امروز ۹۰ ساله می‌شود و درست ۷۰ سال است که قلمو به دست گرفته و با خلق نقاشی‌های آرام، به زیباترین شیوه ممکن به بلا‌هایی که انسان بر سر طبیعت آورده، اعتراض می‌کند. مناظر طبیعی، سبز و آرام مهمترین ویژگی نقاشی‌های اوست. اگرچه خودش می‌گوید این نقاشی‌های آرام در واقع اعتراض به «انسان» است.
حسین محجوبی، معمار و طراح پارک‌های معروف تهران و از چهره‌های هنر نقاشی ایران است که ۲۴ اردیبهشت سال ۱۳۰۹ در شهر لاهیجان به دنیا آمد. او که امسال در روز‌هایی قرنطینه خانگی و دلتنگی و لحظه‌های پر از دلهره و نگرانی، ۹۰ سالگی خود را جشن می‌گیرد، نگاه دیگری به جریان شیوع ویروس کرونا در جهان دارد و معتقد است که زمین در حال سبک شدن است.
محجوبی را حالا بعد از ۷۰ سال فعالیت حرفه‌ای در جهانِ هنر به روایت زیبایی‌های طبیعت و اعتراض به رد پا‌های زشت انسان‌ها و ماشین‌ها، می‌شناسند؛ انسانی که به گفته این هنرمند جای اسب‌ها ماشین کاشته است و اعمالش باعث شده تا از این طبیعت، چیزی به‌جز درخت‌های لاغر و بی‌جان، باقی نماند؛ البته به نظر می‌رسد سرآغاز توجه محجوبی به طبیعت و گسترش نمود آن در آثار نقاشی این هنرمند از زمانی شکل یا بهتر است بگوییم شدت گرفت که طراحی پارک‌های معروف شهر تهران همچون «ساعی» (که بانی ساخت آن کریم ساعی بود) و «ملت» را بر عهده داشت. محجوبی می‌گوید طراحی این پارک‌ها اهمیت نقش درختان در زندگی انسان‌ها را برایش پررنگ‌تر کرد و به همین سبب هم در آثار هنری‌اش بیشتر به این موضوع پرداخت.
این هنرمند پیشکسوت حالا در روز تولد ۹۰ سالگی خود در گفت‌وگویی با ایسنا درباره وضعیت خود در این روز‌های کرونایی، می‌گوید: وضعیت این روز‌ها نتیجه آزاری است که انسان‌ها مخصوصا در چند دهه اخیر به طبیعت زده‌اند. جمعیت جهان زیاد شده و این جمعیت زیاد باعث شده است که انسان طبیعت را با ساختن آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های بزرگ و آلودگی مخدوش کند.
محجوبی ادامه می‌دهد: به نظرم این جنگی است که درست شده تا از تعداد انسان‌های روی زمین کم شود و کسانی که نمی‌توانند زندگی کنند، حذف شوند. من ضد انسان نیستم، اما فکر می‌کنم جریان ویروس کرونا همانند جنگ جهانی سوم است تا تعداد زیادی از انسان‌ها را از روی کره زمین پاک کند. به‌طور کلی ما انسان‌ها باید در طبیعت به حرف خدا گوش بدهیم؛ خدا فقط عشق است و زیبایی و حرکت. اگر این کار‌ها را نکنیم به درد این طبیعت نمی‌خوریم و باید به طبیعت برگردیم و بار دیگر به گونه‌ای دیگری به زمین بازگردیم.
او خاطرنشان می‌کند: از مرگ نمی‌ترسم و در آستانه ۹۰ سالگی به‌خوبی می‌دانم که با وجود تمام معماری‌ها و نقاشی‌های زیبایی که انسان خلق کرده است، باز هم نمی‌تواند کار خدا را انجام دهد. امیدوارم آن‌هایی که رفتند روحشان شاد و آن‌هایی که ماندند و مخصوصا آن‌هایی که ضعیف هستند مراقب خودشان باشند.
این هنرمند نقاش در پایان درباره وضعیت این روز‌های شهر تهران نیز با بیان اینکه «همواره در آثاری که خلق کردم اعتراضم به انسان را مطرح کرده‌ام»، اظهار می‌کند: از چهل سال پیش، چنین روز‌هایی را در تهران می‌دیدم؛ روز‌هایی که دیگر شهر زیبا نباشد. ماشینیسم زندگی را راحت کرده، ولی عوارض آن واقعا وحشتناک است. در ۹۰ سالگی آرزو دارم که انسان، «آدم» شود. آدم کسی است که همه را دوست داشته باشد و انسان به این خاطر آدم نمی‌شود که حریص است.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها