«وصایت» به طوری که تشیع علوی می‌گوید و می‌فهمیم، نه «انتصاب» است، نه «انتخاب» است و نه «نامزدی»؛ بلک

«وصایت» به طوری که تشیع علوی می‌گوید و می‌فهمیم، نه «انتصاب» است، نه «انتخاب» است و نه «نامزدی»؛ بلکه « وصایت» است؛

به این معنی که پیامبر اسلام به عنوان رهبر و نیز صاحب مکتب، بهترین و لایق‌ترین کسی را که برای ادامهٔ رسالتش می‌شناسد به مردم معرفی می‌کند و رهبری او را به مردم توصیه می‌کند.

این توصیه، یک سفارش ساده نیست که مردم بتوانند بدان عمل نکنند، زیرا مردم موظفند که رهبری پاک‌ترین و داناترین انسان را بپذیرند.

[...] این معنی «وصایت» است که انسان از عمل پیغمبر و علی می‌فهمد؛ 

ولی در تشیع صفوی، «وصایت» عبارت است از یک رژیم موروثی مثل دیگر رژیم‌های موروثی و سلسله حکومت‌های ارثی که از پدر به پسر می‌رسد و از خویشاوند به خویشاوند، و از نسل پیش به نسل بعد، و بر اساس وراثت و انتصاب و خویشاوندی!

[...] یعنی توجیه اصل وراثت در قدرت‌ها و حکومت‌ها، یعنی چیزی شبیه رژیم ساسانی و کپیه‌اش رژیم صفوی!

(دکتر علی شریعتی- مجموعه آثار ۹- تشیع علوی و تشیع صفوی- گزیدهٔ صفحات ۲۱۱ و ۲۱۲)

👇

🆔 @Dr_Shariaaty

https://t.me/Dr_Shariaaty/1124