برای رسیدن به بی آبه ناچار باید چندین ساعت در مسیرهای مالرو کوهستانی و در امتداد رودخانه تردد کرد که همواره با خطر سقوط از پرتگاه‌ها همراه است. مردم این روستا ماه‌های سرد سال را در خانه‌های سنگی زندگی می‌کنند و از ماه‌های اولیه بهار برای استفاده از مراتع ناچارند به آن سوی رود رفته و در چادر زندگی کنند.
روستای بی آبه در دهستان موگویی استان چهارمحال و بختیاری و در محدوده پشتکوه بختیاری واقع شده است.
این منطقه به سبب صعب‌العبور بودن و زمستان‌های پربارش، همواره با چالش‌های متعدد خدمت رسانی همراه است. روستای بی آبه نه از جاده دسترسی برخوردار است و نه از امکاناتی نظیر آب و برق و پوشش دهی آنتن تلفن همراه و با انرژی خورشیدی برق مورد نیاز خود را تامین می کنند.
برای رسیدن به بی آبه ناچار باید چندین ساعت در مسیرهای مالرو کوهستانی و در امتداد رودخانه تردد کرد که همواره با خطر سقوط از پرتگاه‌ها همراه است. مردم این روستا ماه‌های سرد سال را در خانه‌های سنگی زندگی می‌کنند و از ماه‌های اولیه بهار برای استفاده از مراتع ناچارند به آن سوی رود رفته و در چادر زندگی کنند.
این رودخانه که آن را «آب بزرگ یا دریا» می‌نامند در فصل بهار خروشان و پرآب است و عبور از آن به راحتی ممکن نیست. پل قدیمی چوبی این روستا را سال‌ها پیش آب برده است و اهالی با جره های دست ساز که ایمنی کافی ندارند از آب عبور می‌کنند (تنها در فصل بهار از آن استفاده می‌کنند و در ماه‌های بعدی با فروکش کردن رودخانه، از آب رد می‌شوند).
اکنون بزرگترین خواسته اهالی این روستا احداث پل می‌باشد اما چالش‌های متعددی برای ساخت پل وجود دارد که مهم‌ترین آنها، اختلافات ملکی، عدم امکان حمل مصالح و واقع شدن زمین‌های آن سوی رود در محدوده قرق منابع طبیعی می‌باشد. این منطقه تنها زیستگاه طبیعی برجای مانده گیاه کلوس (کرفس کوهی) و یکی از ذخیره گاه‌های زیست محیطی است که رودخانه تنها مانع طبیعی بر روی متخلفان و قاچاقچیان آن است.
جمعیت ساکن روستا در فصل زمستان ۳۰ نفر و در تابستان بیش از ۷۰ نفر در محدوده روستا و به صورت زندگی عشایری حضور پیدا می‌کنند.
عکاس: پانته آ نیکزاد چالش تری/ مهر
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها