من با پامال کردن خود، تو را کمک می‌کنم تا روی پای خودت بایستی، تکیه‌گاه نخواهی، خودت باشی، بی‌نیاز،

من با پامال کردن خود، تو را کمک می‌کنم تا روی پای خودت بایستی، تکیه‌گاه نخواهی، خودت باشی، بی‌نیاز، بی‌انتظار، نومید، آرام، بزرگ، نیرومند، با درونی مملو از خویشتن، شسته از رنگ‌ها و چهره‌ها و دیگرها و حتّی امید به دیگری...

به جائی برسی که با همه درآمیزی و با همه بیگانه باشی، همه تو را آشنای خویش بیابند و در میان خویش و با خویش و تو جز خودت نباشی و جز آشنایِ آن خودِ بزرگت که سر به ابتذالِ دلبستگی و نیاز فرو نمی‌آورد، نگردی و تو تکیه‌گاه افتادن‌ها شوی، لذّت‌های ناشناخته و بلندی...

(دکتر علی شریعتی- مجموعه آثار ۳۳- گفتگوهای تنهائی- بخش‌دوم- صفحهٔ ۹۸۴)

👇

🆔 @Dr_Shariaaty

https://t.me/Dr_Shariaaty/1166