شعر با الف

*آنجا که فروغی یافت ، از پرتو رخسارت

زشت است سخن گفتن ، از تابش کوکبها   (روشن اردستانی)

 

*اگر چه هست به وصل تو ، دسترس ما را

  همانکه طالب وصل توئیم ، بس ما را .                 (کاهی کابلی)

 

*از آن دارد دل درد آشنا ، آهنگ این صحرا

  که همرنگست با گلهای ، آتش رنگ این صحرا.            (یاور همدانی)

 

*ای بسا زشت ، که در دیدۀ عاشق زیباست

 عشق فرقی نکند زشتی و زیبائی را.                          (سر خوش تفرشی)

 

*آنروزکه تعلیم تو می کرد معلم

 بر لوح تو ننوشت مگر ، حرف وفا را؟                            (هلالی جغتانی)

 

*انتقام هرزه گویان را ، بخاموشی گذار

  تیغ می گوید جواب مرغ بی هنگام را.                      (صائب تبریزی)

 

 

*ابروباران و من و یار ، ستاده به وداع

 من جدا گریه کنم ، ابر جدا ، یار جدا.                   (امیر خسرو دهلوی)

 

*از ضعف چنان شدم ، که بر بالینم

صد بار اجل آمد و نشناخت مرا !(ذوقی تبریزی)

 

*از درد ننالید که ، مردانِ ره عشق

  با درد بسازند و نخواهند دوا را .                              (وحدت)

 

*اشک را قاصد کویش کنم ، ای ناله بمان

 زانکه صد بار تو رفتی ، اثری نیست مرا .                    (فتحعلیشاه)

 

*اتحاد عاشق و معشوق را نازم که شمع

  سوخت از یک هیمه ، هم خود را و هم پروانه را .        (آتش اصفهانی)

 

*اگر در خواب می دیدم شبی ، روز جدائی را

  به دل هرگز نمی کردم ، خیال آشنائی را .                 ؟

 

*ایا باد صبا رحمی ، مرنجان نیم جانم را

 بکَن بال و پرم ، اما مسوزانآشیانم را .                        (ابوالقاسم لاهوتی)

 

*ازتو گر مادرِ تو نیست رضا

  دان که راضی نبود ، از تو خدا .                             (ملک الشعراء بهار)

 

*آسایش دو گیتی ، تفسیر این دو حرف است

  با دوستان مروّت ، با دشمنان مدارا .                                  ( حافظ)

 

*احتراز از عشق می کردم ، ولی بیحاصل است

  هر که از اوّل تصور می کند فرجام را .                      ( خواجوی کرمانی)      

 

*ای صاحب کرامت ، شکرانۀ سلامت

  روزی تفقّدی کن ، درویش بینوا را .( حافظ)   

 

*اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

  فراغت از تو میسّر نمی شود ما را .                          (سعدی)

 

*از بسکه غم ، به سینۀ من بسته راه را

دیگر مجال آمد و شد ، نیست آه را .                          (شوریدۀ شیرازی)

 

*آنکه نهاده بر دلم ، حسرت یک نظاره را

  بر لب من کجا نهد ، لعل شرابخواره را ؟          (فروغی بسطامی)

 

*آشنا خواهی گر ای دل ، با خود  آن بیگانه را

  اول از بیگانه باید کرد ، خالی خانه را .                      ( فروغی بسطامی)

 

* ای زلف تو، بر هم زن فرزانگی ما

  وین سلسله ، سرمایۀ دیوانگی ما . ( فروغی بسطامی)

 

*اغلبم ، جا به سر کوچۀ بی سامانی است

 با چنین جا ، چه خوردم غصّۀ بی جائی را؟ (عارف)

 

*ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عمر

  پیرانه سر مکن به هوس ننگ و نام را .                   (حافظ)

 

*اگر به باغ بوَد منزلم و گر به قفس

 همیشه موسم گل ، وقت شیون است مرا .             (عاشق اصفهانی)

 

*از این دیار گذشتی و سالها بگذشت

 هنوز بوی تو می آید ، از منازل ما .                 (عماد فقیه)

 

*اسرار غمش گفتم ، در سینه نهان دارم

 رسوای جهانم کرد ، این رنگ پریدنها .                                                                                                                                          (یغمای جندقی)

*آمدی جانم به قربانت ، ولی حالا چرا ؟

 بی وفاحالاکه من افتاده ام از پا چرا؟                         ( محمد حسین شهریار)

 

*آنکه داده است به تو ، اینهمه زیبائی را

  کاش می داد بما تاب شکیبائی را

  آنکه در دایرۀ عشق ، مرا رنجه کند

بر خود آسان کند ، اندیشۀ رسوائی را

  ای بسا اشک فشاندم ز فراقت شب و روز

  قیمتی نیست صدف ، مردم دریائی را .                        ( سید اسماعیل طاهری)

 

* این همه زیب ، ز رخسار تو زیبائی را

  وین همه جلوه ، ز بالای تو رعنائی را .                      (دولتشاه قاجار)

 

*از رشک جان سپرد به پای اجل حسود

  بر گردن تو دید حمایل ، چو دست ما .                     (روشن اردستانی)

 

*ای حیرت صفات تو ، بند زبان ما

  انگشت حیرت است زبان ، در دهان ما .                    (اهلی شیرازی)

 

*آرمیدی به رقیبان و رمیدی از ما

 ما چه کردیم و چه گفتیم و چه دیدی از ما؟               (نرگسی)

*ای آنکه طلبکار خدائی ، به خود آ

 از خود بطلب ، کز تو ، خدا نیست جدا

 اول به خود آ ، چون به خود آئی ، به خدا

 اقرارنمائی ، به خدائی خدا .                                   (شاه نعمت الله ولی)

 

*آنانکه ترا جستند ، شستند و فرو بستند

 دست از همه مقصدها ، چشم از همه مطلبها .              (روشن اردستانی)

 

*از خدنگ آه عالم سوز ما ، غافل مشو

 کز کمان نرم ، زخمش ، سخت باشد تیر ما .                (خواجوی کرمانی)

 

*از دیدن دیدارت ، محروم کجا ماند

  چشمی که ، نیاسوده است ، از شوق رخت شبها .                  (روشن اردستانی)

 

*این درگه ما، درگه نومیدی نیست

  صدبار اگر توبه شکستی باز آ .                               (ابو سعید ابوالخیر)

 

 

*انصاف بین که موسم گل می برد ز باغ

  صیاد سنگدل ، قفس عندلیب را .                                     (روشن اردستانی)                           

*افسوس که تا بوی گلی بود ، به گلشن

 صیّاد سنگدل ، قفس عندلیب را .                                               (غیرت)

 

*از بهر دعای آن جفا جوست

 آن دست که ، برخداست ما را .                               (صباحی بیدگلی)

 

*آنکه کشتی راند در خون قتیل

   موج اشک ما ، کی آرد در حساب .                         (غبار همدانی)

 

*از خدا خواهیم ، توفیق ادب

  بی ادب ، محروم ماند از لطف ربّ .                         ( مولوی)

 

*ای ز فروغ رُخَت ، تافته صد آفتاب

 کز تپش تشنگی ، شد جگر من سر آب .                    ( فخرالدین عراقی)

 

*آنکه سهواً هم رقیبم را نمی آرد به یاد

  بهر آزار دلم ، عمداً برد نام رقیب .                          (ابوالقاسم حالت)

 

*از دیده نهفته ، ماه ام امشب

 خون می چکد از نگاهم ، امشب .                                      (صباحی بیدگلی)

 

*از من ای باد ، بگو خیل گنهکاران را

  غم مدارید که ، گر جرم ز ما ، آذر از اوست .                        (نشاط اصفهانی)

 

*امشب امید صبح ، در آفاق دیده نیست

 غوغا کند خروس و نشان از ((سپیده)) نیست .             (حمیدسبزواری)

 

*آئینه ای ، برابر دریا نهاده است

 خورشید چهره ای که ، دل از من گرفته است .              (غلامحسین عمرانی)

 

*آب حیات منست ، خاک سر کوی دوست

 گر دو جهان خرّمیست ، ما و غم روی دوست .              (سعدی)

 

*ای که گفتی هیچ مشکل چون فراغ یار نیست

  گرامید وصل باشد ، آنچنان دشوار نیست .                 (سعدی)

 

*ای شیخ برو ، مسئلۀ عشق بیآموز

هر چند که این مسئلۀ آموختنی نیست .                              ( حبیب خراسانی)

 

*احساس می کنم که ، فضای درون من

  از شبنم وجود تو ، لبریز گشته است

 احساس می کنم که ، شروقی ز آفتاب

از قلب تو ، به نرمی مِهری گذشته است .                     (منصوره فیلی)

 

*اسیر لذت تن مانده ای وگرنه ترا

چه عیشها که درِ مُلکِ جانِ مهمانست .                       (قاسمی)

 

*این کوزه ، چون من عاشق زاری بوده است

  در بند سر زلف نگاری بوده است

  این دست که برگردن او می بینی

 دستی است که ، بر گردن یاری بوده است .                 (خیّام)

 

*اندکی با تو نوشتم غم دل ، ترسیدم

  که دل آزرده شوی ، ورنه سخن بسیار است .                        (چونی)

 

*آه از شب هجران تو و روز قیامت

  کانرا شبی از پی نی ، و اینرا سحری نیست .               (درویش عبدالمجید)

 

*اظهار عجز ، پیش ستم پیشگان خطاست

 اشک کباب ، باعث طغیان آتش است .                      (صائب تبریزی)

 

*انسان یکی هزار شود از فتادگی

 هر دانه ای که خاک نشین گشت ، خرمن است .           ( میرسند کاشانی)

 

*افتادگی آموز ، اگر طالب فیضی

  هر گز نخورد آب ، زمینی که بلند است !                            (پوریای ولی)

 

*آهها ی آتشینم ، پرده های شب بسوخت

 بر دل آمد و زتف دل، هم زبان هم لب بسوخت .           (عطّارنیشابوری)

 

 

*آخر از راه دل و دیده سر آورده برون

  نیش آن خار ، که از دست تو در پای من است .           (فوقی یزدی)

 

*از آن خموش بکنجی نشسته بودم دوش

  که شرح حال مرا ، شمع انجمن می گفت .                (صائب تبریزی)

 

*از خامی دیگ است که ، در جوش وخروش است

 چون پخته شد و لذّت دم یافت ، خموش است .           (ابوالحسن جلوه)

 

*امشب دگر از شهر برون خواهم خفت

 مجنونم و در دشت جنون خواهم خفت

 ای دیده بپالان بخون بستر خاک

کامشب به میانِ خاک و خون خواهم خفت .                 (محمد حسین شهریار)

 

*افتاده به پا زلف سمن سای تو از چیست؟

 دیوانه منم ، سلسله در پای تو از چیست؟                             (فنائی)

 

*از هر قدمش قیامتی بر می خاست

  خون دل کافر کافر و مسلمان می ریخت !                  ؟

 

*آهوی چشم تو ، غارتگر دلهای خراب

طاق ابروی تو ، سر مشق کدام استاد است؟                  ؟

 

*این خرقۀ صد پارۀ ما دوختنی نیست

 چون زهد در آن نیست ، چرا سوختی نیست؟              ( حبیب خراسانی)

 

*ای که تمام ا نس و جان ، گشته ز جان فدائیت !

  بُرده ز هر تنی روان ، جذبۀ دل دل ربائیت!                 (نیّر)

 

*ای سرِاهل وفا ، در خم چوگان تو!

 غلطان از هر طرف ، چو گو به میدان تو!                     (سینا)

 

*آن دشمنی که دوست نگردد، دل منست

 آن عقده ای که حل نشود ، مشکل منست .                 (پژمان بختیاری)

 

*از سر بالین من بر خیز، ای نادان طبیب

  دردمند عشق را ، دارو بجز دیدار نیست .                            (خسرو قاجار)

 

*اگر کوه گناه ما ، به محضر سایه اندازد

 نبیند هیچ مجرم ، رویِ خورشید قیامت!                    (مهدی سهیلی)

*از صبح حقیقت ،شب باطل به گریز است

  چون مهر برآید،عمل شب پره پیداست .                              (مهدی سهیلی)

 

*ایکه می پرسی زمن ، کانماه را منزل کجاست؟

  منزل او در دل است ، اما ندانم دل کجاست!               (هلالی جغتائی)

 

*آنکه ما سر گشتۀ اوئیم ، در دل بوده است

 دوری ما غافلان، از قرب منزل بوده است .                            (صائب تبریزی)

 

*از خدا برگشتگان را ، کار چندان سخت نیست

سخت کار ما بود ، کز ما خدا برگشته  است !                (اشراق اصفهانی)

 

*از گل طبقی ساخته ، کین روی من است

  وز مشک زره ساخته ، کین موی من است .                (ابوالفرج)

 

*ایدوست در خرابی دل ، اینقدر مکوش

 گر چه دل من است ، مگر خانۀ تو نیست؟                            ؟

 

*آرزوی قتل ما ، از نوجوانان عیب نیست

 آرزو عیب است ، اما بر جوانان عیب نیست .                (ملک الشعراء بهار)

 

*ای خوش آندم که ، گوش می کردم

   نکته ای از لب شکر شکنت .                                (جامی )

 

*آن روز که آتش محبت افروخت

  عاشق روش سوز ، معشوق آموخت .                        (ابوسعید ابوالخیر)

 

*آنجا که لعل دلکش شیرین دهد فروغ

  یا قوت و سنگ ، در نظر کوه کن یکیست .                 ( جامی)

 

* از حال خود شکسته دلان را خبر فرست

   تسکین جان سوختگان یک نظر فرست .                            (خاقانی شیروانی)

 

*امروز که در دست توأم مرحمتی کن

  فردا که شوم خاک، چه سود اشک ندامت .                (سلمان ساوجی)

 

*آب چشمم ، راز دل یک یک بمردم باز گفت

  عاشقی و مستی ، و دیوانگی نتوان نهفت .                                     (سلمان ساوجی)

 

*آنکس که بَدم گفت ، بدی سیرت اوست

  و آنکس که مرا گفت نکو ، خود نیکوست .                 (شیخ بهائی)

 

*از غرور خود منه ، پا بر سر افسردگان

  اخگر سوزنده ، زیر تودۀ خاکستر است .                    (ظهیر فاریابی)

 

*این مرا بس که ، ز وصل صنمی لاله عذار

  شب و روز و مه و سالم ، همه فروردین است .             (قاآنی شیرازی)

 

*افتادن دیوار کهن ، نو شدن اوست

 جز مرگ ، کسی در پی آبادی من نیست .                            ( کلیم کاشانی)

 

* از این بهتر نمی دانم ، طریق مهربانی را

   که ننشینم ز پا ، تا جان دهم از مهر در پایت .            (محتشم کاشانی)

 

*آن دل که پریشان شود ، از نالۀ بلبل

  بر دامنش آویز، که با وی خبری هست .                    (عرفی شیرازی)

 

*از دو صدفرسنگ ره، الهام می باری به من

 مهربانتر از تو ، در دنیا نگاری هست ؟نیست .               (ابوالقاسم لاهوتی)

 

*از پی هر گریه ، آخر خنده ایست

  مرد آخربین ، مبارک بنده ایست .                           (مولوی)

 

*آن نه روئی است که، یک باغ گل نسرین است

  وآن نه خالست که ، یک چرخ مه و پروین است .                   (قاآنی شیرازی)

 

*این سخن منکر نماند ، هر خس تر دامنی

عاشقان را مقتدا و قبله و تکبیر نیست .                       (عطار نیشابوری)

 

*آئینه چون نقش تو بنمود راست

 خود شکن ، آئینه شکستن خطا ست.                       (نظامی گنجوی)

 

*آخر گفتار تو، خاموشی است

  حاصل کار تو ، فراموشی است .                                       (نظامی گنجوی)

 

*این تیغ ، نه از بهر جفای کاری کردند

انگور نه از بهر نبیذ است به چرخشت

انگشت مکن رنجه ، به در کوفتن کس

  تا کس نکند رنجه ، به سر کوفتنت مُشت .                 ( ناصر خسرو)

 

* انکس که مرا از نظر انداخته اینست

   اینست که پا مال غمم ساخته اینست .                    (وحشی بافقی)

 

*آلودۀ دنیا ، جگرش ریشتر است

  آسوده تر است، هر که درویشتر است .                     (ابوسعید ابوالخیر)

 

*اگر دل و دلبر و دل  بر کدام است

  و گر دلبر دل و دل را چه نام است؟

  دل و دلبر بهم ، آمینه وینم

  نذونم دل کو دلبر کدام است .                               (بابا طاهر عریان)

 

*اینکه هر سو می کشم با خود ، نپنداری تن است

  گور گردان است و در او آرزوهای من است .               ( سیمین بهبهانی)

 

*با مردم زمانه ، سلامی والسَلام

  تا گفته ای غلام توام، می فروشدت .                        ؟

 

*ای که از کوچۀ تنهائی ما می گذری!

  گوش کن ، نالۀ من از سر دیوار گذشت .                             (مهدی سهیلی)

 

*ای بی نشان محض ! نشان از که جویمت

  گُم گشته در تو هر دو جهان ، از که جویمت ؟            (عطار نیشابوری)

 

*اظهار عشق را به زبان احتیاج نیست

  چندانکه شد نگه به نگه آشنا ، بس است .                           (صائب تبریزی)

 

*آن دوست که بی وفاست ، دشمن به از اوست

  آن نقره که بی صفاست ، آهن به از اوست

   آنکس که نمک خورد ، نمکدان شکند

   در مکتب رندان جهان ، سگ به از اوست .                (عندلیب کاشی)

 

*از گلشن وصالت یک گل نچیدم اما

   صد نیش خار خوردم ، از دست باغبانت .                           (عندلیب کاشی)

 

*ای جان پسر! از غم شبهای درازم

  روزی شوی آگاه که ، دیگر پدری نیست .                            (مهدی سهیلی)

 

*آتش عشق تو ، تنها نه مرا بر دل بود

  بلکه از کشور جان ، تا دل ویرانه بسوخت .                 (مشرقی)

 

*افغان که رفت جانم و جانانم آرزوست

  دردا که کُشت دردم ، و درمانم آرزوست.

  از حرف کفر و قصّۀ ایمان دلم گرفت

  صلحی میان گبر و مسلمانم آرزوست .                      ( آذر افغانی)

 

*افتاد ز آشیانه ، مرغی زد این ترانه

  یا هجر را کرانه ، یا عمر را نهایت .                          ( صباحی بید گلی)

 

*آشنائی نه غریب است ، که دلسوز منند

  چون من از خویش برفتم ، دل بیگانه بسوخت .           (حافظ)

 

*آتش عشق ترا ، گرنه شعور است چرا؟

  آشنا گشت ، از آن رو خود و بیگانه بسوخت .              (صحبت لاری)

 

*ای دل ! اول قدم نیک دلان

   با بد و نیک جهان ، ساختن است .                         (پروین اعتصامی)

 

*اگر به سان شقایق ، به سینه داغی داشت

  به راه تیرۀ شب ، شعله ور چراغی داشت .                           ( سپیدۀ کاشانی)

 

*آنکه چون آینه ، هر دم به خیالی است دلش

  گر به عمری بکند یاد من ، آن هم کرمی است .           ( صیدی تهرانی)

 

*ای دل ! صفای روضۀ رضوانم آرزوست

  دیدار روی حوری و غلمانم آرزوست

آمد بهار و لاله و گل در چمن دمید

 بستان و باغ خرّم و خندانم آرزوست

 از نو بهار ، باغ و گلستان صفا گرفت

 با دوست ، سیر باغ و گلستانم آرزوست .                     (امین میر هادی)

 

*ای آنکه ، با طبیب من افتاد کار تو !

 عبرت توان ز کار من ناتوان گرفت .                          (صبا حی بیدگلی)

 

*از غبار فکر باطل ، پاک باید داشت دل

  تا بداند دیو ، کاین آئینه جای گرد نیست .                 (پروین اعتصامی)

 

*آتش از خانۀ همسایۀ درویش مخواه

 کآنچه از روزن او می گذرد ، دود دل است .                 (سعدی)

 

*آنکه هر شب بگذرد از چرخ ، فریاد من است

  آنچه آن مه را ، به خاطر نگذرد ، یاد من است

  آنچه بر من کارها را، سخت می سازد مدام

 بی ثباتیهای صبر سست بنیاد من است .                    (محتشم کاشانی)

 

*ای طبیب درد مندان ! وی دوای عاشقان !

 پرسشی کن ، کز وجودم نیم جانی بیش نیست .           (رهی معیّری)

 

*اندکی ای ناله! امشب بی اثر می بینمت

  آنکه هر شب می شنید ، امشب مگر بیدار نیست؟                  (نظیری نیشابوری)

 

*گل همان به ،که به هر حرف بیندازد گوش

  ورنه ، درد دل مرغان چمن بسیار است .                             (چونی)

 

*از جفای لب شیرین تو ، ای چشمۀ نوش

  غرق آب و عرق اکنون ، شکری نیست که نیست

 از سر کوی تو رفتن ، نتوانم گامی

 ورنه ، اندر دل بی دل ، سفری نیست که نیست .           (حافظ)

 

*از شور دل مات ، همانا خبری نیست

  کین نالۀ شبهای مرا، خود سحری نیست

  گویند حریفان ، که برو یار دگر گیر

   مشکل همه اینست که ، چون او دگری نیست .          (همام تبریزی)

 

*از تواضع کم نگردد رتبۀ گردن کشان

  نیست عیبی ، گر بود شمشیر جوهردار کج .               (صائب تبریزی)

 

*آن عشق ، که در پرده بماند به چه ارزد؟

  عشق است و همین لذت دیدار و دگر هیچ .               (حکیم شفائی)

 

*از من جدا شدی و گمانم چنین نبود

   ای نور دیده ، ازتو مرا چشم این نبود .                     (فیض)

 

*اول اندر کوی او، جز نقش پای ما نبود

 آخر آنجا از هجوم خلق ، جای ما نبود .                      (وصال شیرازی)

 

*آنکه دائم هوس سختن ما می کرد

 کاش می آمد و از دور تماشا می کرد .                       (طاهر)

 

*اسرار وجود ، خام  آشفته بماند

  وان گوهر بس شریف ، ناسفته بماند

  هر کس ز سر قیاس ، حرفی گفتند

  آن نکته که اصل بود ، نا گفته بماند!                        (بو علی سینا)

 

 

*اقلیم دل ، بزور میسّر نمی شود

  این فتح ، بی شکست میسّر نمی شود .                    (کلیم کاشانی)

 

*از آن پروانه بر فانوس هر دم می زند خود را

  که خواهد با عزیز خویش ، در یک پیرهن باشد .          ( شهید قمی)

 

*ای وای بر آنمرغ گرفتار ، که روزی

 صیّاد شود غافل ، و در دام بمیرد ! .                          (علینقی کمره ای)

 

*ای وا ی بر اسیری ، کز یاد رفته باشد

  در دام مانده مرغی ، صیّاد رفته باشد .                      (حزین لاهیجی)

 

*اگر ابر بهاران گردد آه گریه آلودم

  بجای سبزه ، فریاد از دل پروانه بر خیزد .                            (صائب تبریزی)

 

*اندر دل بی وفا ، غم و ماتم باد

 وآنرا که وفا نیست ، ز عالم کم باد.                           (شمس تبریزی)

 

*ای کبک خوش خرام، که خوش میروی بناز

  غرّه مشو که ، گربۀ مسکین نماز کرد .                      (حافظ )

 

*ای ساربان! آهسته ران ، کآرام جانم می رود

  آن دل که با خود داشتم ، با دلستانم می رود.             (سعدی)

 

*از پریدنهای رنگ و ، وز تپیدنهای دل

  عاشق بیچاره هر جا هست ، رسوا می شود .               (سالک یزدی)

 

*از مکافات بیندیش ، که در شرع وفا

   گردن شمع بخونخواهی پروانه زدند .                       (وصال شیرازی)

 

*ای مرغ سحر ! عشق ز پروانه بیآموز

  کان سوخته را جان شد ، و آواز نیامد

  این مدّعیان، در طلبش بی خبرانند

کانرا که خبر شد ، خبری باز نیامد.                           (سعدی)

 

*اگر نشاندنِ خون، از خواص عنّاب است

  چرا هوای لبت ، خون من بجوش آرد؟!                     (ظهیر فارابی)

 

*آتش عشق ، بدین سوز نبوده است نخست

  هر که پیدا شده ، بروی زده دامانی چند .                            (ملهی)

 

 

*آخر همه کدورت گلچین و باغبان

  گردد بَدل به صلح چو فصل خزان رسید .                            (کلیم کاشانی)

 

*آسوده خاطران چمن را چه آگهی

  از ناله ای که ، مرغِ گرفتار می کند؟.                       (طاهر نائینی)

 

*آنکس که نظر بر گل زیبای من افکند

  گل عنچۀ خود را به کف پای من افکند .                           (اُمرائی)

 

*آخر مهر و محبّت ، نه همین سختن است

 تا چه ها بر سر خاکستر پروانه رود.                      (ذوقی اردستانی)

 

*آمد بهار و رفت و من از کنج آشیان

  وقتی بر آمدم که ، گلی در چن نماند .                    (عاشق اصفهانی)

 

*این شرح بینهایت ، کز حسن یار گفتم

  حرفی است کز هزاران اندر عبارت آمد.                          ؟

 

*اگر ز روی تو بوئی به من رساند باد

 به مژده جان جهان را ، بباد خواهم داد .                                      ؟

*اندکی از گل روی تو ، به بلبل گفتم

 آن تنگ حوصله ، رسوای گلستانم کرد !                           ؟

 

 

*ای دوست بر جنازۀ دشمن چه بگذری

  شادی مکن که بر سرت این ماجرا رود!                           ؟

 

*اگر زلفت ندارد قصد آزار مسلمانان

  چرا هر کس از آن عقرب صفت بی تاب می گردد ؟                      ؟

 

*اگر در دل نگهدارم غمش ، ترسم به جان افتد

  و گر دم بر زنم ، ترسم که ناگه بر زبان افتد .                    ؟

 

*آنجا که بزرگ بایدت بود

  فرزندی من ، ندارت سود .                                          (نظامی)

 

*آزادیت به قبضۀ شمشیر بسته است

  مردان همیشه ، تکیۀ خود را بدو کنند .                                      (نیتاج خانم)

 

*آنکه پریشان نموده طرّۀ لیلی

 خواست که، مجنون اسیر سلسله باشد .                              (فروغی بسطامی)

 

*از خون دلم بست حنا برسر انگشت

 خون دلم انگشت نما شد، چه بجا شد.                                (قصاب کاشانی)

 

 

*آنجا که هر سو صد شهید خفته دارد

 آنجا که هر کویش غمی بنهفته دارد .                               (حمید سبزواری)

 

*آدم ز خاک بود و من از نور پاک او

  گفتم مین یگانه و از خود یگانه بود .                               (خاقانی شیروانی)

 

*از خاک سر کویت ، خالی نشود یکشب

  گر بر سر هر سنگی ، حالی عسسی باشد .                        (خاقانی شیروانی)

 

*ایوان پی شکسته ، مرمّت نمی شود

 صد بار اگر ، به ظاهر او رنگ و رو کنند .                       (نیمتاج خانم)

 

*آتش افسرده ای از کاروان و اما نده ام

 همرهان رفتند ، خاکستر نشینم کرده اند .                           ( واهب اصفهانی)

 

*اسیر عشق تو از درد هجر دم نزند

 غریب کوی تو ، حرف از وطن نمی گوید .                       (مشفق کاشانی)

 

*از بسکه بر تو خم شدم و چشم دوختم

  کم نور گشت دیده ام و قامتم خمید .                                 (پروین اعتصامی)

 

*ابر آمد و گرفت سرکلبۀ مرا

  بر من گریست زار ، که فصل شتا رسید .               (پروین اعتصامی)

 

 

*از رنج پاره دوختن و زحمت رفو

  خونابۀ دلم ز سر انگشت ها چکید .                                 (پروین اعتصامی)

 

 

*ای خوانده کتاب زند ، و پازند

  زین خواند ن زند ، تا کی و چند؟

  از فعل ، منافقی و بی باک

  وز قول، حکیمی و خردمند.                                (ناصر خسرو)

 

*افسوس بر این خامشی بلبل شیدا

  فریاد از این ناله ، که نای زغن افکند .                            (امرائی)

 

*امان نداد که ، لبخند ما تما م شود

 به شادی دل من ، غم زگرد راه رسید .                    (مهدی سهیلی)

 

*ای پیرهن ! آهسته بزن بوسه بر اعضاش

  کان خرمن گل طاقت آزار ندارد .                         ( عبدالله الفت)

 

*آنکه جهان زنده می کند ، به نگاهی

  گر بِکُشد عالَمی گناه ندارد .                                (غمام همدانی)

 

*آب دندان تو ، با آن لب شیرین آمیخت

  الفتی نغز ، میان شکر و شیر افتاد .                      (صهبا قمشه ای)

 

*آن که باشد که ، ترا بیند و عاشق نشود

  یا به عشق تو مجرّد ، ز علایق نشود؟                    (سلمان ساوجی)

 

 

*اگرت سعادتی هست که ، زنده دل بمیری

  به حیاتی اوفتادی که ، دگر فنا نباشد .                    (سعدی)

 

*اورا که ، دل از عشق مشّوش باشد

  هر قصه که گوید، همه دلکش باشد .                     (شیخ بهائی)

 

*آنکه می گفت ، به چشم تو نظر باید کرد

 نِی خطا گفت که ، از مست حذر باید کرد.                (شوریدۀ شیرازی)

 

*آخر ، این نالۀ جانسوز اثرها دارد

  شب تاریک فروزنده ، سحرها دارد

 غافل از حال جگر سوختۀ عشق مباد

 که در آتشکدۀ سینه ، شررها دارد .                        (فروغی بسطامی)

 

*آنکه از دوست ، به جز دوست تقاضا دارد

 لاف عشق ار بزند ، دعوی بیجا دارد                      (صغیر اصفهانی)

 

*آنکه از دوری او ، دیدۀ ما دریا                                  

  دور بودم از او ما ، خود او با ما بود.                          (صغیر اصفهانی)

 

*از من جدا شدی و گمانم چنین نبود

  ای نور دیدۀ! از تو مرا چشم این نبود .                            (فیض)

 

*آنکس که شد آراسته ، با حربۀ تقوی

  بس دیو هوس کشت و سر از اهرمن افکند.             (اُمرائی)

 

*امشب منم و وصال آن سرو بلند

  کز لعل لبش چاشنیئی داده به قند .                         ؟

 

*ازاین هوای خوش و صاف استفاده کنید

  تهی دل از غم و پر مغز را زیاده کنید .                           (نیّر)

 

*ای مسافر ! کاروان مرگ را چاووش نیست

  سنگ هر گوری که دیدی ، لوحۀ پیغام بود .            (مهدی سهیلی)

 

*ایرانیان که ، فرّ کیان آرزو کنند

  باید نخست ، کاوۀ خود جستجو کنند .                     (نیمتاج خانم)

 

*از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

یادگاری که ، دراین گنبد دوّار بماند .                         (حافظ)

 

*از جلوهات پای دلم ، هر لحظه در گل می رود

   وه وه چه نیکو میروی ، کز رفتنت دل می رود .               (علینقی کمره ای)

 

*ای وای بر آنکه ، پای محکم نکند

  سرما یۀ عزّتی، فراهم نکند!                                            ؟

 

*اگر این داغ جگر سوز که ، در جان منست

بر دل کوه نهی، سنگ به فریاد آید .                                    (سعدی)

 

*اگر از جانب معشوق نباشد کششی

  کوشش عاشق بیچاره ، بجائی نرسد .                                 ؟

 

*اول بنا نبود که ، سوزند عاشقان

  آتش به جان شمع فتد ، کین بنا نهاد.                               ؟

 

*اشکم ز سوز سینه ، جگر تاب می شود

  الماس از تف جگرم ، آب می شود .                                  (ظهیر فارایابی)

 

*ای کاشکی که به عالم ، تا چشم کار می کرد

  دل بود و آدم آنرا، قربان یار می کرد .                                (ابوالقاسم لاهوتی)

 

*از غمی شکوه مکن تا غم دیگر ندهند

  از لب خشک مگو ، تا مژۀ تر ندهند .                                 (کلیم کاشانی)

 

*آتش است این ، بانگ نای و نیست باد

 هر که این آتش ندارد ، نیست باد .                                    (مولوی)

 

*این عید سعید ، عید اَسعد باشد

  ملت به پناه لطف احمد باشد .                                        (امام خمینی (ره) )

 

*اگر غم سالها ، چاراسبه بر مُلک تنم تازد

 نپندارم که، جولانگاه امو را منتها باشد .                               (غبار همدانی)

 

*افسرده دل ، کسی که ز زنجیر زلف او

  دیوانه می نگردد و کافر نمی شود!                                    (عبید زاکانی)

 

*آمد دلم به سوی تو نومید و بازگشت

  نشنید مرحبای تو ، این نیز بگذرد .                                   (فخرالدین عراقی)

 

*آنچنان کشتی دل ، دستخوش موج فناست

  که عجب دارد اگر، تخته به ساحل برسد .                                     (نظام وفا)

 

*از تو ای دوست ! نگسلم پیوند

ور به تیغم بُرند، بند از بند .                                             (هاتف اصفهانی)

 

*ای خوشا ، انکه ندارد سر و کاری با دل

  کآنچه آید به سر ما ، همه از دل آید .                                (نظام وفا)

 

*از آتش معشوق شراری بود این عشق

  شمعی که نیفروخته ، پروانه ندارد .                                   (نشاط اصفهانی)

 

*ای غزالی ، گزیزم از یاری

 که اگر بد کنم ، نکو گوید

 مخلص آن شوم که ، عیبم را

 همچو آئینه ، روبرو گوید

 نه که چون شانه ، با هزار زبان

 پشت سر رفته ، مو بمو گوید .                                         ؟

 

*آن جمع که بیشۀ خرد را شیرند

 در دشت مغانی ، از پی نخجیرند

  و آن قوم که ، اهل فکرت و تدبیرند

   بر هر چه که بنگرند، پندی گیرند .                                  (ابوالقاسم حالت)

 

*از مقیم حرم کعبه ، نباشد کمتر

  آنکه گاهی ز در دیر مغان می گذرد .                                 (هاتف اصفهانی)

 

*امروز ما را گر کشی بی جرم ، از ما بگذرد

  اما به پیش دادگر ، مشکل که فردا بگذرد .                           (هاتف اصفهانی)

 

*اظهار محبت ز درت ، پای مرا بست

  بندیم که ، بر پا ست ، چه بودی به زبان بود؟                       (صباحی بیدگلی)

 

*از ناز ، تو احتراز ، کی خواهی کرد،

 یک بوسه ، بما نیاز ، کی خواهی کرد؟

 آن غنچه ، که لاله گون، ز خون دل ماست

یک لحظه بخنده باز، کی خواهی کرد؟                                 (حسن سناچیان)

 

*اینقدر قاصدک که از من ، سوی جانان رفته است

  جمع اگر گردد به یکجا ، کاروانی می شود!                           (طاهرقزوینی)

 

*از این بیگانگانِ آشنا ، از بسکه دلسردم

 چنان سیر آمدم ، کز خویشتن بیگانه خواهم شد!                             ؟

 

*ای شربت جفای تو، هم تلخ و هم لذیذ

خصمانه حرفهای تو، هم تلخ و هم لذیذ .                              (محتشم کاشانی)

 

*از شکوفه بر تن خود ، پیرهن دارد بهار

  وز کلاف سبزه، رخت نو به تن دارد بهار

  ای همه گلهای سر تا پا زبان ، ای عاشقان!

  از شکفتن تا رهائی ، صد سخن دارد بهار .                           (غلامحسین عمرانی)

 

*ای آمده گلهای بهاری ز سفر!

  دارید به برگ برگ خود ، عطر ظفر .                                 (سپیده کاشانی )

 

*ای آنکه ترا غیرت مردی است به سر

  مگذار عیالت رود از خانه بدر .                                           ؟

 

*ای ببالا چون صنوبر ! وی به رخ چون م و هـ

 عنبر افشان زلف داری ، لب چو ش و ک و ر.                         ؟

 

*آئینه شو ، جمل نکو طاعتان نگر

  جاروب زن بخانه و پس میهمان ببر                                   ؟

 

*ای جفای تو ، ز راحت خوبتر !

  انتقام تو، ز جان محبوبتر.                                              (مولوی)

 

*آن زلف تاب دار ، بر آن روی چون بهار

  گر کوته است ، گر تهی از وی عجب مدار .                           (امیر معزّی)

 

*آتش بجانم افکند ، شوق لقای دیدار

  از دست رفت صبرم، ای ناقه پای بردار .                              (شیخ بهائی)

 

*اگر شیری ، اگر ببری، اگر گور

  گذر ، باید کنی آخر ، لب گور

  دلا ، رحمی بجان خویشتن کن

 که مورانت نهن خوان و کنن سور .                                    (بابا طاهر عریان)

 

 

*ای آه ! بیا دامن آن ماه بگیر

  وی ناله ، گریبان سحرگاه بگیر

  دلبر ز درِ خانۀ ما می گذرد

   ای اشک ! برون آی و سر راه بگیر.                                   (محیط اصفهانی)

 

*ای زمان کودکی، یادت به خیر

  وه چه آسان گم شدی توی غبار.                                               (صدیقه صنیعی)

 

*امشب به بِرمن است آن مایۀ ناز

 یارب! تو کلید صبح در چاه انداز

 ای روشنی صبح ، به مشرق برگرد!

 وی ظلمت شب! با من بیچاره بساز .                                             ؟

 

*ای نام تو ، طلیعۀ آغاز!

  وی یاد تو ، نهایت پرواز

 افتاده ام ز پای ، تو بنواز

  سرگشته ام ، تو ره بنما باز .                                           (سپیدۀ کاشانی)

 

*ابری است ، آسمان دو چشمم

  جا نم پر از تلاتم و توفان

  کشتی و موج گرم ، گرم ستیزند

 ای بادبان ! مهر بر افراز .                                       (سپیدۀ کاشانی)

 

*اوّلِ عشق و مرا ، صد نقش حیرت در ضمیر

  این خود آغاز است ، تا چیست انجامم هنوز؟                        (وحشی بافقی)

 

*از در خویش خدایا! ببهشتم مفرست

   که سر کوی تو ، از کون و مکان ما را بس.                          (حافظ)

 

*ای واقف اسرارِ ضمیر همه کس

  در حالت عجز ، دستگیر همه کس .                                  (ابوسعید ابوالخیر)

 

*ای دوست ! جرم دوست برای خدا ببخش

 از دست من اگر چه کشیدی جفا ببخش .                                      (مهدی بهاءالدین)

 

*ای کجی آموخته ، پیوسته از ابروی خویش

 راستی هم یاد گیر ، از قامت دلجوی خویش .                        (هلالی جغتائی)

 

*آمد آن مه ز سفر، جانب سر گشتۀ خویش

  آمد اینهم ، عجب از طالع بر گشتۀ خویش .                         (عالمی)

 

 

*از بهر آنکه می زند آبی بر آتشم

  منّت پذیرم از مژۀ سیل بار خویش .                                  (عبید زاکانی)

 

*ای خدا !کن فرجی تا که ببینم رویش

  ای خدا! مرحمتی ، تا که بدانم خُویش.                              (منصورۀ فیلی)

 

*ای خدا! معرفت شأن تو دانم آنگاه

  که بیا بم اثری ، از برکات کویش.                                     (منصوره فیلی)

 

*آنچنان با یاد نامت بردهام خود را ز یاد

  کز فراموشی نمی آید بیادم ، نام خویش.                                      (بابا فغانی شیرازی)

 

*اندیشۀ هر کسی ، ترا از حالش

 آگاه کند که ، چون بود افعالش

اندیشۀ مرد ، چون یکی آینه است

 پیداست در آن ، خوب و بد اعمالش .                                 (ابوالقاسم حالت)

 

*ای لالۀ آرمیده در خاک ، خموش

 مضمون سخن توئی و معنای خروش

 هم سینه بسینه ، نقش شد قصّۀ تو

 هم رایت سرخ تو ، رود دوش بدوش .                                           (سپیدۀ کاشانی)

 

*اینکه گاهی میزنم برآب و آتش خویش را

 روشنی در کار مردم بود مقصودم چو شمع .                          (صائب تبریزی)

 

*از بهر صید طایر دل ، خال ابرویش

  گسترده دام یک طرف و دانه یک طرف .                                      ؟

 

*ای آنکه به ملک خویش ، پاینده توئی

  در ظلمت شب ، صبح نماینده ، توئی

 ای ذات تو ، بر کلّ ممالک شده فردا !

 سر  در خط بندگیت ، داده زن و مرد

 ای ذات تو ، بر کلّ ممالک مالک !

وی راهروان کوی عشقت سالک .                                        (خواجه عبدالله انصاری)

 

*اینم کند هلاک ،که نَبوَد پس از هلاک

 دستی که دامن تو ، بگیرم به زیر خاک !                              (صباحی بیدگلی)

 

*امشب ز میان جمع ،من مستم و دل

 مستی همه واگذاشت ، من هستم و دل .                                      (محمد حسین شهریار)

 

*ای روی تو چون عدن ،چنان موی تو سنبل

وی خوی خوش تو نبوی، بوی تو چون گل .                           (نیّر)

 

*آن نوگلِ شکفته نگر در میان باغ

  و آن چتر نارون، که بود سایبان گل.                                  (اورنگ)

 

*آن کودکان نگر ، چو گروهی فرشتگان

 بازی کنان بشادی ، هر یک بسان گل .                                (اورنگ)

 

*اردیبهش آمد ، یا کاروان گل

  آورد سوی ما ، ز بهشت ارمغان گل .                                  (اورنگ)

 

*از رفتن تو جانا ، دانی چه مانده در دل؟

  از کاروان چه مانده ، جز آتشی به منزل .                                      ؟

 

*ای که بر زاری دل ٍ می کنی اِنکار بیا

  گوش بر سینۀ من نه ، بشنو زاری دل .                              (جامی)

 

*از من بی سرو سامان، ز سر ناز نه خواست

  حیف و صد حیف که ، آگه نشد از یاری دل .                       (عاشق اصفهانی)

 

*ارغوانی است از آن ، چهرۀ عشّاق که شد

  از ازل خود جگر ، بادۀ گلناری دل.                                    (داعی دزفولی)

 

*آنکه ناید به دلش رحم ، ز بیماری دل

  کی به یاد آیدش ، از حال گرفتاری دل؟                             (وحدت)

 

*آید به جز توام ، که در اندیشه و خیال ؟

  این خود ، خیال باطل و اندیشۀ محال .                               (صباحی بیدگلی)

 

*آنکه بگذاشت چنین ، نرگس بیمار ترا

 گفت منهم بکنم، چارۀ بیماری دل

  مذهب بنده و آزاد ، همین است و همین

 چیست آزادی کُونین ؟ سبکباری دل .                                (حکیم کاشانی)

 

*ایکه هرگز فرامشت نکنم.

  خبری از تو نیست ، کیف الحال؟                                               (دامی)

 

*آن جوان کرد ، جوابم ز لب جان پرور

  که به پیری نکشم ، حسرت بُرنائی را

  از بر خویش مرانم که ، تراند هرگز

  گلشن آرای ز گلزار تماشائی را

  آمد وز آمدنش یافت شکیبائیِ دل

  رفت و یکباره ز دل برد شکیبائیِ دل .                                (زرگر اصفهانی)

 

*افسوس براین عمر گرانمایۀ ، که بگذشت

  ما از پی تقصیر و خطا ، در نگذشتیم .                                (سعدی)

 

*از شمع ، سه گونه کار می آموزم

 می گریم و می گدازم ، و می سوزم .                                  (مسعود سعد سلمان)

 

*احوال ما ، ز حوصلۀ نامه بیش بود

  برخی از آن ، ببال کبوتر نوشته ایم.                                    ؟

 

*آسودگی کنج قفس کرد تلافی

  یک چند اگر زحمت پروانه کشیدیم.                                 (صاحب تبریزی)

 

*اوصاف کمال تست ، هر نکته که می گویم

  در مدح تو می باشد ، شعر طرب انگیزم.                             (نیّر)

 

*آن بلبلم که سوخته شد ، آشیانه ام

  صیّاد سنگدل ، زده آتش بخانه ام

  ای گل ز جای خیز که ، بلبل ز ره رسید

   بشنو صدای نغمه و بانگ ترانه ام .                                   ( رضائی نیشابوری)

 

*امشب ای دوست ز هجر تو شررها دارم

  تا سحرگه ، گهر اشک بد امن دارم

  آخر ای مرغ ِ خرامان سر کوی وفا

  بکنار قفسم آی ، که غوغا دارم .                                                (مشعل صادق)

 

*اول شدم آشفته ، ز نقش سر زلفش

  آخر به پریشانیِ بسیار کشیدم                                         ؟

 

*از لب لعل تو ، یک بوسه تقاضا کردم

  منکه رسوای جهانم ، زکه پروا دارم؟                                  ؟

 

*ای که تعجیل به خون ریختن ما داری !

غم مردن نخورم ، چون تو مسیحا دارم .                               ؟

 

*ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

   وز هر چه گفته ایم ، و شنیدیم و خوانده ایم .                     (سعدی)

 

*آن نه روئی است که ،من و صف جمالش دانم

  این حدیث از دگری پرس که ، من حیرانم .                         (سعدی)

 

*آن شب که ترا ، با دگری دیدم و رفتم

 چون مرغ شب ، از داغ تو نالیدم و رفتم .                                      (ابوالسن ورزی)

 

*آنقدر با اتش دل ساختم تا سوختم

  بی تو ای آرام جان ! یا ساختم یا سوختم .                          (رهی معیّری)

 

*از دل دیوانه ام، دیوانت تر دانی که کیست؟

  من که دایم در علاج این دل دیوانه ام !                              (صائب تبریزی)

 

*اگر هزار شکایت بود ز دورِ زمانم

  چگونه شکر نگویم ، که در زمانِ تو باشم؟                                     (خواجوی کرمانی)

 

*آن زمانی که شود از پس خاری تابان

 سالها مِرده ام ، و نیست ز هستی اثرم .                               (مننصوره فیلی)

 

*از آنم سوخته خرمن ، که من عمری در آن صحرا

  اگر چه خوشه می چینم ، ره خرمن نمی دانم .                     ( عطار نیشابوری)

 

*ای وای من ، ای وای من ، ترسم نبینم روی تو

  گر ترک گوئی یار خود ، با هر کسی بیگانه ام .                      (منصوره فیلی)

 

*اغیار راست نازت ، عشاق را عنایت

  محروم من که از تو ، نه این رسد نه آنم .                                     (هاتف اصفهانی)

 

*آتش به جگر ، زآن دل افروخته دارم

 وین گریۀ تلخ از جگر سوخته دارم .                                   (وحشی بافقی)

 

*از بسکه در زمانه ، یکی اهل درد نیست

  اظهار درد خویش ، به دیوار می کنم .                                (شعیب خوانساری)

 

*از کاسۀ شکسته، نخیزد صدا درست

  احوال ما مپرس ، که ما دل شکسته ایم .                                      (جلال اردستانی)

 

*اگر صد بار سوزی ، باز برگرد سرت گردم

  نیم پروانه ، کزیک سوختن بر دست و پا افتم .                      (نظیری نیشابوری)

 

*اگر چه سست بود ، عهد نیکوان همه اما

  به سست عهدیت ای مه ، ندیدم و نشنیدم .                         (رشحۀ اصفهانی)

 

*انکه سودا زدۀ چشم تو بوده است منم

  و آنکه از هر مژه ، صد چشم گشوده است منم

  آنکه پیش لب شیرین تو ، ای چشمۀ نوش

  آفرین گفته و دشنام شنوده ست منم

  آنکه خواب خوشم از دیده ربوده است توئی

   و آنکه یک بوسه ، از آن لب نربوده است منم

   آن جفا دیده گرفتار، وفا پیشه که چشم

   بسته از غیر تو ، تا بر تو گشوده است منم.                                   (رهی معیّری)

 

*اگر عمری بپایش سر نمی کردم ، چه می کردم؟

  مدرا با جفایش گر نمی کردم ، چه می کردم؟                                (مشفق کاشانی)

 

*اوراق گل ، ز حرف وفا ساده یافتم

  بر حال بلبلان چمن ، خون گریستم.                                           (صائب تبریزی)

 

* اسیر خسته ، به زنجیر خوی خویشتنم

  غریب وادی گمکرده کوی خویشتنم .                                          (مشفق کاشانی)

 

*ای نام تو ، آرایش عنوان کلام !

  وی یاد تو ، آسایش هر بی آرام!                                                 (شیخ بهائی)

 

*آنکه در خاطرهاش ، حرف وفا نیست توئی

  وآنکه اکنده ز مهر تو ، دل اوست منم.

 وآنکه در وادی عشق تو ، سر تسلیمش

 رایگان برکف اخلاص، چنان کوفت منم.                                        (مهدی ایبکچی)

 

*ازبسکه از فراق تو ، من دیده تر کنم

  روی زمین گِل است ، چه خاکی بسر کنم؟                                   (آفتابی)

 

 

*از دشمنان برند شکایت بدوستان

چون دوست دشمن است، شکایت کجا برم؟                                     (سعدی)

 

*اذنم بده که ، زلف ترا آورم به چنگ

  ای بی وفا ، مگر که من از شانه کمترم؟                                       (ابوالقاسم لاهوتی)

 

*از زندگانیم ، گله دارد جوانیم

  شرمندۀ جوانی ، از این روزگارنیم

 ای لالۀ بهار جوانی ، که شد خزان

 از داغ ماتم تو ، بهار جوانیم .                                                     (محمد حسین شهریار)

 

*ای فدای تو، هم دل و هم جان

  وی نثار رهت ، هم این و هم آن.                                                        (هاتف اصفهانی)

 

*آسمان هر شب پیِ نظّارۀ رخسار او

  چشمها ، از اختران دوزد به حیرت بر زمین .                                  (محمد علی فتی)

 

*ای شمع مسوزان تو، ز پروانه پر وبال

  در عشق ز تو، چند قدم پیشترم من .                                          (فروغی بسطامی)

 

 

*از نسیمی دفتر ایّام بَر هم می خورد

  از ورق گردانی لیل و نهار اندیشه کن .                               (صائب تبریزی)

 

*آنچنان پنجره بر نور گشودی ، که به عشق

  نگشوده است کسی ، پنجره زیبا تر از این .                          (زکریا اخلاقی)

 

*ای خوشادانش پژوهیدن ، هنر آموختن

شمع بزم غیر گشتن ، خویشتن را سوختن .                          (بهرام جوانمرد)

 

*از دشت و دریا ، در طلب باید گذشتن

 بیگاه و گاه و روز و شب ، باید گذشتن .                               (حمید سبزواری)

 

*آهو ز تو آموخت به هنگام دویدن

 رَم کردن و بر گشتن و واپس نگریدن .                                  ؟

 

*از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

  رفتم از کوی تو ، لیکن عقب سر نگران .                                       (محمد حسین شهریار)

 

*اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من

  دل من داند و من دانم و دل داند و من .                                                ؟

 

*آمد از درو بنشست ، یار من کنار من

 بزم من گلستان کرد ، یار گلعزار من.                                  (شیخ بهائی)

 

*ای که مآیوس از همه سوئی ، به سوی عشق رو کن

  قبلۀ دلهاست اینجا ، هر چه خواهی آرزو کن .                      (نظام وفا)

 

*اول ایمان است از روی یقین

  دانش و کار و درستی بعد از این.                                      (نظام وفا)

 

*ای که دل بردی ز دلدار من ، آزارش مکن

آنچه او در کار من کرده است ، در کارش مکن .             (وحشی بافقی)

 

*ای شب ! اگرت هزار کار است مرو

  وی صبح ! گرت هزار شادی است مخند

  ای دل ! به فراق یار ، سر بازی کن

  وی جان ! به موافقت سر اندازی کن .                                ؟

 

*از هر کران ، بانگ رحیل آید به گوشم

  بانگ از جرس بر خاست ، وایِ من خموشم

 آهنگ رفتن کن که ،ما را چاره فرد است

 و اماندن از این کاروان درد است ، درد است

 از دشت و دریا در طلب ، باید گذشتن

 بیگاه و گاه و روز و شب ، باید گذشتن .                               (حمید سبزواری)

 

*از در کعبه چه حاصل ، به درِ یار نشین

  رو سوی دشت کن و پشت به دیوار نشین

  وصل یوسف طلبی ، پردۀ ناموس بدر

  چون زلیخا به در آ، بر سر بازار نشین.                                (اهلی شیرازی)

 

*ای بت یغما ! دلم یغما مکن

  شادیِ جان ِ مرا ، شیدا مکن.                                          (انوری)

 

*آفرینش سر بسر زیباست ، زشتی ها ز ماست

  چشم دل بگشا ، و صُنع آن دلا را را ببین .                          (مهدی سهیلی)

 

*از یک نگاه ، کار مرا ساخت یار من

  دیدی چگونه یار من آمد بکار من؟                                    (صباحی بیدگلی)

 

*ای شمع ! به بزم امشب ، اشک از تو و آه آز من

  آراستن مجلس ، گاه از تو و گاه از من.                               (آزاد همدانی)

 

*از ریختن خونم ، شادم که به روز حشر

  طفلی و نمی خواهند جرم از تو ، گناه از من .                       (نسیمی همدانی)

 

*آن دوست ، که با تست ، چو یک جان به دو تن

ای بس ، که شود به دوستی عهد شکن

  تا کس نشد از فقر، گرفتار محن

  هرگز نشناخت ، دوست را از دشمن .                                (ابوالقاسم حالت)

 

*اشک چشم غم پنهان مرا

  نیست پایان ، به که باید گفتن؟                                       (فهیمۀ تقوی)

 

*این همه درد من ، از خوبی اوست

  جُورِ خوبان ، به که باید گفتن؟                                        (فهیمۀ تقوی)

 

*آنچنان نرد محبت ، به تو بازم که شود

  عشقبازی به جهان ، ختم به نام من و تو.                                      (ذوقی اردستانی)

 

*از دورنگی است ، که امروز ندارد دیگر

  پیش اربابِ نظر رنگ ، حنای من وتو.                                 (محمد علی فتی)

 

*از شوق نرگس تو ، که هستیم مست از او

  چندان گریست دیده ، که شستیم دست از او .                      (حاجی سمرقندی)

 

*ای دل ! چو فراق یار دیدی خون شو

  وی دیده ! موافقت بکن و جیحون شو.                                         ؟

 

*ای آرزوی جان و دلم آرزوی تو

  بیمار گشته ، بِه نشود جز به بوی تو .                                (فخرالدین عراقی)

 

*این دوئی پیدا شده از ما و تو

  شرک باشد ، گر یکی خوانی به دو .                                  (نعمت الله)

 

*آسیمه سر ، به کوی بتان آمدم ولی

  روئی ندیدم ، از رخ ناز آفرین او

  آهنگهای ، خوش بشنیدم از آن مَهان

 اما نبود ، پنجۀ ساز آفرین او .                                          (منصوره فیلی)

 

*آنکه ما در آفرید و ضرع و شیر

  با پدر کردش قرین آن ، خود بگیر.                                   (مولوی

 

*آنکه نجوید لقات ، دیدۀ او کور به

  لب که نگوید ثنات ، لانۀ زنبور به.                           (سینا)

 

*آوازۀ جمالت ، تا در جهان فتاده

  خلقی به جستجویت ، سر در جهان نهاده.                                     (سلمان ساوجی)

 

*ای همه هستی ، ز تو پیدا شده !

  خاک ضعیف از تو ، توانا شده.                                         (نظامی گنجوی)

 

*ای تیر غمت را دل عشّاق نشانه

  خواهد بسر آمد ، غم هجران تو یا نِه؟                                (شیخ بهائی)

 

*اشکی که ترا بر گلِ رخسار دویده

 باران بها است که ، بر لاله چکیده .                                    (جامی)

 

 *از دید نش دل و چشم ، روشن چو باغ گشته

  وین هر دو خانه روشن ، از یک چراغ گشته .                        (واقف هندی)

 

*ای هر دهن ز یاد لبت پر عسل شده

  در هر دهن ، خوشَی لب تو مَثَل شده .                              (فخرالدین عراقی)

 

*ای باد بامدادی ، خوش می روی به شادی

  پیوند روح کردی ، پیغام دوست دادی .                               (سعدی)

 

*آسوده خاطرم که ، تو در خاطر منی

  گر تاج می فرستی و گر تیغ می زنی .                               (سعدی)

 

*اول چراغ بودی ، آهسته شمع گشتی

  آسان ترا گرفتم ، در خرمن اوفتادی .                                 (سعدی)

 

*ای چشم خیره مانده ، ز اوصاف روی تو

  چون مرغ شب ، که هیچ نبیند به روشنی .                          (سعدی)

 

*ای زلف دانمت ، ز چه دائم مشوّشی !

  زآنرو مشوّشی که ، معلّق در آتشی .                                  (قاآنی شیرازی)

 

*امشب ای ماه ، بدرد دل من تسکینی

  آخر ای ماه ، تو همدرد من مسکینی .                               (محمد حسین شهریار)

 

*ای دیر بدست آمده ، چون زود برفتی

  آتش زدی آندر دل و چون دود برفتی .                               (انوری)

 

*ای جغد ! به ویرانۀ من خانه نسازی

  ترسم که ، تو هم با من دیوانه نسازی .                               (امیدی)

 

*ای نامه رسان ! نامه از آن ماه چه داری؟

  من چشم براهم ، تو به همراه چه داری؟.                                     (صادق سرمد)

 

*ای دل ! بکجا می روی از غم دیگر ؟

 تو که هر جا روی ، آخر بَرِ من باز آئی!.                               (نظام وفا)

 

*ای چرخ که بر مردم نادان یاری !

 هر لحضه به اهل فضل غم می باری .                                  ( شیخ بهائی)

 

*ابر اگر آب زندگی بارد

  هرگز از شاح بید بَر نخوری .                                           (سعدی)

 

*ای کریمی که ، از خزانۀ غیب

  گبر و ترسا ، وظیفه خور داری !                                       (سعدی)

 

*ای شمع رقصان با نسیم ، آتش مزن پروانه را

  با دوست هم رحمی ، چو با دشمن مدارا می کنی .                (محمد حسین شهریار)

 

*اختیاری داشتم ، دل دادم و دلبر گرفتم

  حالیا دل بر گرفتن را ، ندارم اختیاری .                              (دهقان سامانی)

 

*ا ی صبا ! پیراهن یوسف مگر همراه تست

  ازکدامین باغ ، این گل در گریبان کرده ای؟                         (وحشی بافقی)

 

*اشک شرمم از تهیدستی ، به مژگانم چکید

  زانکه از خار بیابان ، یاسمن می خواستی .                           ( مهدی سهیلی)

 

*ای شاخ گل ، بهر طرفی میل می کنی؟

  ترسم دراز دستی بیجا ، کند کسی!                                   ( قصاب کاشانی)

 

*ای خداوند ی که ، مقصود بنی آدم توئی

  کار ساز دولت و فرمانده عالم توئی .                                   (انوری)

 

*ای سلسلۀ زلفت ، سرمایۀ رسوائی

  باز آی که رسوا کرد ، ما را دل شیدائی .                             ( غبار همدانی)

 

*اَلا ای قطرۀ اشکی که بر مژگانم آویزی !

 هزاران عقده بگشائی ، اگر بر دامنم ریزی .                                     (علیرضا تبریزی)

 

*ا ی آنکه شب از سپیده نشناخته ای !

  وز کثرت جهل خود ، به حق تاخته ای

  گر منکر آفریدگاری ، بر گوی

  از پیکر خود ، چه چیز را ساخته ای ؟                               (مهدی سهیلی)

 

 

*از دور ، روی عکس تو دیدن چه فایده؟

 گل دیدن و بباغ نچیدن چه فایده ؟                                             ؟

 

*از خون خود ، این نامه رَقم کرده ام ای مرغ

  خون می کشد ت، گر تو ز پرواز بمانی .                              (نادر)

 

*ای نهال آرزو ! خوش زی که بار آورده ای

  غنچه بی باد صبا ، گل بی بهارآورده ای .                             (پروین اعتصامی )

 

*اول از روزنۀ خانه برون آر سری

  آنقدر تاب ندارم که ، تو در بازکنی .                                  (میرزا نوری)

 

*ا ی صبا ! سوختگان بر سرو منتظرند

  اگر از یار سفر کرده ، پیامی داری .                                   (حافظ)

 

منابع : farsi blog    , مگونیک