آسیب های نخاعی به همان اندازه که ویرانگر هستند پیچیده هستند. آنها می توانند از جزئی تا شدید، از جمله آسیب حاد طناب نخاعی، متفاوت باشند که به روش های مختلف بر قسمت های مختلف بدن تأثیر می گذارد. دو نوع اصلی آسیب نخاعی وجود دارد - صدمات نخاعی کامل و ناقص که هر کدام چالش‌ها و پیامدهای منحصر به فردی را به همراه دارند.
آسیب کامل منجر به از دست دادن کامل حس و حرکت در زیر محل آسیب می شود، در حالی که آسیب ناقص اجازه می دهد تا درجاتی از عملکرد حسی یا حرکتی در زیر ناحیه آسیب دیده انجام شود. به عنوان مثال، فردی با آسیب ناقص ممکن است احساس یا حرکت جزئی در پاهای خود داشته باشد. هنگامی که یک آسیب کامل نخاعی رخ می دهد، گویی خط ارتباطی بدن قطع شده است. این منجر به از دست دادن کامل حس و عملکرد حرکتی زیر سطح آسیب می شود و نه تنها بر تحرک بلکه بر عملکردهای بدن مانند: کنترل روده یا مثانه، عملکرد جنسی، تنظیم دما، کنترل فشار خون و عملکرد تنفسی تأثیر می گذارد.
برعکس، یک آسیب ناقص، در حالی که هنوز جدی است، درجاتی از ارتباط بین مغز و بخش‌هایی از بدن در زیر آسیب را باز می‌گذارد. این حفظ نسبی کنترل حرکتی و حس می‌تواند به لطف توانایی بدن در استفاده از مسیرهای عصبی در امان‌مانده و پتانسیل نوروپلاستیسیته (توانایی مغز برای تغییر و انطباق با ایجاد اتصالات جدید) بارقه‌ای از امید را برای بهبودی ارائه دهد.
میزان فلج و از دست دادن عملکرد به طور قابل توجهی تحت تأثیر ناحیه خاصی از نخاع است که در آن آسیب رخ داده است، که نشان دهنده سطح آسیب نخاع است. هرچه آسیب نخاع بیشتر باشد، فلج گسترده تر است. تعیین سطح آسیب بخش مهمی از فرآیند تشخیصی است و برای درک پتانسیل بهبود و هدایت برنامه های درمانی بسیار مهم است. این به متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا مداخلات مناسب برای حمایت از افراد مبتلا به چنین آسیب هایی را تعیین کنند.
آسیب های نخاعی بر اساس محل وقوع آنها در امتداد ستون فقرات و شدت آنها طبقه بندی می شوند که بر حرکت و احساس در قسمت های مختلف بدن تأثیر می گذارد. صدمات می تواند در ناحیه گردن (گردن رحم)، پایین تر از ستون فقرات در قفسه سینه (قفسه سینه)، کمر (کمر) یا نزدیک به قسمت پایین (خاجی) رخ دهد. آسیب های دهانه رحم می تواند منجر به کوادری پلژی شود که به عنوان تتراپلژی نیز شناخته می شود و منجر به فلج در هر چهار اندام می شود. آسیب های قفسه سینه ممکن است بر روی تنه تأثیر بگذارد و آسیب های کمری می تواند باعث فلج پاها (پاراپلژی) شود. آسیب ساکرال روی باسن و پاها تأثیر می گذارد، اما اغلب، راه رفتن همچنان امکان پذیر است.
درک علل اولیه و عوامل خطر ضایعات نخاعی برای پیشگیری از آنها اساسی است. تصادفات - مانند غواصی، تصادف وسایل نقلیه موتوری، سقوط های جدی، و اعمال خشونت آمیز - مقصران رایج هستند. با این حال، احتمال آسیب به عوامل مختلفی از جمله سن، جنسیت و انتخاب سبک زندگی نیز بستگی دارد. مردان بین 16 تا 30 سال و همچنین افراد بالای 65 سال با خطر بیشتری برای آسیب های نخاعی روبرو هستند. برخی از انتخاب های سبک زندگی مانند سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و کم تحرکی نیز می توانند این خطر را افزایش دهند.
برخورد وسایل نقلیه موتوری بخش قابل توجهی از آسیب های نخاعی را تشکیل می دهد که تقریباً 30٪ موارد را تشکیل می دهد. سقوط، یکی دیگر از علل اصلی، می تواند منجر به آسیب های شدید، به ویژه در افراد مسن شود. اعمال خشونت آمیز، مانند جراحات گلوله و تجاوزات فیزیکی نیز به آسیب های نخاعی کمک می کند. علاوه بر این، آسیب‌های ورزشی – به‌ویژه آسیب‌هایی که شامل تماس فیزیکی یا خطر بالایی هستند، مانند هاکی، اسکی، فوتبال و غواصی – اغلب با این آسیب‌ها مرتبط هستند.
انتخاب‌های خاص سبک زندگی ممکن است خطر آسیب‌های نخاعی، از جمله آسیب‌های نخاعی گردن را افزایش دهد. به عنوان مثال، مصرف الکل با احتمال بیشتری برای آسیب، به خصوص در ناحیه نخاع گردنی مرتبط است. علاوه بر این، افرادی که از وسایل ایمنی مناسب در طول فعالیت‌های سخت فیزیکی استفاده نمی‌کنند، بیشتر در معرض آسیب هستند. برخی مشاغل، از جمله کار ساختمانی، پرستاری در منزل، کار در انبار، رانندگی کامیون و اجرای قانون نیز دارای نرخ بالاتری از آسیب نخاعی هستند.
شناسایی علائم آسیب نخاعی برای جلوگیری از آسیب بیشتر و اطمینان از درمان به موقع ضروری است. علائم آسیب نخاعی می تواند به طور قابل توجهی بر اساس محل و شدت آسیب متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اثرات فیزیکی معمول آسیب نخاعی که می تواند زمانی رخ دهد که سیگنال های مغزی که این عملکردها را کنترل می کند، قطع شود، می تواند شامل موارد زیر باشد:
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها