وقتی که یک فرد یا چیزی برایتان مهم است همیشه این دلهره وجود دارد که مبادا او را از دست بدهید. به همین خاطر وقتی که یک رابطه عاطفی با شخصی را شروع می کنید، ترس از دست دادن او و رهاشدنتان تمام وجود شما را می گیرد و باعث هراس شما برای ادامه دادن آن رابطه می شود. این خلاصه ای از وضعیت فردی است که دچار تله رهاشدگی می‌باشد.
کسی که درگیر تله رهاشدگی است همواره انتظار می کشد عزیزانشان او را رها کنند.او همیشه نگران است که مبادا شریک عاطفی او قید همه چیز را به یکباره بزند و او را به حال خود رها کند. یک پیش نویس عاطفی پررنگ دارد که روابط نزدیک، دیر یا زود پایان خواهند یافت.
فردی که گرفتار تله رهاشدگی است مدام اشک میریزد و مضطرب است که بالاخره روزی نزدیکان یا همسرش او را ترک خواهند کرد .به همین دلائل واهی دائم بهانه می گیرد، به شریک عاطفی اش گیر می دهد که چرا می‌خواهی مرا رها کنی؟
سوژه اختلافات آنها همیشه مسائلی مانند دیرآمدن، جواب تلفن ندادن و مسائلی از این قبیل است که به شدت منجر به فروپاشی عصبی و عاطفی او و اطرافیانش میگردد. ناراحت شدن مداوم از نزدیکان دارد . چون معتقد است که او را فراموش کرده اند یا جواب تماس های او را نمی دهند. همیشه از دوستان نزدیک، اعضای خانواده یا همسرش گله و شکایت دارد و خرده میگیرد که چرا جواب تماس مرا نمی‌دهی یا نسبت به من بی توجه شده ای!
در موقعیت های مختلف اجتماعی بر این باور است که از توانمندی لازم برخوردار نیست، ناتوان است و به تنهایی از عهده کارها و مسئولیت هایش بر نمی‌آید. این مدل از رهاشدگی به هنگامی که مسئولیتی به شخص واگذار میشود فرد را شدیداً گرفتار احساس ناامنی و ترس می کند و فکر می‌کند که رها شده است و شاید به تنهایی از عهده کارها بر نیاید.
تله رهاشدگی از جمله مسائلی است که فرد را به شدت درگیر خودش می‌کند و زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد. کسانی که به این تله گرفتار هستند در زندگی عاطفی و شغلی خود و در بسیاری از روابط روزمره به مشکل بر می خورند. این در حالی است که بسیاری از مردم حتی از وجود آن نیز آگاه نیستند.
هیجان های معمول این بیماران در قبال فقدان، استرس و ناراحتی و افسردگی مزمن است. وقتی افراد نزدیکشان آنها را بنا به دلایل موجه و حتی برای مدت کوتاه در یک مهمانی تنها بگذارند عصبانی می شوند و در موارد شدید تر این هیجان به وحشت تبدیل می شود. رفتارهای شاخص این بیماران عبارت است از وابستگی افراطی به افراد مهم زندگی، انحصار طلبی، کنترل کنندگی، سرزنش دیگران به خاطر رها کردن آنها، حسادت و رقابت با رقیب های عشقی چه خیالی چه واقعی.
تمامی رفتارهای این افراد به این دلیل صورت میگیرد که مبادا دیگران آنها را تنها بگذارند. برخی از بیمارانی که طرحواره رهاشدگی دارند به منظور جلوگیری از درد ناشی از فقدان غیرقابل اجتناب از برقراری روابط صمیمانه با دیگران خودداری میکنند به نوعی ترس از صمیمیت دارند.
این بیماران در قالب فرایندهای تداوم طرحواره، معمولاً افراد مهم زندگی خود را به گونه ای ناخودآگاه در راستای تقویت طرحواره رهاشدگی خود انتخاب می کنند. افرادی که به احتمال زیاد آنها را رها کنند. مانند انتخاب یک خانم بی قید و بی مسئولیت به عنوان همسر یا شریک عاطفی یا انتخاب همسری که دارای شغل اقماری است و بنا به شرایط شغلی اش مجبور به مسافرت های طولانی مدت می باشد. بیماران در قبال چنین همسرانی واکنش‌های شدیدی نشان می‌دهند. اغلب دیگران واکنش های شدید آنها را ناشی از عشق آتشین آنها می دانند.
از آنجایی که طرحواره رهاشدگی مادر سایر طرحواره ها محسوب می شود و نقش پر رنگی در ایجاد اختلالات روانی و شخصیتی دارد. می تواند با طرحواره های دیگر نیز ارتباط زیادی داشته باشد. مثلاً طرحواره رهاشدگی با طرحواره اطاعت ارتباط پیدا می کند در چنین وضعیتی بیمار معتقد است اگر کارهایی را که دیگران از او می خواهند انجام دهد بدون شک او را تنها نمی گذارند.
علاوه بر این طرحواره رها شدگی می تواند با طرحواره وابستگی بی کفایتی نیز ارتباط داشته باشد در این صورت بیمار معتقد است اگر دیگران او را تنها بگذارند، نمی‌تواند به تنهایی از پس زندگی و مسئولیتهای خود برآید. همچنین این طرحواره می‌تواند با طرحواره ایثار ارتباطی زیاد داشته باشد به این شکل که فرد بیمار بر این باور است با قربانی کردن خود و جانفشانی های زیاد برای دیگران ماندن آنها را در کنار خود می‌تواند تضمین می کند و نهایتاً اینکه طرحواره رها شدگی می تواند با طرحواره نقص و شرم ارتباط داشته باشد. در چنین حالتی بیمار معتقد است دیگران به دلیل وجود نقص و کمبود های او میتوانند او را رها کنند و برای همیشه ترک نمایند.
همچنین بخوانید: اهمیت مشاوره روانشناسی در تهران برای زوجین
یکی از اهداف درمان این است که به بیماران کمک کنیم به نگرش واقع بینانه ای نسبت به ثبات روابط بین فردی دست یابند . بیمارانی که روند درمان را با موفقیت سپری میکنند میتوانند به نزدیکان خود اعتماد کنند و اگر افراد مهم زندگی شان بنا به دلایلی آنها را چند روزی ترک کنند نگرانی معقول و منطقی داشته باشند و این غیبت های نزدیکان خود را سوء تعبیر نکنند.
در نتیجه درمان این طرحواره کمتر فعال می شود و آنها می توانند در روابط خود احساس صمیمیت بیشتری کنند و مجبور نیستند رفتارهای کنترل گرایانه، دست انداختن یا وابستگی شدید از خودشان نشان دهند. یکی از علائم بهبود بیماران این است که می توانند مدت زمان زیادی را بدون آن که مضطرب و افسرده شوند تنها بمانند.
هر چه شدت طرحواره رها شدگی بیشتر باشد رابطه درمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و در واقع رابطه درمانی را می توان منبع اولیه بهبود بیمار تلقی کرد. در طول درمان درمانگر به عنوان نماد والدین با ثبات عمل می کند تا بیمار بتواند بر اساس آن به خودش جرأت بدهد و روابط با ثبات دیگری را با سایرین برقرار کند.
بیمار در ابتدا یاد می گیرد در بطن رابطه درمانی ایمن و با استفاده از تکنیک های تخصصی طرحواره درمانی این طرحواره را بشناسد و بر آن غلبه کند. سپس این یادگیری را به رابطه با افراد مهم زندگی اش در خارج از حوزه درمان منتقل کند. درمانگر از طریق تکنیک با والدینی حد و مرز دار برای بیمار رابطه باثبات، فراهم می کند.
هدف عمده راهبردهای شناختی تغییر دیدگاه اغراق‌آمیز بیماران است. این بیماران معتقدند نزدیکانشان بالاخره روزی آنها را ترک میکنند و می‌روند یا اینکه به گونه غیر قابل پیش بینی رفتار می کنند. بیماران یاد میگیرند که به هنگام جدایی موقت افراد مهم زندگی دست از فاجعه سازی و بیش انگاری بردارند. علاوه بر این راهبردهای شناختی انتظار غیر واقع بینانه بیمار مبنی بر این که افراد مهم زندگی باید مدام در دسترس باشند و همیشه به یک شیوه رفتار کنند را تغییر میدهد. بیمار یاد می گیرد بپذیرد افراد حق دارند برای خودشان محدودیتهایی قائل شوند.
نهایتاً اینکه راهبردهای شناختی به شناخت های مرتبط با سایر طرحواره ها نیز می پردازد. برای مثال این که بیماران معتقدند باید هر کاری که دیگران می خواهند انجام دهند تا آنها را ترک نکنند یا اینکه بیماران بی کفایت هستند و نوعی درماندگی آموخته شده دارند و نیازمند دیگران هستند تا همیشه از آنها مراقبت کنند از جمله مواردی است که در طی راهبردهای شناختی طرحواره درمانی بررسی و درمان میگردد.
بیمار تجارب رها شدن یا بی ثباتی را در ذهن خود تجسم می کند و از طریق تصویرسازی ذهنی در خاطرات خود از رها شدن توسط والدین بی ثباتی که گاهی در دسترس بودند و گاهی اوقات نبودند را دوباره تجربه می کند درمانگر وارد تصویر ذهنی بیمار میشود و برای کودک درمانده نقش یک والد با ثبات و دسترس را ایفا می‌نماید. در مواردی نیز با آموز ش های لازم شخص بیمار می‌تواند به تدریج نقش بزرگسال سالم را برای کودک درمانده در تصویر سازی ذهنی خود انجام دهد.
بیماران از نظر رفتاری توجه خود را برای انتخاب افرادی جلب می کنند که بتوانند به تعهداتشان عمل کنند. آنها همچنین در طی آموزش راهبردهای رفتاری یاد می گیرند که رفتارهایی نظیر حسادت زیاد، وابستگی افراطی، خشم یا کنترل کردن دیگران را کنار بگذارند. چون همین رفتار ها باعث می شود که دیگران آنها را رها کنند. آنها یاد میگیرند چگونه به دیگران اجازه ندهند آنها را کنترل کنند و مشکلات روزمره زندگی شان را به شیوه موثرتری حل میکنند .
این بیماران در ادامه رابطه با درمانگر در جلسات اولیه امکان دارد در فرآیند درمان بیش از حد فرمانبردار به نظر بیایند. ممکن است بیماران خیلی خوبی باشند اما این کار آنها از روی صداقت نیست. ممکن است این بیماران با اطمینان طلبی مداوم درمانگر مربوطه را کلافه کنند. وابسته شدن به درمانگر راه حلی ناکارآمد برای درمان طرحواره رها شدگی است.
هدف نهایی درمان، برقراری ارتباط بیمار با سایر افراد خارج از حوزه درمان است به گونه ای که بتوانند نیازهای هیجانی خود را ارضا کنند. مشکل دیگر در طول درمان اینکه ممکن است درمان را نیمه کاره رها سازند. به این دلیل که نمی خواهند به درمانگر دلبستگی زیاد پیدا کنند یا ممکن است مدام درمانگر را امتحان کنند. به عنوان مثل تهدید کنند که درمان را رها میکنند .
در نهایت طرحواره درمانگر با برقراری یک چارچوب درمانی مشخص، رویارویی سازی همدلانه و اجرای تکنیک های تخصصی طرحواره درمانی ادامه درمان را برای این افراد لازم الاجرا می داند.
افرادی که طرحواره رها شدگی دارند، نمی‌توانند دلبستگی های ایمن و رضایت بخشی با دیگران برقرار کنند. چنین افرادی معتقدند که نیاز آنها به ثبات، امنیت، محبت، عشق و تعلق خاطر برآورده نخواهد شد. خانواده های اصلی آنها معمولاً بی‌ثبات، رهاشده، بی ثبات سرد و بی عاطفه هستند. بیمارانی که طرح واره هایشان در حوزه بریدگی و طرد قرار میگیرد بیشترین آسیب را می‌بینند. بسیاری از آنها، دوران کودکی تکان دهنده ای را داشتند و در بزرگسالی تمایل دارند به گونه‌ای نسنجیده و شتاب زده از یک رابطه خود آسیب رسان به رابطه های دیگر پنهان ببرند یا از برقراری روابط بین فردی نزدیک اجتناب کنند. رابطه درمانی، اغلب محور اصلی درمان این گروه از بیماران قرار می گیرد.
بیمارانی که دارای طرحواره رهاشدگی و بی ثباتی هستند، اعتقاد دارند روابطشان با افراد مهم زندگی ثباتی ندارد. بیمارانی که این طرحواره را دارند، احساس میکنند افراد مهم زندگی شان در کنار آنها نمی ماند، زیرا از نظر هیجانی غیرقابل پیش‌بینی اند، و فقط چند صباحی به طور موقت در کنار آنها حضور دارند یا این افراد را در حال خود رها میکنند.
بی ثباتی یا بی اعتمادی نسبت به دریافت محبت و برقراری ارتباط با اطرافیان، به طوری که فرد احساس می‌کند افراد مهم زندگی اش نمی‌توانند حمایت عاطفی و تشویق لازم را به او بدهند. زیرا این افراد از لحاظ هیجانی بی ثبات و غیر قابل پیش بینی هستند برای مثال ناگهان عصبانی میشوند، اعتمادناپذیر و نامنظم اند. فردی که چنین طرحواره ای در ذهنش شکل گرفته باشد، معتقد است هر لحظه امکان دارد افراد مهم زندگی اش او را رها کنند و یا به فرد دیگری علاقمند شوند.
منبع: https://drtaranehmoazeni.com/
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها