بیماری پدوفیلی چیست و پدوفیل به چه کسی می‌گویند؟ پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان (Pedophilia)، نوعی انحراف جنسی است که در آن فرد در مواجهه با برخی تصورات و تخیلات دچار برانگیختگی و رضایت جنسی می‌شود و دست به رفتارهای جنسی نابهنجار و شدید می‌زند. افراد مبتلا معمولا در تصورات خود یا واقعیت، وارد رابطه‌ی جنسی با کودکان (۱۳ ساله یا کمتر) می‌شوند. پدوفیل‌ها معمولا مرد هستند و ممکن است به یک جنس یا هر دو جنس دختر و پسر گرایش داشته باشند. نوع ارتباط آنها با بزرگسالان از جنس مخالف نیز متغیر است. در این مقاله می‌آموزیم بیماری پدوفیلی چیست و دلایل ابتلا، روش‌های تشخیص و درمان آن چگونه است.
این بیماری که یک ناهنجاری روانی است، به‌صورت تحریک جنسی شدید نسبت به کودکان کمتر از ۱۳ سال بروز می‌کند. اختلال پدوفیلی را می‌توان در افرادی که به افشای این انحراف جنسی تمایل دارند، مشاهده کرد و حتی آن را در افرادی که با وجود شواهد عینی ابتلا به آن را انکار می‌کنند، تشخیص داد. برای اینکه فردی را پدوفیل بدانیم، او باید برای ارضای میل جنسی خود دست به عمل بزند یا در نتیجه‌ی این تمایل و تصورات جنسی خود، دچار آشفتگی شود. بدون وجود این دو معیار، ممکن است فردی صرفا تمایل جنسی پدوفیلی داشته باشد، اما به این اختلال مبتلا نباشد. شیوع اختلال پدوفیلی کاملا مشخص نیست، اما شایع‌ترین احتمال این بیماری در جمعیت مردها، نسبتا ۳ تا ۵ درصد است و وجود این اختلال در زن‌ها، نسبت به مردها، بسیار کم است.
بنابر تخمین‌های انجام‌شده، ۲۰ درصد از کودکان آمریکایی، آزار جنسی دیده‌اند و این مسئله نشان می‌دهد که پدوفیلی، نوعی انحراف جنسی رایج است. متجاوزان هم معمولا از دوستان خانوادگی یا اقوام بوده‌اند. فعالیت‌های جنسی با کودکان متفاوت است و احتمال دارد فقط تماشای بدن کودک یا لمس کردن او باشد. اما بیشتر فعالیت‌های جنسی شامل رابطه‌ی جنسی دهانی یا لمس آلت تناسلی کودک یا متجاوز است. تحقیقات نشان می‌دهد کودکانی که در معرض کم‌توجهی قرار دارند یا احساس تنهایی می‌کنند، بیشتر در معرض کودک آزاری جنسی قرار می‌گیرند.
تشخیص میل جنسی به کودکان می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، اما برخی نشانه‌ها می‌توانند نشان‌دهنده وجود این میل باشند:
پدوفیلی به عنوان یک اختلال روانی طبقه‌بندی می‌شود و شناخت ویژگی‌های آن می‌تواند در شناسایی و پیشگیری از سوءاستفاده جنسی به کودکان موثر باشد:
برای مقابله با پدوفیلی و سوءاستفادههای جنسی از کودکان، اقدامات پیشگیرانه‌ای ضروری است:
بروز هریک از علائم زیر نشان می‌دهد که فرد به اختلال پدوفیلیا مبتلاست:
علاوه‌بر موارد فوق، هنگام بررسی و تشخیص اختلال پدوفیلی باید مشخص شود که آیا فرد فقط به کودکان جذب می‌شود یا خیر و به‌طور کلی به چه جنسی گرایش دارد و آیا او فقط به زنا با محارم متمایل است.
تشخیص اختلال پدوفیلی با مشکلاتی همراه است. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، به‌ندرت داوطلبانه از کسی کمک می‌خواهند. درواقع بیشتر مشاوره‌ها و درمان پس از گرفتار شدن فرد پدوفیل در چنگ قانون و دادگاهی شدن او، شروع می‌شود. برای تشخیص بهتر علائم پدوفیلی، می‌توان به مصاحبه‌ها، نظارت‌ها یا گزارش‌های اینترنتی که به‌واسطه‌ی تحقیقات جنایی در دسترس قرار می‌گیرند، توجه کرد. این موارد می‌توانند شواهد مفیدی برای تشخیص این اختلال در اختیار قرار دهند. تماشای بسیارِ هرزه‌نگاری کودکان نیز ابزار تشخیصی مفیدی است. علاوه‌برآن، می‌توان تحریک جنسی تناسلی را به‌وسیله محرک‌های جنسی در آزمایشگاه اندازه‌گیری کرد و به احتمال وجود اختلال پدوفیلی در فرد پی برد.
افراد مبتلا به انحراف جنسی معمولا دچار اختلال‌های چندابتلایی هستند. منظور از چندابتلایی، وجود هم‌زمان یک یا چند بیماری روانی علاوه‌بر اختلال و بیماری اولیه است. افراد منحرف جنسی معمولا به همان اندازه‌ی اختلال جنسی خود، به اضطراب، افسردگی شدید یا اختلال روحی و روانی و همچنین اختلال‌های سوء‌ِمصرف مواد نیز مبتلا هستند.
درک اینکه پدوفیل‌ها کدام دسته از کودکان را هدف قرار می‌دهند، می‌تواند به پیشگیری و حفاظت بهتر از کودکان کمک کند. پدوفیل‌ها ممکن است به دلایل مختلفی کودکان خاصی را ترجیح دهند. در این بخش، به بررسی ویژگی‌ها و شرایط کودکانی که بیشتر مورد هدف قرار می‌گیرند، می‌پردازیم.
پدوفیل‌ها معمولاً به کودکان در سنین خاصی علاقه‌مند هستند. بیشتر پدوفیل‌ها ترجیح می‌دهند کودکان بین سنین ۷ تا ۱۲ سال را هدف قرار دهند، اگرچه برخی نیز ممکن است به نوجوانان نزدیک‌تر باشند. سن کودک می‌تواند بسته به تمایلات فردی پدوفیل متفاوت باشد.
کودکانی که دارای رفتارهای اجتماعی ضعیف یا انزوا هستند، بیشتر در معرض خطر سوءاستفاده قرار می‌گیرند. پدوفیل‌ها ممکن است به دنبال کودکانی باشند که به راحتی به آنها نزدیک نمی‌شوند یا در جمع‌های بزرگ احساس ناامنی می‌کنند.
کودکانی که در خانواده‌های ناپایدار، پرخاشگر یا با کمبود توجه والدین رشد می‌کنند، ممکن است بیشتر در معرض سوءاستفاده قرار گیرند. پدوفیل‌ها ممکن است از ضعف‌های خانوادگی برای نفوذ به زندگی کودک استفاده کنند.
کودکانی که در مکان‌هایی با دسترسی آسان مانند مدارس، پارک‌ها یا مراکز ورزشی حضور دارند، بیشتر مورد هدف قرار می‌گیرند. پدوفیل‌ها به دنبال فرصت‌هایی هستند که بتوانند بدون جلب توجه به کودکان نزدیک شوند.
کودکانی که به راحتی به افراد جدید اعتماد می‌کنند یا به دنبال دوستان جدید هستند، ممکن است هدف پدوفیل‌ها قرار بگیرند. این کودکان ممکن است به سرعت با افراد ناآشنا ارتباط برقرار کنند، که این می‌تواند فرصتی برای سوءاستفاده فراهم کند.
کودکانی که با مشکلات روانی یا عاطفی مواجه هستند، مانند افسردگی، اضطراب یا کمبود اعتماد به نفس، ممکن است بیشتر در معرض سوءاستفاده قرار گیرند. پدوفیل‌ها ممکن است از ضعف‌های عاطفی کودک سوءاستفاده کنند تا کنترل بیشتری بر او داشته باشند.
پدوفیل‌ها به دنبال کودکانی هستند که در محیط‌های عمومی و خصوصی به آسانی قابل دسترسی باشند. این فرصت‌ها می‌توانند شامل فعالیت‌های ورزشی، گروه‌های مذهبی، مدارس یا حتی فضای مجازی باشند.
کمبود آگاهی والدین و مربیان درباره علائم سوءاستفاده می‌تواند باعث شود که کودکان در معرض خطر بیشتری قرار گیرند. آموزش و آگاهی‌بخشی به جامعه می‌تواند نقش مهمی در کاهش این خطرات ایفا کند.
کودکانی که از حمایت اجتماعی کافی برخوردار نیستند، ممکن است کمتر گزارش‌دهنده سوءاستفاده باشند. حمایت قوی از سوی خانواده و جامعه می‌تواند به کاهش آسیب‌های ناشی از سوءاستفاده کمک کند.
برای کاهش خطر هدف قرار گرفتن کودکان توسط پدوفیل‌ها، اقدامات زیر می‌تواند موثر باشد:
دلایل ابتلا به پدوفیلی (و البته انحراف‌های جنسی دیگر) مشخص نیست. اما این اختلال معمولا در خانواده‌هایی که چنین تاریخچه‌ای دارند، بیشتر دیده می‌شود. بااین‌حال مشخص نیست که پدوفیلی ژنتیکی است یا رفتاری آموخته‌شده به‌حساب می‌آید. از طرفی هنوز به اثبات نرسیده که عواملی مانند ناهنجاری در هورمون‌های مردانه یا سروتونین شیمیایی مغز می‌توانند عامل ایجاد پدوفیلی یا انحراف جنسی باشند یا خیر. همچنین گفته می‌شود، داشتن تجربه سوء‌ِاستفاده جنسی در کودکی نیز می‌تواند عامل بالقوه‌ای در ایجاد پدوفیلی باشد که این موضوع هم به اثبات نرسیده است.
بنابر الگوهای یادگیری رفتاری، کودکانی که قربانی یا شاهد رفتار جنسی نامناسبی باشند، یاد می‌گیرند چنین اعمالی را تقلید کنند و این نوع رفتارها در آنها تقویت می‌شود. این افراد از تماس‌های اجتماعی و جنسی عادی محروم شده‌اند و با انجام رفتارهایی که چندان مورد پذیرش جامعه نیست، احساس لذت و خشنودی می‌کنند. الگوهای فیزیولوژی در خصوص اختلال پدوفیلی، روی روابط بین هورمون‌ها، رفتار و سیستم اعصاب مرکزی متمرکز می‌شود و به رفتارهای تهاجمی و هورمون‌های جنسی مردانه توجه می‌کند.
برخی از افراد ممکن است هنگام بلوغ، متوجه علاقه‌ی جنسی خود به کودکان شوند. ممکن است پدوفیلی وضعیتی مادام‌العمر باشد، اما این اختلال دربرگیرنده عناصری است که احتمال دارد در گذر زمان تغییر کنند. از این عناصر می‌توان به آشفتگی، اختلال روانی اجتماعی، گرایش به عمل در واکنش به تمایلات جنسی اشاره کرد.
درمان اختلال پدوفیلی نیازمند ترکیبی از دارودرمانی و روان‌درمانی است. این ترکیب می‌تواند به کاهش میل جنسی و کنترل رفتارهای ناهنجار کمک شایانی کند. در ادامه به بررسی داروهای مورد استفاده و روش‌های روان‌درمانی موثر در درمان این اختلال می‌پردازیم.
داروهای آنتی‌اندروژن برای کاهش میل جنسی مناسب هستند. از جمله این داروها می‌توان به مدروکسی‌پروژسترون (Provera) و لوپرولاید استات (Lupron) اشاره کرد. این داروها با کاهش سطح تستوسترون، میل جنسی و رفتارهای تهاجمی را کاهش می‌دهند.
داروهای SSRIs نیز ممکن است برای درمان اختلالات جنسی اجباری و کاهش شهوت تجویز شوند. مقدار مصرف این داروها معمولاً بالاتر از داروهای تجویزی برای افسردگی است. نمونه‌هایی از SSRIs شامل سرترالین (Zoloft)، فلوکستین (Prozac)، فلووکسامین (Luvox)، سیتالوپرام (Celexa) و پاروکستین (Paxil) می‌باشند. این داروها میل جنسی را کاهش می‌دهند، اما تأثیری بر تصورات و افکار جنسی ندارند.
هورمون‌هایی مانند مدروکسی‌پروژسترون استات و سایپروترون استات با کاهش میزان ترشح تستوسترون، میل جنسی و رفتارهای تهاجمی را کاهش می‌دهند. این هورمون‌ها تعداد نعوظ‌ها، تصورات جنسی و شروع رفتارهای جنسی مانند استمناء و مقاربت را کاهش می‌دهند. هورمون‌درمانی معمولاً همراه با معالجات رفتاری و شناختی انجام می‌شود.
تحقیقات نشان داده که الگوهای رفتاری-شناختی در درمان افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی مؤثر هستند. این الگوها شامل موارد زیر می‌شوند:
این روش بر آموزش مهارت‌های اجتماعی و جایگزینی رفتارهای نامناسب با رفتارهای مناسب‌تر تمرکز دارد. به‌عنوان مثال، استفاده از دستگاه‌های بازخوردزیستی که با نورهای خاصی به فرد اطلاع می‌دهند زمانی که در معرض مواد محرک جنسی قرار دارد.
درمان‌های شناختی شامل اصلاح تحریف‌های شناختی و آموزش همدلی است. این درمان‌ها به فرد کمک می‌کنند تا تصورات نادرست خود را اصلاح کرده و همدلی بیشتری نسبت به قربانیان خود پیدا کند.
پیش‌بینی موفقیت درمان پدوفیلی بسیار دشوار است، زیرا افراد مبتلا معمولاً نمی‌توانند تصورات جنسی طولانی‌مدت خود را به‌راحتی کنار بگذارند. برای موفقیت درمان، فرد مبتلا باید ابتدا پذیرش کند که به این اختلال مبتلا است و تمایل به درمان داشته باشد. درمان‌های مختلف مانند روان‌درمانی پویا، تکنیک‌های رفتاری، روش‌های شیمیایی و درمان‌های جراحی نتایج متفاوتی دارند و ممکن است نیاز به مراقبت مادام‌العمر داشته باشند.
پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان (Pedophilia) یک انحراف جنسی است که در آن فرد به صورت مداوم و شدید به کودکان ۱۳ ساله یا کمتر جذب می‌شود. این اختلال ممکن است منجر به رفتارهای جنسی نابهنجار و شدید با کودکان شود.
پدوفیل فردی است که دارای میل جنسی مداوم و غیرطبیعی به کودکان ۱۳ ساله یا کمتر است. این افراد معمولاً مرد هستند و ممکن است به یک یا هر دو جنس دختر و پسر گرایش داشته باشند. برای تشخیص پدوفیلی، فرد باید به عمل جنسی با کودکان دست زده یا دچار آشفتگی روانی ناشی از این تمایل شده باشد.
علائم پدوفیلی می‌تواند شامل تمایل بیش از حد به حضور در اطراف کودکان، ارتباط غیرمعمول با کودکان، تماشای محتوای نامناسب، تغییرات رفتاری در کودکان، و استفاده از تکنیک‌های فریبنده برای جلب اعتماد کودکان باشد.
افراد پدوفیلی دارای تمایل جنسی پایدار به کودکان هستند، در برقراری روابط سالم با بزرگسالان مشکل دارند، ممکن است اجتماعی انزوا یافته باشند، به سنین خاصی از کودکان علاقه‌مندند و رفتارهای اغراق‌آمیز برای جلب توجه نشان می‌دهند.
پدوفیل‌ها معمولاً کودکان بین سنین ۷ تا ۱۲ سال را هدف قرار می‌دهند. کودکانی با رفتارهای اجتماعی ضعیف، خانواده‌های ناپایدار، دسترسی آسان به مکان‌های عمومی، اعتمادسازی آسان، و مشکلات روانی یا عاطفی بیشتر در معرض خطر قرار دارند.
دلایل ابتلا به پدوفیلی هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما عواملی مانند تاریخچه خانوادگی، ناهنجاری‌های هورمونی، تجربه سوءاستفاده جنسی در کودکی، و الگوهای یادگیری رفتاری ممکن است نقش داشته باشند.
تشخیص پدوفیلی شامل ارزیابی افکار و تمایلات جنسی فرد به کودکان، بررسی تأثیر این تمایلات بر عملکرد اجتماعی و حرفه‌ای فرد، و ارزیابی سن و تفاوت سنی بین فرد و کودک است. روش‌های تشخیصی می‌تواند شامل مصاحبه‌ها، نظارت‌ها، و بررسی محتوای اینترنتی باشد.
درمان پدوفیلی نیازمند ترکیبی از روان‌درمانی و دارودرمانی است. داروهای آنتی‌اندروژن و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) برای کاهش میل جنسی و رفتارهای تهاجمی استفاده می‌شوند. روش‌های روان‌درمانی شامل الگوهای رفتاری-شناختی، شرطی‌سازی مثبت، و درمان‌های شناختی هستند.
اقدامات پیشگیرانه شامل آموزش و آگاهی‌بخشی به والدین، معلمان و کودکان درباره علائم سوءاستفاده جنسی، گزارش‌دهی سریع هرگونه نشانه مشکوک، ارائه حمایت روانی به کودکان و خانواده‌ها، و تقویت قوانین و مقررات سخت‌گیرانه‌تر است.
یکی از چالش‌های اصلی در درمان پدوفیلی، پذیرش فرد مبتلا از سوی خود و تمایل به درمان است. همچنین، موفقیت درمان وابسته به ترکیب مناسب روش‌های روان‌درمانی و دارودرمانی و نیاز به مراقبت‌های مستمر و مادام‌العمر می‌باشد.
پدوفیلی می‌تواند عواقب جدی روانی و اجتماعی برای کودکان قربانی داشته باشد، از جمله اضطراب، افسردگی، و کاهش اعتماد به نفس. همچنین، سوءاستفاده جنسی از کودکان می‌تواند به تخریب روابط خانوادگی و اجتماعی منجر شود.
برای جلوگیری از هدف قرار گرفتن کودکان، می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:
پدوفیلی قابل مدیریت و کنترل است، اما ممکن است به عنوان یک اختلال روانی مادام‌العمر باقی بماند. با درمان مناسب و حمایت مستمر، می‌توان میزان میل جنسی و رفتارهای ناهنجار را کاهش داد و از وقوع سوءاستفادههای بیشتر جلوگیری کرد.
جامعه نقش مهمی در مقابله با پدوفیلی دارد از طریق افزایش آگاهی عمومی، ارائه حمایت‌های لازم به قربانیان، اجرای قوانین سخت‌گیرانه، و تشویق به گزارش‌دهی سریع موارد مشکوک. همچنین، ایجاد محیط‌های حمایتی و آموزش‌های پیشگیرانه می‌تواند به کاهش خطرات مرتبط با پدوفیلی کمک کند.
بله، اگرچه شیوع پدوفیلی در زنان بسیار کمتر از مردان است، زنان نیز ممکن است به این اختلال مبتلا شوند و به کودکان گرایش داشته باشند. اما نسبت تعداد زنان مبتلا به پدوفیلی در مقایسه با مردان، بسیار کمتر است.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها