نگاهی به تذهیب

چطور هنر تذهیب می‌تواند میان سنت ایرانی و زندگی روزمره امروز پیوند ایجاد کند؟

پاسخ:

تذهیب، به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین شاخه‌های هنر کتاب‌آرایی ایرانی، در بطن خود ترکیبی ظریف از هندسه مقدس، رنگ‌شناسی نمادین و ریتم بصری دارد. ریشه‌های این هنر به سنت‌های عرفانی و کیهانی بازمی‌گردد؛ جایی که تکرار الگو به‌منزله بازتاب نظم و هارمونی جهان آفرینش فهم می‌شد.

اگرچه بستر اصلی تذهیب، نسخه‌های خطی و قرآن‌های نفیس بود، اما زبان بصری آن فراتر از کتاب حرکت کرد و به معماری، صنایع‌دستی و حتی طراحی معاصر راه یافت. استفاده از موتیف‌های اسلیمی و ختایی در اشیای روزمره – از پارچه و سفال گرفته تا بسته‌بندی و دکوراسیون – نشان می‌دهد که این سنت، قابلیت ادغام با نیازها و سلیقه‌های معاصر را دارد.

کارکرد معاصر تذهیب، صرفاً تزئین نیست؛ این هنر می‌تواند نوعی «سلوک بصری» را به زندگی روزمره برگرداند. تکرار منظم نقوش و هماهنگی دقیق رنگ‌ها، به ناخودآگاه حس آرامش و تمرکز منتقل می‌کند؛ ویژگی‌ای که در فضای پرشتاب امروز، ارزشی دوچندان دارد. به بیان دیگر، تذهیب می‌تواند هم یادآور میراث هنری ما باشد و هم ابزار طراحی‌ محیطی که کیفیت زیستی را ارتقا می‌دهد.