شرایط زیر ممکن است باعث تأخیر در رویش دندان در نوزادان شود. برخی از دلایل ناهنجاری‌های پاتولوژیک هستند و ممکن است برای شروع دندان درآوردن نیاز به درمان داشته باشند.
عوامل ارثی:
اگر شما یا همسرتان در همان سن دچار مشکلات مشابه شده‌اید احتمالاً کودک شما نیز مشکلات مشابهی را تجربه کرده است.
تغذیه نامناسب:
مطالعات نشان داده‌اند که وزن کم هنگام تولد یا وضعیت تغذیه نامناسب یا نارسایی تغذیه‌ای می‌تواند بر رویش دندان تأثیر بگذارد. وضعیت تغذیه‌ای بدن روی دندان‌ها در مرحله قبل از رویش تأثیر می‌گذارد. هر گونه کمبود کلسیم و ویتأمین‌های D، C، B و A می‌تواند به طور قابل توجهی روی دندان درآوردن کودک شما تأثیر بگذارد.
اختلالات تیروئید:
نوزادان مبتلا به اختلالات تیروئید به ویژه کم کاری تیروئید ممکن است رویش دندان را به تأخیر بیندازند. اگر دندان‌های موجود داشته باشند ممکن است مشکلات دندانی دیگری مانند هیپوپلازی مینای دندان، اپن بایت یا کراس بایت نیز داشته باشند.
فیبروز:
فیبروز وضعیتی است که با لثه‌های ضخیم مشخص می‌شود که مانع رویش دندان‌ها می‌شود یا از رویش آن‌ها جلوگیری می‌کند. این می‌تواند باعث تأخیر در رویش دندان در برخی از نوزادان شود.
مسائل هورمونی:
مشکلات در ترشح هورمون رشد هورمونی که توسط غده هیپوفیز ترشح می‌شود، ممکن است به طور قابل توجهی بر رشد ساختار‌های صورت از جمله رویش دندان‌ها تأثیر بگذارد. کم‌کاری غده هیپوفیز یکی از شرایطی است که می‌تواند باعث ترشح هورمون رشد در غده هیپوفیز شود و در کنار سایر مشکلات منجر به تأخیر در رویش دندان شود.
صدمات:
هر گونه ضربه به فک می‌تواند جوانه‌های دندان را تحت تأثیر قرار دهد و دندان در آوردن را به تأخیر بیندازد. صدمات همچنین ممکن است منجر به فیبروز شود که همچنین باعث تأخیر در رویش دندان می‌شود.
دندان‌های نهفته:
دندان‌های شیری نیز ممکن است مانند دندان‌های دائمی نهفته شوند. دندان شیری نهفته ممکن است نتواند رویش کند و در فک یا لثه باقی بماند. نوزادی که دندان‌های نهفته دارد احتمالاً علائم و نشانه‌های دیگری مانند قرمزی لثه، تورم لثه و درد را تجربه می‌کند.
عدم وجود یا از دست دادن دندان:
در موارد نادر ممکن است کودک دندان از دست داده باشد و با تأخیر در رویش دندان اشتباه گرفته شود.
اختلالات ژنتیکی:
شرایط ژنتیکی ممکن است روی دندان‌ها و لثه‌های کودک تأثیر بگذارد و خطر تأخیر در رویش دندان را افزایش دهد. همچنین ممکن است نوزادان نارس به دلایل ژنتیکی در معرض خطر تأخیر در رویش دندان قرار گیرند. برخی از اختلالات ژنتیکی می‌توانند بر رشد اسکلتی عضلانی بدن تأثیر بگذارند.
بدشکلی استخوان فک و نامتقارن بودن صورت:
تأخیر در رویش دندان نیز باعث تأخیر در رویش دندان‌های دائمی می‌شود. این منجر به ناهماهنگی فک‌ها شده که منجر به مشکلات طولانی مدت مانند نامتقارن شدن صورت می‌شود. این عارضه معمولاً ممکن است در نوزادانی که به دلیل مشکلات شدید مانند اختلالات ژنتیکی دچار تأخیر در رویش دندان می‌شوند ایجاد شود.
تأخیر در جویدن غذا:
تأخیر در رویش دندان‌های شیری می‌تواند سنی را که در آن غذای جامد را به رژیم غذایی کودک اضافه می‌کنید به تأخیر بیندازد. می‌تواند باعث تأخیر در یادگیری نحوه جویدن غذای جامد شود. ناتوانی در خوردن غذای جامد ممکن است خطر مشکلات دیگری مانند سوء تغذیه را افزایش دهد.
ایجاد کیست:
دندان‌های نهفته خطر ایجاد کیست در اطراف خود را افزایش می‌دهند. ممکن است باعث درد شدید شود و ممکن است نیاز به مداخله جراحی داشته باشد.
دندان‌های نا مرتب:
دندان‌های شیری به‌عنوان مکان‌هایی برای دندان‌های دائمی عمل می‌کنند. هر گونه مشکل در دندان‌های شیری نیز می‌تواند روی دندان‌های دائمی تأثیر بگذارد. رویش بی‌موقع دندان‌های شیری ممکن است با رویش دندان‌های دائمی تداخل داشته باشد و بر هم‌ترازی آن‌ها تأثیر بگذارد یا باعث نهفته شدن آن‌ها شود.
نتیجه‌گیری:
معمولاً نیازی به نگرانی نیست و اولین دندان‌ها در ده ماهگی در بیشتر نوزادان بیرون می‌زند. اگر کودک شما حتی پس از اتمام اولین تولدش دندان درآورد برای ارزیابی و درمان با دندانپزشک اطفال مشورت کنید.
منبع: www.momjunction.com
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها