قراره در این مقاله چی بدونیم:
ماه اول تولد نوزاد، یکی از حساس‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین دوره‌های زندگی نوزاد محسوب می‌شه. بسیاری از پدران در این دوران با نیت حمایت، مراقبت و ایفای نقش درست، رفتارهایی از خودشون نشون می‌دن که شاید در نگاه اول مشکل‌زا به نظر نرسه اما در عمل، می‌تونه تبعاتی برای رشد نوزاد، سلامت روان مادر و روابط خانوادگی به‌دنبال داشته باشه.
در ادامه، به بررسی ۵ رفتار اشتباه پدران در ماه اول نوزاد می‌پردازیم. رفتارهایی که اصلاح آن‌ها می‌تونه کیفیت مراقبت از نوزاد و رابطه والدین رو به شکل چشمگیری بهبود بده.
یکی از اشتباهات رایج پدرها در ماه اول تولد نوزاد، مقایسه کردن فرزند خودشون با بقیه‌ی نوزادان هست. مثلاً می‌گن نوزادان دیگر از همون شب اول راحت خوابیدن یا اینکه به اندازه نوزاد ما گریه نمی‌کردن. این صحبت‌ها شاید از سر دلسوزی باشه، ولی برای مادر فشار روانی زیادی به همراه داره. باعث می‌شه اعتماد به نفس مادر پایین بیاد و حس کنه در مراقبت از نوزادش کم‌کاری کرده، در حالی که واقعیت اینه که رشد و خلق‌وخوی هر نوزادی منحصر به فرده.
از نظر علمی هم ثابت شده که نوزادان به‌خاطر تفاوت‌های ژنتیکی، شرایط بارداری و حتی وضعیت زایمان، رفتارها و نیازهای متفاوتی دارن. پس مقایسه کردن نه‌تنها کمکی نمی‌کنه، بلکه می‌تونه فضای خانواده رو پر از استرس کنه. بهتره پدر به‌جای مقایسه، تمرکزش رو بذاره روی شناخت دقیق‌تر نوزاد خودش و حمایت عاطفی از مادر. همین قدم ساده می‌تونه تأثیر خیلی مثبتی روی سلامت روان خانواده داشته باشه.
بعضی از پدرها فکر می‌کنن که مراقبت از نوزاد فقط وظیفه مادره و خودشون فقط نقش تأمین مالی دارن. این طرز فکر باعث می‌شه که پدران، از تعویض پوشک، غذا دادن یا آرام کردن نوزاد دوری کنن.
عدم مشارکت پدر در نگهداری از نوزاد باعث می‌شه که پیوند عاطفی بین پدر و نوزاد به‌درستی شکل نگیره. همچنین مادر دچار خستگی و فرسودگی می‌شه و حس بی‌عدالتی در تقسیم کار خانوادگی به‌وجود میاد.
بر اساس داده‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO)، در خانواده‌هایی که پدر به‌طور فعال در مراقبت از نوزاد مشارکت کرده، نرخ افسردگی پس از زایمان مادر تا ۵۰٪ کاهش یافته. یعنی مشارکت پدر، نه‌تنها برای نوزاد بلکه برای سلامت روان مادر هم مؤثره.
برخی از پدران تصور می‌کنن که همه چیز تحت کنترل مادره و خودشون نباید وارد جزئیات علائم جسمی یا رفتاری نوزاد بشن. در حالی که گاهی یک تب خفیف یا گریه غیرمعمول می‌تونه نشونه یک مشکل جدی باشه.
بی‌تفاوتی نسبت به علائم، شناسایی دیرهنگام مشکلات جسمی یا بیماری‌های نوزاد رو به‌دنبال داره و ممکنه فرصت درمان سریع از بین بره. پدر و مادر هر دو باید آگاهی کافی نسبت به نشانه‌های هشداردهنده نوزاد داشته باشن.
یکی از رفتارهای ناآگاهانه، احساس حسادت یا رقابت عاطفی با نوزاد هست. بعضی پدرها احساس می‌کنن که همسرشون بهشون توجه کافی نمی‌کنه و تمام علاقه‌اش رو صرف نوزاد کرده.
این نگاه رقابتی باعث تنش در روابط زناشویی می‌شه. باید پذیرفت که در ماه‌های اول، تمرکز عاطفی مادر به‌طور طبیعی بیشتر روی نوزاد تازه متولدشده هست. پدر باید نقش حمایتی خودش رو بپذیره و برای بازسازی رابطه صبور باشه.
بعضی از پدرها با نیت خیر، می‌خوان همه چیز بی نقص و البته تحت کنترل خودشون باشه، از زمان شیر خوردن نوزاد گرفته تا نحوه پوشاندن لباس یا چیدن وسایل. این رفتار ممکنه منجر به اعمال فشار و کنترل بر مادر بشه.
کنترل‌گری، باعث ایجاد استرس در مادران می‌شه. مادر باید در فضای حمایت‌گر و نه دستوری، احساس آرامش کنه تا بتونه با نوزاد تعامل سازنده‌تری داشته باشه. نقش پدر، باید حمایت‌کننده باشه نه کنترل‌گر.
ماه اول تولد نوزاد، فرصت طلایی برای شکل‌گیری پیوندهای عاطفی، ایجاد تعادل روانی خانواده و آغاز درست نقش پدر و مادر بودن محسوب می‌شه. رفتارهای اشتباهی مثل مقایسه کردن، فرار از مراقبت، بی‌توجهی به علائم نوزاد، رقابت عاطفی یا کنترل‌گری می‌تونه آسیب‌زا باشه.
با اصلاح این رفتارها و پذیرش مسئولیت، پدران می‌تونن نقش مهم و مؤثری در سلامت جسمی و روانی نوزاد و مادر ایفا کنن. در نهایت پدر خوب بودن در سه کلمه خلاصه می‌شه؛ حمایت، حضور و آگاهی.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها