اسپیس لانچ سیستم یک گام به نخستین پرتاب نزدیک تر شد

هسته‌ی مرکزی راکت غول‌پیکر اسپیس لانچ سیستم (SLS)، کارخانه‌اش در نیواورلئان را با هدف انجام آزمایش‌های حیاتی و کسب آمادگی برای پرتاب ترک کرد.

اسپیس لانچ سیستم، بخشی حیاتی از برنامه‌ی آرتمیس ناسا محسوب می‌شود که قصد دارد فضانوردان آمریکایی را تا سال ۲۰۲۴ به ماه بازگرداند. هسته‌ی مرکزی که قطعه‌ی اصلی راکت جدید محسوب می‌شود، در می‌سی‌سی‌پی تحت آزمایش‌های همه‌جانبه قرار خواهد گرفت. بدین منظور ناسا روز چهارشنبه با قرار دادن راکت روی شناور، آن را روانه‌ی مقصدش کرد.

اسپیس لانچ سیستم که ارتفاعی بیش از یک ساختمان ۳۰ طبقه خواهد داشت، درحال ساخت به‌دست بوئینگ است. جیم مورارد، معاون ارشد ناسا در رونمایی هسته‌ی مرکزی راکت و خروج آن از محل ساختش در کارخانه‌ی مونتاژ میشو در نیواورلئان حضور داشت. به‌گفته‌ی او، اس‌ال‌اس «هم‌زمان با پیشروی تیم‌های ناسا به سمت سکوی پرتاب، جهش رو به جلو هیجان‌انگیزی در برنامه‌ی آرتمیس محسوب می‌شود.»

^{هسته‌ی مرکزی اسپیس لانچ سیستم، دو میلیون پوند نیروی رانش تولید خوهد کرد تا به کمک آن، نخستین مأموریت آرتمیس به مقصد ماه انجام شود}

• ناسا قدرتمندترین راکتش را رونمایی کرد
• ناسا امروز می‌تواند جایگزینی برای راکت مشهور ساترن 5 بسازد؟

برنامه‌ی ساخت اس‌ال‌اس که در سال ۲۰۱۰ اعلام شد، در طول سال‌های گذشته با وقفه‌های متعدد و افزایش هزینه‌ها مواجه بوده است. برخی از اعضای جامعه‌ی فضایی معتقدند که بهتر است مأموریت‌های فضایی به اعماق فضا با راکت‌های تجاری انجام شود؛ اما حامیان اس‌ال‌اس می‌گویند ناسا به پرتابگر سنگین اختصاصی خود نیاز دارد. هسته‌ی راکت پس از خروج از کارخانه، روی شناور پگاسوس ناسا بارگیری شد تا از طریق آب به مرکز فضایی استنیس در نزدیکی شهر بی‌سنت لوئیس در می‌سی‌سی‌پی سفر کند.

کارزار آزمایش راکت در استینس که «گرین ران» (Green Run) نامیده می‌شود، شامل راه‌اندازی هم‌زمان تمام سامانه‌های هسته‌ی مرکزی برای نخستین‌بار خواهد بود. در این مجموعه آزمایش‌ها، احتراق چهار موتور قدرتمند RS-25 را به‌مدت تقریبا ۸ دقیقه یا شاید کمتر در تنظیمات مختلف شاهد خواهیم بود. این آزمایش، سطوح رانش مورد نیاز حین پرتاب را شبیه‌سازی می‌کند.

اسپیس لانچ سیستم دو مخزن سوخت دارد که یکی از ان‌ها حامل اکسیژن مایع و دیگری هیدروژن مایع است. این دو مخزن برای نیرورسانی به موتورها درمجموع ۷۳۳ هزار گالون (۲/۷ میلیون لیتر) سوخت را نگه می‌دارند. راکت جدید ناسا دراصل فناوری ساخته‌شده برای برنامه‌ی شاتل فضایی را مجددا به‌کار گرفته است.

پیشرانه‌های RS-25 همان موتورهایی هستند که در مدارگرد شاتل فضایی به‌کار رفته بودند. هسته‌ی مرکزی اس‌ال‌اس نیز مبتنی بر مخزن خارجی مشابهی است که سوخت موتورهای شاتل را تأمین می‌کرد. با این حال، در ساخت آن بهینه‌سازی‌ها و اصلاحاتی درخورتوجه‌ اعمال شده است. همچنین دو بوستر سوخت جامد، مشابه همان بوسترهایی که به پرتاب شاتل کمک می‌کردند، در دو طرف هسته‌ی مرکزی نصب خواهد شد.

^{جایگاه آزمایش B-2 در مرکز فضایی استنیس ناسا برای کارزار گرین ران استفاده خواهد شد}

راکت جدید ناسا نیروی لازم را برای ارسال اوریون، فضاپیمای مسافربری نسل بعدی ناسا به ماه فراهم خواهد کرد. انتظار می‌رود نخستین پرتاب اسپیس لانچ سیستم که با عنوان آرتمیس ۱ نامیده می‌شود، در زمانی نامعلوم در سال ۲۰۲۱ به‌وقوع بپیوندد. سال گذشته، جان شانون، مدیر برنامه‌ی اس‌ال‌اس در بوئینگ که از سال ۲۰۱۵ این سمت را برعهده داشت، به بی‌بی‌سی گفت:

من گمان می‌کنم به‌محض آنکه اسپیس لانچ سیستم عملیاتی شود، برای چندین سال به پرتابگر سنگین دیگری نیاز نخواهد بود. درنتیجه این راکت واقعا از جمله فرصت‌هایی است که در هر نسل یک‌بار فراهم می‌شود.

هسته‌ی مرکزی رونمایی‌شده، بزرگ‌ترین مرحله از یک راکت محسوب می‌شود که ناسا تاکنون در کارخانه‌ی لوئیزیانا ساخته است. مراحل راکت ساترن ۵ برای برنامه‌ی آپولو نیز در این کارخانه ساخته شدند. جولی باسلر، مدیر اس‌ال‌اس استیجز در ناسا در توصیف لحظه‌ی خروج راکت از کارخانه گفت «این لحظه‌ای تاریخی برای برنامه‌ی آرتمیس ناسا و زمانی افتخارآمیز برای تیم سازنده است.»

^{فضاپیمای مسافربری اوریون و ماژول سرویس در حال آزمایش در اوهایو}

درهمین حال، ناسا و شرکایش ساخت فضاپیمای اوریون را نیز برای نخستین مأموریت آرتمیس به پایان رسانده‌اند. این فضاپیما هم‌اکنون در مرکز تحقیقات گلن در اوهایو تحت آزمایش‌های نهایی قرار دارد. اوریون در مأموریت آرتمیس ۱  بدون هیچ سرنشینی به سفری پیرامون ماه فرستاده خواهد شد تا عملکردش در اعماق فضا آزمایش شود. نخستین مأموریت سرنشین‌دار، آرتمیس ۲ خواهد بود که در آن همچون مأموریت آپولو ۸ در دهه‌ی ۶۰، چهار فضانورد پروازی گذری را از کنار ماه انجام خواهند داد.

درنهایت در مأموریت آرتمیس ۳ که برای ۲۰۲۴ برنامه‌ریزی شده است، یک فضانورد زن در کنار همکار مرد در قطب جنوب قمری فرود خواهد آمد و نخستین سفر به سطح ماه پس از بیش از نیم‌قرن رقم خواهد خورد.