کفش رانینگ یا کفش دویدن، به‌طور تخصصی برای حرکت‌های تکراریِ دو، جذب ضربه‌ی وارد شده به پا و مفاصل، و حفظ تعادل و ثبات بدن طراحی می‌شود. برخلاف کفش اسپرت عمومی یا کتانی‌های روزمره، کفش رانینگ در بخش‌هایی مثل زیره میانی، پاشنه، پنجه و رویه، تکنولوژی‌ها و مواد خاصی دارد تا فشار را از روی زانو، مچ پا و ستون فقرات کم کند و خطر آسیب‌دیدگی را کاهش دهد.
لایه میانی (Midsole): معمولا از فوم‌های سبک و منعطف ساخته می‌شود تا ضربه را جذب کند و بازگشت انرژی خوبی داشته باشد.
زیره بیرونی: از لاستیک مقاوم در برابر سایش، با الگوی آج مخصوص برای چسبندگی بهتر روی سطوح مختلف.
رویه (Upper): معمولا توری (مش) و تنفس‌پذیر است تا پا عرق نکند و در عین حال، پا را در جای خود ثابت نگه دارد.
ساپورت پاشنه و قوس پا: برای جلوگیری از پیچ‌خوردگی، کنترل پرونیشن (انحراف پا به داخل یا بیرون) و ایجاد ثبات در هر گام.
این مدل برای دویدن روی آسفالت، پیاده‌رو و تردمیل طراحی می‌شود.
وزن نسبتا سبک و انعطاف‌پذیری مناسب دارد.
لایه میانی نرم برای جذب ضربه‌های پیاپی روی سطوح سخت.
زیره صاف‌تر با آج‌های کم‌عمق برای حرکت روان و سریع.
این نوع، رایج‌ترین مدل کفش رانینگ برای استفاده شهری و تمرین روزانه است.
برای دویدن در طبیعت، کوهستان، جنگل و مسیرهای ناهموار استفاده می‌شود.
زیره با آج‌های عمیق و برجسته برای چسبندگی روی خاک، سنگ، گل و مسیر لغزنده.
رویه مقاوم‌تر در برابر پارگی و ضربه (مثلا سنگ و ریشه‌ی درخت).
بعضی مدل‌ها دارای محافظ پنجه و لژ ضدآب یا مقاوم در برابر رطوبت هستند.
اگر بیشتر در مسیرهای خاکی و طبیعی می‌دوید، این نوع انتخاب امن‌تری است.
این گروه برای تمرین‌های روتین، مسافت‌های متوسط و طولانی، و استفاده مداوم طراحی شده است.
دوام بالا برای استفاده روزانه.
ترکیب خوبی از نرمی، ساپورت و پایداری.
مناسب برای اکثر دوندگان مبتدی تا نیمه‌حرفه‌ای که یک کفش «همه‌کاره» می‌خواهند.
انواع کفش رانینگ بر اساس سبک دویدن
برای تمرین‌های سرعتی، اینتروال و مسابقه استفاده می‌شوند.
وزن بسیار سبک، پاسخ‌دهی سریع.
معمولا لایه میانی سفت‌تر و گاهی صفحه‌ی کربنی برای انتقال سریع‌تر نیرو.
محافظت کمتر نسبت به کفش‌های تمرینی، بنابراین بیشتر برای دوندگان باتجربه مناسب است.
این مدل‌ها زیره‌ی ضخیم و لایه‌ی میانی بسیار نرم دارند.
حداکثر جذب ضربه برای دوندگانی که زانو، کمر یا مچ حساس دارند.
مناسب دویدن‌های طولانی‌مدت یا ریکاوری، وقتی که راحتی نسبت به سرعت مهم‌تر است.
این کفش‌ها سعی می‌کنند حس دویدن پا‌برهنه را شبیه‌سازی کنند.
وزن بسیار کم، ضخامت زیره بسیار نازک، اختلاف ارتفاع کم بین پاشنه و پنجه.
آزادی حرکت انگشتان پا بیشتر است، اما ساپورت و جذب ضربه‌ی کمتری دارند.
باید به‌تدریج به آن‌ها عادت کرد، در غیر این صورت خطر آسیب عضلانی–اسکلتی وجود دارد.
انواع کفش رانینگ براساس نوع قوس و ثبات پا
برای دوندگانی که قوس پای نرمال دارند و هنگام دویدن، پا خیلی به داخل یا بیرون نمی‌چرخد.
انعطاف‌پذیرتر و سبک‌تر نسبت به مدل‌های استیبیلیتی.
برای اکثر افراد که مشکل خاصی در قوس و محور پا ندارند، مناسب است.
برای کسانی که پرونیشن بیش از حد (Overpronation) دارند، یعنی هنگام دویدن، پا زیاد به داخل می‌چرخد.
دارای بخش‌های تقویتی در داخل کف و قوس پا.
به صاف شدن محور زانو و مچ کمک می‌کند و از درد و آسیب‌های ناشی از چرخش اشتباه پا جلوگیری می‌کند.
کفش رانینگ فقط یک کتانی ساده نیست؛ یک ابزار تخصصی برای محافظت از مفاصل، افزایش کارایی و لذت بردن از دویدن است. برای انتخاب کفش مناسب، باید به سطحی که روی آن می‌دوید (جاده، تریل، تردمیل)، سبک دویدن، وزن بدن، نوع قوس پا و هدف تمرین (سرعت، استقامت، ریکاوری) توجه کنید. اگر این موارد را در نظر بگیرید، انتخاب از بین انواع کفش رانینگ – از مدل‌های جاده‌ای و تریل گرفته تا اسپید، ماکسیمال و استیبیلیتی – بسیار دقیق‌تر و هوشمندانه‌تر خواهد بود و هم عملکردتان بهتر می‌شود، هم احتمال آسیب‌دیدگی پایین می‌آید.
راهنمای جامع تر در اسپرت مال: کفش رانینگ چیست و چه انواعی دارد
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها