اجرای سقف وافل به چه معناست؟

در مقاله قصد داریم به روش اجرای سقف وافل و تشریح مراحل اجرای سقف وافل بپردازیم .نحوه اجرای سقف وافل مشابه اجرای دال تخت می باشد ولی بسیار ساده تر و سریعتر ، برای زیرسازی سقف وافل نیاز به تجهیزات خاصی نیست و ابزار معمول قالب بندی در اجرای سقف وافل قابل استفاده است . هرچند اجرای سقف وافل نیاز به نیرو های متخصص وآموزش دیده ندارد ولی استفاده از پیمانکار با تجربه تاثیر زیادی در کیفیت اجرای سقف وافل دارد .

مراحل اجرای سقف وافل از صفر تا صد

زیرسازی سقف وافل

این مرحله مهم‌ترین بخش اجرای سقف وافل به‌شمار می‌رود و باید کلیه اصول استاندارد و ایمنی در قالب‌بندی را در این مرحله محاسبه و در نظر گرفت. اگر ارتفاع سقف بین سه تا سه و نیم‌ متر باشد، از شمع‌بندی در طراحی سازه استفاده خواهد شد ولی در ارتفاع‌های بلندتر، جک‌‌های بلند یا اسکفولد به‌کار می‌رود. نکاتی که حتما باید در این مرحله در نظر داشته باشید چینش صحیح، تراز بودن سقف و در نظر گرفتن خیز منفی است.

در پروژه‌های ساختمانی از جک‌ فلزی با فواصل منظم برای زیرسازی کمک گرفته می‌شود که فاصله حک‌ها از طریق محاسبات دقیق مهندسی به دست می‌آید.

فواصل استاندارد برای این پایه‌ها رعایت می‌شود و قوطی‌های اصلی و قوطی‌های فرعی اجرا می‌شود. زیرسازی قرار است بار قرار گرفته روی سقف وافل را تحمل کند، اولین فشاری که وارد می‌شود بر قوطی‌کشی‌های فرعی است. سپس فشار به قوطی‌های اصلی منتقل می‌شود. در آخر فشار به پایه‌های اطمینان می‌رسد. از پایه‌های اطمینان، فشار به زمین منتقل می‌شود. این سیکل چهار مرحله‌ای باید بدون نقص انجام شود.

چیدمان قالب وافل

پس از اتمام زیرسازی سقف وافل، نوبت به چیدن قالب‌ها می‌رسد. مهندس سازه پیش‌تر در نقشه‌هایی که ارائه شده به دقت شیوه چیدمان را مشخص کرده است. باید دقیق طبق نقشه اجرایی پیش بروید. طراح ممکن است برای بخش‌هایی از دال توپر استفاده کند. برای این بخش‌ها قالب‌گیری انجام نمی‌شود. قالب وافل سبک است. مستحکم است. در قالب‌های وافل، محل قرارگیری قوطی‌ها دقیقا مشخص است. سَبُکی قالب باعث جابجایی آسان می‌شود و استحکام قالب این امکان را می‌دهد که به راحتی روی آن رفت و آمد کنید. جانمایی‌ها باعث فیکس شدن قالب می‌شود و در نهایت برای جداسازی قالب نیازی به روغن‌کاری ندارید. در همه مراحل سعی شده که ساده‎‌ترین روش‌ها اعمال شود.

پس از زیرسازی باید سقف وافل را قالب‌بندی کرد. برای این مرحله باید به نقشه‌های اجرایی ساختمان مراجعه کنید. در این مرحله باید فاصله قالب اول از بر ستون‌ها و دیوارهای برشی را در نظر بگیرید و جهت و چینش قالب‌های وافل باید دقیقا مطابق با نقشه ساختمان پیش برود، چرا که در بخشی از ستون‌ها و دیوارها، طراحی سقف به شکل دال توپر است.

در این مرحله از کار، کیفیت سقف به هم‌راستا بودن چینش قالب‌ها بستگی دارد و برای اتصال دو قالب مجاور به یکدیگر از روش‌های مختلفی مانند گیره‌های مخصوص، میلگرد‌های U شکل، میخ‌کوبی و  استفاده از سیم آرماتوربندی استفاده می‌شود، در غیر این صورت با مشکل جابه‌جایی یا لغزش قالب‌ها مواجه می‌شوید.

مزایای بی‌شمار سقف‌های نوین وافل باعث شده که استفاده از این سقف‌ها مورد استقبال مهندسین و سازندگان ساختمان قرار گیرد. مزایای اقتصادی، اجرای آسان و انعطاف‌پذیری این سازه در مراحل اجرا از نقاط قوت این سقف‌ها در مقایسه با انواع دیگر به شمار می‌رود.

اما با وجود مزایای سهولت و کاربردی بودن تکنیک این سقف‌های،  اجرا و محاسبات سازه سقف وافل نیازمند حساسیت و دقت بالایی است که اگر به آن‌ها توجه نشود، ممکن است خسارت‌های مالی و جانی در پی داشته باشد. آموزش صحیح نصب این سازه‌ها کار آسانی است که با کمی دقت و توجه به راحتی قابل انجام است. در این مطلب مراحل کامل اجرای سقف وافل را با هم مرور می‌کنیم.

آرماتوربندی سقف وافل

پس از جایگذاری قالب سقف وافل نوبت به آرماتوربندی سقف می‌سد. تفاوتی میان آرماتوربندی وافل با دیگر سقف‌ها نیست و کار باید از میلگردهای قسمت پایین تیرچه آغاز شود و کار به صورت طولی پیش رود. اگر آرماتوربندی را از قسمت پایین تیرچه و به صورت طولی اجرا کنید، میزان هدر رفت میلگرد کاهش پیدا می‌کند و علاوه بر این ظرفیت مقاومتی سقف وافل نیز بالا خواهد رفت. در بخش بعدی باید به سراغ شبکه بالایی آرماتور بروید. آرماتور تقویتی برای وافل دوطرفه، در دو جهت عمود بر هم کار می‎شود و برای وافل یک طرفه، در یک جهت کار می‌شود. برای کار گذاشتن آرماتورهای عرضی مجدد باید به نقشه مراجعه کنید.

پس از چیدن قالب‌های وافل، نوبت به آرماتوربندی آن می‌رسد. این مرحله از مراحل اجرای قالب وافل مشابه دیگر سقف‌ها پیش می‌رود و طی آن میلگردهای اصلی محکم شده و سپس روی کلاهک‌های برشی که در سرستون‌ها و دیوارهای برشی قرار دارند، اجرا می‌شود. همچنین تیرهای مخفی در سقف یا لبه دال‌ها نیز باید آرماتوربندی شوند.

آنچه در این مرحله از طراحی سقف وافل باید درنظر بگیرید، طول و عرض قرارگیری کلاهک برشی و فواصل مرکز به مرکز آن‌هاست. تعداد خاموت‌ها و ساق آن‌ها از نکات مهم دیگری است که باید به آن توجه کرد. پس از آنکه میلگردهای شبکه اصلی و فوقانی سقف به یکدیگر متصل شد، میلگردهای تحتانی و فوقانی تیرچه‌ها آرماتوربندی می‌شوند.

بتن ریزی سقف وافل

آرماتوربندی که تمام شد زمان بتن ریزی سقف وافل فرا می‌رسد. این مرحله در مورد سقف وافل از روش‌های دیگر بسیار ساده‌تر است. پس از پایان آرماتوربندی، باید فضای خالی بین تیرچه‌ها را با بتن پر کرد. با اینکه بتن‌ریزی سقف وافل نسبت به انواع دیگر سقف‌ها آسان‌تر است، اما باید دقت کنید که در طول عملیات بتن‌ریزی، بتن متراکم باشد و ویبراتور منظم در فواصل مشخص فرو برده شود و دو قسمت لغزان هم‌پوشانی داشته باشند. در سقف‌هایی که از اندازه متعارف بزرگ‌تر هستند باید از قبل درزهای اجرایی را مشخص کنید. در انتهای مرحله بتن‌ریزی، سطح بتن تراز شده و ضخامت بتن‌ریزی با ضخامت مشخص شده برای سقف وافل در نقشه تطبیق داده می‌شود.

بتن‌ریزی سقف وافل را می‌توان با کمترین دغدغه انجام داد از آنجایی که نه خبری از یونولیت است و نه مواد زائد که کار بتن ریزی را دشوار کند و فضا یکپارچه است، بتن به راحتی وارد فضاهای تیرچه‌ و سطح قالب شده و یکدست در جای مورد نیاز شما قرار خواهد گرفت. دو ایراد اساسی در مورد سقف‌های مجوف وجود دارد. یکی اینکه لازم است برای پر کردن فضای زیر قالب بتن‌ریزی دو مرحله‌ای انجام شود و روان کننده و افزودنی لازم برای آسان‌کردن حرکت افقی بتن اجرا شود تا فضاها کامل پر شود اما در مورد سقف وافل نیازی نیست. فضای مناسبی که برای ویبراسیون بتن وجود دارد باعث می‌شود که بتن به راحتی فضاهای خالی را پوشش دهد. علاوه بر این یکی از ایرادهای مهم دیگر سقف‌های مجوف کرمو شدن بتن است، سطح اکسپوز قسمت زیر بدون آنکه پدیده مخرب کرمو شدن را تجربه کند ساخته خواهد شد.

باز کردن قالب بتن

مدت زمان گیرایی بتن به عوامل مختلفی مانند دمای سطح بتن، نوع سیمان، نوع قالب‌بندی و ضخامت سقف بستگی دارد. در حالت کلی می‌توان گفت زمان لازم برای قالب‌برداری، رسیدن بتن به هفتاد درصد مقاومت است. اما برای آنکه پایه‌های اطمینان را برداریم باید علاوه بر رعایت محدودیت‌ها، بتن به مقاومت ۲۸ روزه برسد.

نتیجه گیری

عملیات قالب‌برداری باید به صورت گام به گام و بدون اعمال هرگونه نیرو و ضربه به طوری صورت بگیرد که سقف تحت اثر بارهای ناگهانی قرار نگیرد. برای دهانه‌هایی با اندازه حدود هفت متر، برداشتن کل قالب، داربست و زدن پایه‌های اطمینان مشکلی ندارد ولی برای دهانه‌های بزرگتر از هفت متر تنظیم قالب و داربست باید به شکلی باشد که برداشتن قالب و زدن پایه اطمینان، حتما به صورت مرحله‌ای باشد. بهتراست پایه‌‌های اطمینان همیشه در دو طبقه متوالی وجود داشته باشند.

منبع: https://sahandsazeh.co/