وقتی در صحنه حق و باطل نيستی،
وقتی که شاهد عصر خودت و شهيد حق و باطل جامعه‌ات نيستی،
هر کجا که می‌خواهی باش،
چه به نماز ايستاده باشی،
چه به شراب نشسته باشی، هر دو يكی است!
شهادت «حضور در صحنه حق و باطل هميشه تاريخ» است.
و غيبت؟!
آنهائی که حسين را تنها گذاشتند و از حضور و شرکت و شهادت غايب شدند، اينها همه با هم برابرند، هر سه يكی اند:
چه آنهائی که حسين را تنها گذاشتند تا ابزار دست يزيد باشند و مزدور او،
و چه آنهائی که در هوای بهشت، به کنج خلوت عبادت خزيدند و با فراغت و امنيت، حسين را تنها گذاشتند و از دردسر حق و باطل کنار کشيدند و در گوشه محراب‌ها و زاويه خانه‌ها به عبادت خدا پرداختند،
و چه آنها که مرعوب زور شدند و خاموش ماندند!
زيرا در آنجا که حسين حضور دارد -و در هر قرنی و عصری حسين حضور دارد- هر کس که در صحنه او نيست، هر کجا که هست، يكی است، مؤمن و کافر، جانی و زاهد، يكی است!
(دکتر علی شریعتی- حسین وارث آدم- صفحه۱٩۱)
👇
🆔 @Dr_Shariaaty
https://t.me/Dr_Shariaaty/98
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها