال 1998، سیاره بزرگ‌تر دیگری پیدا شده بود که به دور اپسیلون اریدانی می‌چرخید. این سیاره با جرمی تقریباً مشابه مشتری، هر پنج سال یک بار به دور ستاره می‌چرخد.
محققان بر این باورند که حیات در چنین منظومه‌ای جوان، جایی که دنباله‌دارها و سیارک‌ها به‌طور معمول به سیارات برخورد می‌کنند، برای تکامل به سطح هوشمند مشکل خواهد داشت.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها