تنبیه نوعی روش انضباطی است که بر کاهش رفتار غیر مطلوب در کودکان تمرکز دارد.
گروهی از مشاورین و والدین کودکان بر این عقیده هستند که تنبیه می تواند در آموزش کودکان به کارآید و جدای از خشونت می باشد ، تنبیه می تواند اخلاقیات را به کودک بیاموزد ویاد آور تعهد و مسئولیت شود. گاهی والدین لازم است به طور جدی با کودکان برخورد کنند و در برخی شرایط تنبیه نشدن بچه ها یک اشتباه محض در تربیت آنان است.
تنبیه به معنای اصلاح کردن و آگاه کردن می باشد و اگر والدین به وسیله تنبیه فقط خشم خود را فرو نشانند دیگر به معنای تنبیه نیست زیرا باعث اصلاح رفتار کودک نمی شوند. تنبیه کردن نادرست کوئکان می تواند آسیب های روانی و تبعاتی مانند فرار از مدرسه، بزهکاری، اعتیاد یاعدم پیشرفت شغلی برای کودکان به همراه داشته باشد. مهم ترین نکته در تنبیه کودکان یک نظربودن والدین بر سر تنبیه کودک است .
به جای تنبیه بدنی بهتر است با واکنش های کلامی رفتار کودکان را اصلاح کنیم با به سرکوب شخصیت آنها بپردازیم. در زمینه تنبیه کردن کودکان نباید افراط کنیم زیرا تنبیه تاثیر خود را از دست می دهد . به طور مثال به کودکان نگوییم :«تو دختر یا پسر بدی هستی»، رفتار آنها را سرزنش کنیم و بگوییم «تو کار بدی کردی»
اگر تنبیه کودکان همراه با خشونت باشد، تاثیری در اصلاح رفتار آنان ندارد و می تواند کودک را پرخاشگر کند، بنابر این توصیه می شود در مواقعی که استفاده از تنبیه بدنی تنها راه چاره برای والدین است آرام پشت دست کودکتان بزنید اما از آن فراتر نروید.
اگر کودک با تنبیه و ترس از آن به تکرار اشتباهش نپردازد و ما نتوانیم او را توجیه کنیم ، در بزرگسالی با تهدید و تنبیهی که والدین اعمال می کنند، به مقابله می پردازد و دیگر نمی توانیم او را کنترل کنیم.
گاهی اوقات تنبیه کلامی باعث تشدید رفتار کودکمان می شود ونه تنها او را آرام نمی کند بلکه باعث بی قراری بیشتر او نیز می شود این گونه تنبیهات هیچگونه اثری بر روی کودک ندارد و باعث بروز احساساتی مانند خشم، ترس و ناامیدی یا انتقام در کودک می شود یک نمونه از این تنبیهات کلامی اشتباه این است :«تو دیگر بچه من نیستی».
قبل از تنبیه کردن کودکتان ابتدا آرامش خود را حفظ کنید و رفتاری انجام ندهید که باعث شود از او عذرخواهی کنید یا اینکه پشیمان شوید. کودکان برای رشد و تکامل خود نیاز به حمایت والدین خود دارند پس باید در این مسیر صبور بود به این نکته توجه کرد که کودک نیز یک انسان است و نمی تواند همیشه بی نقص عمل کند.
ابتدا مفهوم کار درست و نادرست به فرزندتان بیاموزید و سپس از او انتظار داشته باشید که رفتار درستی انجام دهد .والدین باید در همه شرایط از فرزند خود حمایت کنند و در کنار تنبیه از آنان حمایت های عاطفی نیز داشته باشند.
تا سن 2 سالگی کودکان نمی توانند کار درست را ازغلط تشخیص دهند و باید شما دراین سن با گفتن یک نه قاطع به اصلاح رفتار آن ها بپردازید اما بعد از این سن و با رشد کودک باید درباره علت امر ونهی نیز به کودک خود توضیحاتی بدهید تا او بتواند مفهوم درستی یا نادرستی را به خوبی درک کند.
اگر والدین به کودک خود بگویند که اگر این رفتار اشتباه را انجام دهی تنبیهت می کنم اما وقتی آن رفتار از فرزندان سر زد هیچ تنبیهی برایش درنظر نگیرند. این رفتارباعث تکرارکردن دوباره اشتباهات کودکان می شود زیرا والدین هیچ اقتداری از خود نشان نمی دهند.
والدین باید تبعات کارهای اشتباه فرزندان را مشخص کنند وهمانند یک قانون در ذهن فرزندشان بگنجانند . مانند این که اگر کودک او اسباب بازی هایش را مرتب کرد با تشویق والدینش روبرو شود ودرک کند که این رفتار در قوانین خانه جزو یک رفتار درست است یا اگر رفتاری نادرست انجام داد ، بداند با تنبیه روبه رو می شود ودرک کند این رفتار در قوانین خانه جزو یک رفتار نادرست است.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها