بزرگترین دایناسور آمریکای شمالی پس از ۳۰ میلیون سال غیبت بازگشت: آلاموسوروس، غولی ۸۰ تنی که حتی بایسون‌های عظیم امروز را کوچک نشان می‌دهد!
فرادید: بزرگترین دایناسور آمریکای شمالی پس از ۳۰ میلیون سال غیبت بازگشت: آلاموسوروس، غولی ۸۰ تنی که حتی بایسون‌های عظیم امروز را کوچک نشان می‌دهد!
امروزه بزرگترین جانور زمینی در آمریکای شمالی گاومیش کوهان‌دار (بایسون) است؛ حیوانی که طول بدنش می‌تواند به حدود ۴ متر برسد و وزنی برابر دو پیانوی بزرگ داشته باشد. اما هرقدر هم که این جانور باشکوه باشد، در برابر غول واقعی قاره یعنی آلاموسوروس (Alamosaurus) رنگ می‌بازد.
این دایناسور عظیم‌الجثه، عضوی از خانواده‌ی معروف تیتانوسورها بود؛ گروهی از دایناسورهای غول‌پیکر با گردن‌های بسیار بلند و بدن‌هایی حیرت‌انگیز. برآورد می‌شود آلاموسوروس حدود ۲۱ متر طول داشته است. تعیین وزن دقیق آن دشوار است، اما تخمین‌ها نشان می‌دهد این موجود شاید تا ۸۰ تُن وزن داشته؛ یعنی حدود ۴۰ برابر سنگین‌تر از زرافه‌های امروزی.
دانشمندان نخستین‌بار سال ۱۹۲۱ با بقایای این غول آشنا شدند، زمانی که «جان بی. ریساید جونیور» زمین‌شناس نزدیکی سازند اوجو آلامو در ایالت نیومکزیکو فسیل عظیمی پیدا کرد، نام آلاموسوروس نیز از همان مکان گرفته شده است.
با بررسی‌های بعدی روشن شد آلاموسوروس در دوره کرتاسه پسین می‌زیسته، یعنی حدود ۷۰ تا ۶۵ میلیون سال پیش؛ درست تا زمانی که آن شهاب‌سنگ معروف، به سلطه‌ی دایناسورها برای همیشه پایان داد.
اسکلت بازسازی‌شده‌ی آلاموسوروس، در مقایسه با آن، حتی تیرانوسوروس رکس (T. rex) هم موجودی ریزاندام به نظر می‌رسد
آنچه آلاموسوروس را به‌راستی جالب می‌کند، اینست که پس از یک وقفه‌ی ۳۰ میلیون ساله در فسیل‌های خزنده‌پایان در آمریکای شمالی ظاهر شد. این دوره که به «وقفه‌ی ساروپودها» معروف است، روزگاری را نشان می‌دهد که در آن انگار هیچ ساروپودی در این قاره زندگی نمی‌کرد. دلیل این غیبت طولانی هنوز روشن نیست، شاید منقرض شدند یا شاید به‌سادگی در آن دوران فسیل هیچ ساروپودی حفظ نشده، چرا که تبدیل شدن به فسیل، فرآیندی بسیار نادر است.
دکتر سوزانا مِیدمِنت، پژوهشگر ارشد بخش مهره‌داران، انسان‌شناسی و دیرین‌زیست‌شناسی در موزه تاریخ طبیعی لندن، توضیح می‌دهد: «فرآیند فسیل‌شدن بسیار نادر است. گاهی پوست یا بافت‌های نرم مانند پرها حفظ می‌شوند، اما این اتفاق تنها در شرایط خاص و همواره هنگام دفن سریع و غیرمعمول رخ می‌دهد.»
اگر مشکل به‌راستی وابسته به انقراض و سپس بازگشت دوباره‌ی ساروپودها باشد، برخی دانشمندان معتقدند پایان این وقفه با مهاجرت آلاموسوروس از آمریکای جنوبی به شمالی همراه بوده است. این فرضیه منطقی به نظر می‌رسد، زیرا آن زمان آمریکای جنوبی زیستگاه اصلی تیتانوسورها بود، از جمله غول‌هایی مانند پاتاگوتیتان که تا ۳۷ متر طول داشتند.
در نهایت، ما نمی‌توانیم با قطعیت بگوییم چه اتفاقی افتاده، اما دست‌کم اکنون می‌دانیم آمریکای شمالی تا پیش از پایان دوران دایناسورها، میزبان یکی از بزرگترین و باشکوه‌ترین موجودات تاریخ زمین بوده است.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها