آتش بس میان ایروان و باکو از همان ابتدا شکننده بود

بهروز قزل کارشناس مسائل قفقاز در گفت‌وگو با خبرنگار سیاست خارجی گروه سیاسی اخبار ، درباره آتش بس نیم ساعته‌ای که بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان برقرار شد، گفت: چند روز گذشته با چراغ سبز مسکو آتش بسی میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان برقرار شد، اما از یک طرف فشار اجتماعی فزآینده‌ای که در جمهوری آذربایجان در قبال تداوم بحث اشغالگری اراضی‌شان وجود داشت و از طرف دیگر بحث حیثیتی و پرستیژی که منطقه قره باغ برای دولت ارمنستان داشت، این آتش بس دوام نیاورد.

او افزود: روسیه برای اعمال فشار به دولت پاشینیان و باز کردن فضای تعامل و بهبود روابط با جمهوری آذربایجان چراغ سبزی را برای ایجاد یک سری تحولات در مورد باز پس گیری اراضی اشغالی در قفقاز جنوبی از خود نشان داد.

قزل ادامه داد: آتش بس نیم بندی که بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان به وجود آمد، با بهانه جمع آوری اجساد و تبادل اسرا بین دو کشور انجام شد که از همان ابتدا مشخص بود نمی‌توانست پایدار باشد و آتش بس شکننده‌ای بود.

کارشناس مسائل قفقاز تصریح کرد: جمهوری آذربایجان برای اجماع سازی و بسیج سازی فضای داخلی کشورش در باز پس گیری مناطق اشغالی خود کمپین بزرگی را به راه انداخت و فعلا با توجه به فضای متورم شده داخلی این کشور رسیدن به یک آتش بس پایدار تر ممکن نیست.

قزل تصریح کرد: با توجه به هزینه بر شدن تداوم جنگ و احتمال آسیب رساندن جنگ به خطوط انتقال انرژی، تاسیسات زیر بنایی و افزایش میزان کشته‌ها برای جمهوری آذربایجان و ارمنستان، کشور‌ها حتی اگر تمایل به باز کردن باب گفت‌وگوی دیپلماسی را داشته باشند، اکنون به دلیل فضای متورم شده اجتماعی داخل این کشور‌ها آتش بس ممکن نیست و اگر هم باشد شکننده‌ است.

او افزود: آتش بس فضای صلح نیست و بدین معناست که فعلا تبادل آتش نداریم، صلح هم نکردیم، لذا مفهوم آتش بس شکننده است، در چنین شرایطی اگر هم کشور‌ها به دنبال باز کردن باب گفت‌وگو و آغاز روند دیپلماتیک باشند، می خواهند قدرت چانه زنی و تحمیل اراده خود را افزایش دهند، یعنی کشوری که اکنون از ادامه جنگ عقب بکشد به نوعی اعلام انفعال و شکست کرده است.

این کارشناس مسائل قفقاز تاکید کرد: حتی ممکن است برای دوره‌ای آتش بین جمهوری آذربایجان و امنستان سنگین‌تر شود، چراکه دو کشور می خواهند کماکان تهدید را بالای سر طرف مقابل  حفظ کنند و این موضوع به نوعی قدرت چانه زنی به دو کشور‌ می‌دهد تا در روند دیپلماتیک خود موفق تر باشند.