زخم مزمن، زخمی است که از نظر زمان و ترتیب در طی کردن فازهای بهبود زخم شکست خورده و هیچ پیشرفت قابل ملاحظه ای در طی 30 روز در جهت بهبود نداشته است.
به بیان دیگر زخمی که پس از گذشت چهار هفته از شروع درمان به درمان پاسخ نمی دهد و یا به طور کامل در دو ماه بهبود نمی یابد، زخم مزمن است. شرایط زخم های مزمن اغلب با دلایل اساسی و بیماری های پیش زمینه مانند دیابت، مشکلات گردش خون یا درمان های سابق برای سرطان پیچیده می شود و ساده ترین زخم ها می توانند به علت مختل شدن روند بهبود طبیعی بدن به مشکلاتی چشم گیر تبدیل شوند. انواع دیگر زخم های مزمن ناشی از زخم های بستر، تروما و یا عفونت هستند. زخم های مزمن می توانند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشند و ممکن است بر کیفیت زندگی شما تاثیر بگذارند.
عواملی که ممکن است در ایجاد زخم مزمن موثر باشند، عبارتند از:
بهبود برخی از انواع زخم ها می تواند مدت زیادی طول بکشد و این نوع زخم ها به مراقبت ویژه ای نیاز دارند. اگر زخم شما به درمان متعارف پاسخ ندهد، متخصصین زخم می توانند به شما کمک کنند.
انواع زخم های مزمن در زیر بیان شده است:
زخم های مزمن به طور معمول توسط حاشیه زخم در حال افزایش و بدون پیشرفت شناخته شده است. ناحیه اطراف زخم ملتهب شده و این التهاب بر روی زخم تاثیر منفی می گذارد.
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به زخم مزمن را در بیماران افزایش دهد. بیماران دارای اضافه وزن و افرادی که به دیابت یا نارسایی وریدی مبتلا هستند و همچنین بیماران مسن تر در معرض خطر بالقوه هستند.
درمان زخم های مزمن، بر اساس نوع زخم متفاوت است. اغلب قبل از اینکه زخم در جهت بهبود پیشرفتی داشته باشد، باید علت اصلی ایجاد زخم مورد توجه قرار گیرد. افرادی که مبتلا به دیابت هستند، باید تغذیه و سلامت عروق خود را بهبود بخشند و هر دو زخم های دیابتی و زخم های بستر به کاهش فشار از روی منطقه آسیب دیده نیاز دارند. زخم های شریانی نیاز به رگسازی مجدد دارند، در حالی که زخم های وریدی از درمان فشرده سازی سود می برند.
هنگامی که عفونت باعث تاخیر قابل توجهی در بهبود می شود، در بیشتر مواقع زخم مزمن می شود. نشانه های معمولی از زخم های عفونی مزمن شامل بوی بد، زهکشی زرد رنگ، بافت مرده، التهاب، قرمزی و درد است.
اگر مراقبت های زخم پس از جراحی یا روش های جلوگیری از آلوده شدن زخم به باکتری ها شکست بخورند، برش های جراحی مستعد تبدیل شدن به زخم های مزمن هستند. توصیه می شود که در روزهای بعد از جراحی مراقب وجود علائم خطرساز باشید که ممکن است شامل قرمزی یا رگه هایی در اطراف محل جراحی، درد یا وجود ضربان، زهکشی، بوی ناخوشایند و تب باشد.
بر اساس گفته های مراکز مراقبت از زخم، اولسرزها شایع ترین نوع زخم مزمن هستند. انواع مختلفی از اولسرزهای مزمن وجود دارند از جمله:
این زخم ها اغلب ناشی از فشار خون بالا، مسدود کردن رگ و یا لخته شدن خون هستند. زخم های شریانی به علت جریان خون مختل شده به ناحیه آسیب دیده ایجاد می شوند. زخم های شریانی اغلب در پاها به وجود می آیند و زمانی که پاهای بیمار فعال است یا در ارتفاعی بالاتر قرار می گیرد، می تواند باعث ایجاد درد شود.
بیماران مبتلا به دیابت به ویژه هنگامی که نوروپاتی باعث کاهش احساس در اندام های تحتانی آن ها می شود، اغلب دچار زخم های پای دیابتی می شوند.
زخم های بستر که همچنین به عنوان زخم های فشاری شناخته می شوند، زمانی ایجاد می شوند که وزن ثابت و اصطکاک در یک منطقه خاص برای مدت زمان طولانی سبب پارگی پوست شود. ایجاد این زخم های مزمن به خصوص در کمر، مچ پا و پاها رایج است. علائم زخم های بستر عبارتند از: قرمزی، خارش، تاول، تورم و تغییر رنگ در منطقه آسیب دیده.
تروماها یا آسیب های شدید، مانند زخم های ناشی از یک تصادف اتومبیل، می تواند باعث از دست دادن بافت و همچنین آسیب به اعضای بدن و اندام ها شده و در نهایت منجر به ایجاد زخم مزمن شود.
هنگامی که دریچه های رگ به طور مناسب قادر به انتقال خون نیستند، زخم های وریدی می توانند جایی که خون تجمع کرده و متورم شده، ایجاد شوند. زخم های وریدی معمولا بر روی پاها، به خصوص بین مچ پا و زانو توسعه می یابند. زخم های وریدی اغلب در شکلی نامنظم هستند و می توانند درد شدیدی ایجاد کنند.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها