امیر در روزهای خوش؛ بیرانوند برمی گردد، چجور هم

ستایش از امیر عابدزاده فقط به خاطر نام پدر نیست اما او برای رسیدن به جایگاه اساطیری پدر راه درازی دارد.

به گزارش ورزش، جشن صعود تیم ملی به جام جهانی با حضور احمدرضا عابدزاده و قدردانی ویژه امیر پسرش از او، زیباتر و تاریخی‌تر شد. احمدرضا عابدزاده آن‌قدر چهره‌ی مهم و محبوبی در تاریخ فوتبال ایران است که فقط حضورش در جشن صعود می‌تواند جلوه‌ی زیباتری به آن دهد چه برسد به اینکه در این جشن، پسر او که به تازگی عهده‌دار همان مسئولیتی شده که سال‌ها پدر به نحوی به یادماندنی از پس آن برآمد نیز حضور داشته باشد.

استقبال جامعه فوتبالی و هواداری از حضور امیر عابدزاده در دروازه تیم ملی و ستایش‌هایی که در پی آن به سمت او روانه شده تنها به دلیل این نیست که امیر، پسر یکی از خاطره‌سازترین چهره‌های تاریخ فوتبال ایران است. بلکه بخش زیادی از این ستایش‌ها به خاطر مسیری است که امیر برای رسیدن به این جایگاه طی کرده است. مردم به خوبی متوجه این هستند که امیر، فقط و فقط به خاطر شایستگی‌های فنی‌اش به این جایگاه رسیده و برخلاف بسیاری از آقازاده‌های فوتبالی، سخت جنگید و به جای اینکه دنبال خوردن نان نام پدر باشد و چند صباحی چند قرارداد سفارشی ببندد و زود هم بازنشسته شود، روی پای خود ایستاد و خود را تا حدود زیادی از سنگینی نام پدر خلاص کرد.

اما خود امیر بهتر می‌داند که برای تبدیل شدن به یک نام ماندگار در حد نام پدرش در فوتبال ایران هنوز راه درازی دارد. هنوز میدان‌ها و بازی‌های بزرگی را باید برای تیم ملی درآورد. توپ‌های مهمتری از آنچه پدر در ملبورن و پکن و لیون گرفت باید بگیرد تا بتواند تنه به تنه‌ی پدر بزند.

هنوز هم امیر از تصاحب تمام و کمال دروازه تیم ملی خیالش راحت نیست و هنوز هوادارانش نمی‌توانند با خیال راحت از کنار زدن رقیبی همچون علیرضا بیرانوند بگویند. رقیبی که یک جام جهانی درخشان در کارنامه دارد. بیرانوندی که همچون عابدزاده‌ی بزرگ نامش با یکی دو بازی مهم تاریخ تیم ملی گره خورده است. یادمان نرود که بیرانوند در بین شش دروازه‌بانی که برای ایران در جام‌های جهانی گلری کرده‌اند، بدون اشتباه‌ترین بوده است. هم حجازی، هم عابدزاده و میرزاپور و نکیسا و حقیقی علیرغم همه درخشش خود در جام‌های جهانی، اشتباه تاثیرگذار داشته‌اند اما بیرانوند یک جام جهانی را بدون اشتباه تاثیرگذار به پایان برده است. برای امیر، عبور از این چنین دروازه‌بانی، نیازمند درخشش‌های ویژه در میدان‌های ویژه و مهم است. کاری که هنوز فرصتش برای امیر مهیا نشده.

امیر عابدزاده در فوتبال باشگاهی خود را اثبات کرده و جنمش را نشان داده اما میدان‌های بزرگی در تیم ملی در انتظار اوست. رسیدن به جایگاه اساطیری پدر نیازمند سربلند آمدن از این میدان‌های خاص و ویژه است. آن هم در شرایطی که رقیبش تنها کسی بوده که توانسته با درخشش در جام جهانی، خود را  در جمع دو دروازه‌بان بزرگ تاریخ فوتبال ایران یعنی ناصر حجازی و احمد عابدزاده جا دهد. 

حجت شفیعی