شاید شما هم فکر کنید اختلال بیش‌فعالی یا همون ADHD فقط در کودکان بزرگ‌تر و یا نوجوان‌ها تشخیص داده می‌شه، اما واقعیت اینه که نشونه‌های اولیه این اختلال میتونه از همون دوران نوزادی بروز کنه. البته تشخیص اختلال بیش‌فعالی در سنین پایین به دلیل محدودیت‌های رشد نوزادان و شباهت‌های رفتاری بین اون‌ها بسیار پیچیده است و بیشتر مواقع تشخیص قطعی این اختلال تا بعد از سنین پیش‌دبستانی به تعویق می‌افته. با این حال، والدین می‌تونن با شناخت علائم اولیه به درک بهتری از رفتار نوزاد خودشون برسن و در صورت لزوم به متخصص مراجعه کنن.
یکی از بارزترین نشونه‌های اختلال بیش‌فعالی در نوزادها، بی‌قراری دائمی و نیاز همیشگی به توجه و تماس جسمی است. این نوزادان به محض این که به زمین گذاشته می‌شن، شروع به گریه و ناآرامی می‌کنن و تنها وقتی در آغوش گرفته می‌شن یا توجه مستقیم دریافت می‌کنن، آروم می‌شن. چنین نوزادانی معمولاً نمی‌تونن به راحتی و برای مدت طولانی روی یک فعالیت یا وسیله خاص متمرکز بمونن.
نوزادهای دارای علائم ADHD ممکنه با مشکلات خواب دست‌وپنجه نرم کنن. اون‌ها به سختی می‌خوابن و به سرعت و به دلایل جزئی مثل کوچک‌ترین صداها بیدار می‌شن. حتی وقتی به خواب می‌رن، خوابشون عمیق و پیوسته نیست و ممکنه به‌دفعات بیدار بشن. اگرچه مشکلات خواب میتونه به دلایل مختلفی از جمله بیماری، دندان درآوردن و یا دیگر عوامل محیطی باشه، اما در نوزادان بیش‌فعال، این مسئله معمولاً یک الگوی تکراری است.
این نوزادها اغلب نسبت به محیط اطرافشون واکنش شدیدتری نسبت به دیگر نوزادها نشون می‌دن. به عنوان مثال، ممکنه به صداهای بلند، نورهای شدید یا تغییرات کوچک محیط واکنش نشون بدن. این حساسیت میتونه باعث بشه که به سرعت تحریک بشن و به سختی آروم بگیرن. وقتی که تحریک‌پذیری زیاد با بی‌قراری همراه بشه، مراقبت از این نوزادان ممکنه چالش‌برانگیز باشه.
نوزادان معمولاً به چهره والدین خودشون یا بازی‌های تعاملی که انجام می‌شه علاقه‌مند هستن و برای چند دقیقه تمرکز می‌کنن. اما در نوزادان بیش‌فعال، این تمرکز ممکنه کوتاه‌تر از معمول باشه. این نوزادها ممکنه به سرعت حواسشون پرت بشه و نتونن حتی برای مدت کوتاهی به فعالیت یا چهره خاصی توجه کنن.
برخلاف نوزادانی که در کالسکه یا جای خود آروم هستن، نوزادان با نشونه‌های بیش‌فعالی معمولاً به‌طور دائم در حال تکون خوردن، چرخیدن یا جابجایی بدن خودشون هستن. این تحرک زیاد و توقف‌ناپذیر میتونه حتی در شرایطی که محدود به محیطی کوچک هستن هم اتفاق بیفته.
اختلال بیش‌فعالی، یک اختلال عصبی‌تکاملیه که معمولاً علت مشخصی نداره. اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی میتونه در بروز این اختلال نقش داشته باشه. اگرچه تشخیص قطعی در سنین پایین به ندرت انجام می‌شه، اما شناخت علائم میتونه والدین رو در مدیریت رفتارهای نوزاد و جستجوی کمک‌های لازم از متخصصان یاری کنه.
شاید برای خیلی از والدین جای سوال باشه که چرا شناخت علائم اختلال بیش‌فعالی در سنین نوزادی اهمیت داره. پاسخ ساده اینه که مداخله زودهنگام میتونه به کودک کمک کنه تا مهارت‌های بهتری برای کنترل رفتارهایش یاد بگیره و والدین نیز ابزارهای بهتری برای مدیریت و مراقبت از فرزند خود داشته باشن.
اگر حس می‌کنید نوزادتون برخی از این علائم رو داره، بهتره اول با یک متخصص اطفال مشورت کنید. این متخصص میتونه شما رو در درک بهتر رفتارهای نوزادتون یاری کنه و در صورت نیاز، به متخصصان دیگر از جمله روان‌شناسان کودک ارجاع بده.
با توجه به تمام این نکات، فراموش نکنید که هر نوزادی منحصر به فرده و رفتارهاش ممکنه با دیگران متفاوت باشه. اگر نگرانی‌های زیادی دارید، مراجعه به متخصص بهترین قدم میتونه باشه.
از همین نویسنده
۱۵ روز پیش
نی نی ها
یک ماه پیش
آیدا دلبند
۳ ماه پیش
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها