1 پیتزا
اگرچه یک تخته نان مسطح که با روغن و ادویه سرو می‌شد، مدت‌ها قبل از اتحاد ایتالیا وجود داشت، شاید هیچ غذایی به اندازه پیتزا متداول یا نماینده کشور نباشد . پیتزای آسان، ارزان و سیرکننده از دیرباز یک میان وعده یا وعده غذایی رایج بوده است، به خصوص در ناپل، جایی که برای اولین بار سس گوجه فرنگی به آن اضافه شد. هنگامی که ملکه ایتالیایی مارگریتا در سال 1889 برای تور پادشاهی خود از شهر شلوغ عبور کرد، از او خواست که این غذا را امتحان کند که بسیاری از رعایای خود را در حال خوردن دید. یک کارآفرین محلی ترکیبی افسانه‌ای از سس گوجه‌فرنگی، موزارلا و ریحان را برای او سرو کرد و پیتزای مارگریتا را ساخت (یا به احتمال زیاد، نام تجاری آن را نام‌گذاری کرد). مارگریتا چه بر حسب تصادف و چه طراحی، رنگ های پرچم ایتالیا را نیز به نمایش می گذارد.
امروزه، اساساً دو نوع پیتزا برای انتخاب در ایتالیا وجود دارد: پیتزا به سبک نئوپلیتی یا پیتزا به سبک رومی (البته صادقانه بگوییم، مکان‌های تحویل زیادی وجود دارد که وسیله‌ای خوشحال کننده بین این دو است). پیتزای سبک ناپلی دارای پوسته ضخیم و کرکی است. قطر آن کمی کوچکتر است زیرا خمیر آنقدر پهن نشده است و پر شدن بیشتری دارد. پیتزای سبک رومی دارای پوسته نازک کاغذی است و کوچکترین ترد دارد (شما نمی خواهید خیس باشد!) قطر آن بزرگتر است اما معمولا سبک تر است و بمب گلوتن کمتری دارد.
2.لازانیا
لازانیا یک رشته ماکارونی پهن و مسطح است که معمولاً به صورت لایه لایه در فر پخته می شود. مانند بیشتر غذاهای ایتالیایی، منشا آن به شدت مورد بحث است، اما حداقل می‌توان گفت که سنگر آن در منطقه امیلیا رومانیا است، جایی که از غذای یک مرد فقیر به یک وعده غذایی غنی پر از راگو یا سس گوشت تبدیل شد.
به طور سنتی لازانیا با گوجه فرنگی درست نمی شد (به یاد داشته باشید، لازانیا از دنیای جدید در قرن شانزدهم آمده است). فقط راگو، سس بشامل و پنیر، معمولاً موزارلا یا پارمیجانو رجیانو یا ترکیبی از این دو. حتی امروزه، بر خلاف اکثر غذاهای ایتالیایی-آمریکایی، که اساساً در سس گوجه فرنگی شنا می کنند، فقط کمی از گوجه فرنگی یا سس گوجه فرنگی در راگوی سنتی استفاده می شود. این کار طعم گوشت را تغلیظ می کند، اما گاهی اوقات برای کام آمریکایی کمی تلخ است.
اگرچه می‌توانید لازانیا را در سراسر ایتالیا پیدا کنید، اما هیچ چیز مانند امتحان کردن غذای دلچسب در امیلیا رومانیا با نودل‌های خانگی، راگوی تازه، و یک لقمه سخاوتمندانه از غرور منطقه‌ای نیست.
3.استیک گوشت
یک bistecca fiorentina یا استیک T-bone فلورانسی، تمام ویژگی‌های بهترین غذاهای ایتالیا را پوشش می‌دهد: یک قطعه گوشت خاص از یک گاو خاص که به روشی بسیار خاص و در محدوده یک منطقه خاص تهیه شده است .
در مورد bistecca fiorentina عظیم، این یک استیک T-bone است که به ضخامت (حداقل 5 سانتی متر) از کمر یک گاو Chianina بزرگ شده در توسکانی بریده شده است. از هر طرف 5 تا 7 دقیقه بسته به ضخامت پخته می شود تا بیرون پخته شود و داخل آن بسیار کمیاب بماند. بی معنی است که در اینجا یک استیک متوسط خوب بخواهید، گوشت آنقدر غلیظ است که حتی نمی توان به آن فکر کرد!
علیرغم همه تعصبات، استیک فلورانسی تغییراتی دارد. یکی، این روزها گوشت همیشه از یک گاو Chianina نیست. بسیاری از فلورانسی‌ها با افزودن نژادهای جدید موافق نیستند، اما برخی دیگر قسم می‌خورند که اندازه و عضله عظیم Chianina بهترین استخوان‌های تی را ایجاد می‌کند. اگر شک دارید، به سادگی بپرسید. همچنین، فلورانسی‌ها برش‌های بالاتر را ترجیح می‌دهند، نزدیک‌تر به قفسه سینه، که حاوی فیله معروف به bistecca nella costola است، در حالی که فراتر از فلورانس در توسکانی، احتمالاً یک فیله bistecca nel دریافت خواهید کرد ، یک برش پایین‌تر که تمایل به صاف بودن دارد. و بیشتر ذوب در دهان شما. هرچند این لزوماً به این معنی نیست که بهتر است. فلورانسی ها استدلال می کنند که bistecca nella costola از ماهیچه ای استفاده می شود که بیشتر استفاده می شود
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها