شهید دکتر مصطفی چمران در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ در دهلاویه به شهادت رسید و دفتر حیات شگفت انگیز دنیاییاش بسته شد. حیاتی که سراسر در جهت احیای مقاومت بود از لبنان گرفته تا ایران. یادداشت صلاح فحص را در ادامه بخوانید:
۳۱ خرداد امسال قریب به چهل سال از وصالِ شهید دکتر مصطفی چمران به محبوبش میگذرد. حضور چمران در آغاز دهه هفتاد میلادی در لبنان برگ دیگری از پیوند تاریخی شیعیان لبنان و ایران است. چمران نخست برای مدیریت مدرسه فنی و حرفهای جبل عامل به دعوت امام موسی صدر به جبل عامل آمد. اما ظرفیت وجودی چمران نخست تحولی در دانشآموزان مدرسه ایجاد کرد و در مرحله بعد همه مناطق شیعهنشین در برگرفت.
اوج این امر تشکیل جنبش أمل برای محرومیتزدایی از همه محرومان لبنان و پایهگذاری مقاومت بر ضد دشمن اسرائیلی بود. او معتمَد و تکیهگاه امام موسی صدر در تأسیس جنبش أمل بود و خود عهدهدار مهمترین بخش جنبش بعد از ریاست آن، یعنی مسئول بخش سازمانی جنبش شد. جنبش أملِ مطلوب امام صدر و شهید چمران تنها جایی برای تربیت نیروهای مبارز نبود؛ بلکه ابعاد اخلاقی و معنوی و فکری اعضای جنبش أمل حتی مهمتر از بعد مبارزاتی آنها بود. چمران خود نقش عمدهای در تربیت اعضای جنبش أمل ایفا کرد و در کلاسهای اعضای ارشد جنبش به تعلیم اخلاق و عقاید پرداخت.
پیروزی انقلاب اسلامی ایران و اوضاع و احوال خاص ایران سبب آمدن چمران به ایران شد و نقش او در روزهای پس از انقلاب و خصوصاً در ایام جنگ تحمیلی امری پوشیده نیست. چمران شهید شد و عاشقانه از میان ما رفت، او چیزی از کف نداد و این ما بودیم که او را از دست دادیم. اما او خود به ما آموخت راه حق و حقخواهی ارزشهایی همیشگیاند؛ لذا راه او و روش او و آرمان او میراث اوست برای ما.
ما در جنبش أمل خود را شاگردان او تلقی میکنیم و امروز میکوشیم تا در همان مسیری قدم برداریم که او میخواست؛ یعنی حقخواهی و مقاومت بر برابر زورگویان و مشخصاً دشمن اسرائیلی. معتقدیم امروز بیش از هر زمانی به او و راه و روشش نیاز داریم. بالیدن انقلاب اسلامی یکی از آرزوهای او بود؛ انقلابی را که یکی از صالحان بنیان گذاشت و امروز به تدبیر رهبری داهیانه فرزند خلفش کشوری مقتدر و پشتیبان مظلومان شده است. ایرانِ اسلامیِ مقتدر در کنار شیعیان دیگر کشورها، خصوصاً شیعیان لبنان، میتوانند در برابر دشمنان جبههای قدرتمند تشکیل دهند؛ جبههای که میتواند رژیم صهیونیستی را هم از نقشه جغرافیا پاک کند. همان چیزی که خواسته و آرزوی شهید مصطفی چمران بود. به امید تحقق هرچه زودتر آن روز.
منبع: مهر
پاسخ ها