جگوار لندرور تا سال ۲۰۳۰ شاسی بلند هیدروژنی می سازد

جگوار لندرور قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ خودروهای شاسی‌بلند خود را به فناوری پیل سوختی هیدروژنی مجهز کند و گام‌هایی را برای تحقیقات در این زمینه برداشته است.

جگوار لندرور (JLR) روی پروژه تحقیقاتی جدی در زمینه فناوری خودرو هیدروژنی کار می‌کند که هدف آن تولید نسخه‌های پیل سوختی از وسایل نقلیه سایز بزرگ خود است. اگر تلاش تحقیقاتی جگوار لندرور که به‌عنوان پروژه زئوس (Project Zeus) شناخته می‌شود، موفقیت‌آمیز باشد، فناوری پیل سوختی احتمالاً برای تولید نسل بعدی رنجرور ایووک در اواسط دهه ۲۰۲۰ آماده خواهد بود و سپس برای ساخت نسخه‌های بدون آلایندگی از مدل‌های بزرگ‌تر در آینده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

خودروساز انگلیسی هم‌اکنون مشغول کار روی چند خودروی الکتریکی باتری‌خور (BEV) برای استفاده در نسخه‌های موجود جگوار I-Pace است که شامل مدل جدید جگوار XJ می‌شود. بااین‌حال، پروژه‌ی خودروی هیدروژنی می‌تواند گزینه‌ی دیگری را برای سیستم محرکه دراختیار جگوار لندرور قرار دهد؛ زیرا دولت انگلیس قصد دارد فروش وسایل نقلیه مجهز به پیشرانه احتراق داخلی را تا سال ۲۰۳۵ یا حتی قبل از آن ممنوع کند.

درحالی‌که هنوز روزهای آغازین پروژه است و جگوار لندرور بر توسعه فناوری پیشرانه هیدروژنی تمرکز دارد، اولین خودروی مفهومی که درنتیجه پروژه زئوس تولید خواهد شد، احتمالاً مدلی شاسی‌بلند با اندازه‌ی ایووک (Evoque) باشد. این فناوری به‌طور جدی برای استفاده در خودروهای بزرگ جگوار لندرور در آینده (به‌ویژه در محدوده محصولات با برند لندرور) در نظر گرفته شده است. محصولاتی از جمله رنجرور، رنجرور اسپرت و رنجرور ولار باتوجه‌به اندازه بزرگ و نیاز به استفاده طولانی‌مدت و انعطاف‌پذیر، انتخاب طبیعی برای سیستم محرکه هیدروژنی هستند.

فناوری خودروی هیدروژنی همچنین می‌تواند گزینه‌ای جدی در مناطق و کشورهایی با زیرساخت‌های محدود برای شارژ خودروهای الکتریکی باشد که در آن‌ها خودروهای آف‌رود و همه‌جارو محبوب هستند. 

جگوار می‌تواند از این فناوری برای مدل‌های آینده خود و احتمالاً نسل بعدی شاسی‌بلند F-Pace استفاده کند؛ احتمالاً باتوجه‌به اندازه‌ی کوچک‌تر خودروها و تمایل بیشتر به سمت مدل‌های جاده‌ای نسبت به لندرور، بهتر باشد که جگوار روی پیشرانه الکتریکی مجهز به باتری تمرکز کند.

ناگفته نماند برنامه‌های جگوار لندرور مشابه برنامه‌های بی‌ ام ‌و است که قصد دارد شاسی‌بلند i Hydrogen Next (رقیب مدل هیدروژنی هم‌اندازه ایووک) را بر اساس مدل X۵ به‌صورت محدود در سال ۲۰۲۲ تولد کند. علاوه بر این، بی‌ام‌و برای عرضه مدل‌های هیدروژنی بزرگ‌تر بر اساس شاسی‌بلندهای X۶ و X۷ برنامه‌ریزی کرده است. 

بازه زمانی پیشنهادی بریتانیا و برنامه‌های مشابه در سایر کشورها برای آغاز ممنوعیت فروش خودروهای جدید مجهز به پیشرانه احتراق داخلی، به این معنی است که جگوار لندرور چاره‌ای ندارد جز اینکه همین الان استراتژی جدیدی را برای تولید مدل‌های بدون آلایندگی آغاز کند. این مسئله به‌خصوص برای جگوار لندرور بسیار مهم است، زیرا بیشتر مدل‌های کنونی آن خودروهای لوکس و سنگین هستند که باتوجه‌به وزن بالا و نیاز به ظرفیت پیمایش طولانی، در صورت معرفی مجدد به‌عنوان مدل‌های الکتریکی با چالش روبه‌رو می‌شوند.

پروژه زئوس در اوایل سال جاری معرفی شد؛ در آن زمان دولت اعلام كرد که ۷۳ میلیون پوند به منظور توسعه پروژه‌های مختلف خودرویی برای كاهش انتشار دی‌اکسیدکربن سرمایه‌گذاری خواهد كرد. جگوار لندرور در پروژه خودروی هیدروژنی خود با شرکت‌هایی از جمله دلتا موتوراسپرت، مارلی اتوموتیو سیستمز (Marelli Automotive Systems) و مرکز صنعتی‌سازی باتری انگلستان همکاری خواهد کرد.

طبق گفته‌ی مسئولان مرکز پیشرفته پیشرانه که بودجه‌ی پروژه زئوس را تأمین کرده است، این پروژه در نهایت منجر به تولید خودروی مفهومی شاسی‌بلند پیل سوختی بدون آلایندگی مطابق با مشخصات محصولات جگوار لندرور خواهد شد؛ از جمله این مشخصات می‌توان به ظرفیت پیمایش بالا، شارژ یا سوخت‌گیری سریع، یدک‌کشی، قابلیت‌های آف‌رود و عملکرد مناسب در دماهای پایین اشاره کرد.

جگوار لندرور از ماه مارس ۲۰۱۹ رالف کلاگ را به‌عنوان مدیر جدید بخش هیدروژن و پیل‌های سوختی خود استخدام کرد. کلاگ از سال ۲۰۱۶ مدیر تحقیقات و توسعه پیل‌های سوختی در خودروساز چینی گریت وال بود. به گزارش اتوکار، جگوار لندرور همچنین در تلاش بود تا در زمینه‌ی فناوری هیدروژن، مهندسان بیشتری را در اوایل سال جاری استخدام کند.

ورود جگوار لندرور به تحقیقات در زمینه‌ی فناوری هیدروژن در حالی صورت می‌گیرد که توجه و سرمایه‌گذاری زیادی روی این سوخت معطوف شده و پروژه‌های متعددی برای تولید هیدروژن سبز در اروپا طی چند ماه گذشته اعلام شده است. دولت انگلستان به‌تازگی شورای مشورتی هیدروژن را برای اطلاع‌رسانی در زمینه‌ی توسعه هیدروژن به‌عنوان حامل انرژی استراتژیک بدون کربن برای انگلیس تشکیل داد.

بخش اعظم تولید هیدروژن جهان هم‌اکنون با استخراج آن از گاز طبیعی حاصل می‌شود؛ فرایندی که با نام «اصلاح یا ترمیم» شناخته شده است. البته این فرایند را نمی‌توان بدون تولید کربن در نظر گرفت، زیرا هیدروژن از سوخت‌های فسیلی به دست می‌آید. بااین‌حال، هیدروژن همچنین می‌تواند با استفاده از برق تجدیدپذیر (به‌عنوان مثال از توربین‌های بادی) تا تبدیل آب دریا به هیدروژن و اکسیژن ازطریق فرآیندی به‌نام الکترولیز ایجاد شود.

بر اساس تحقیقات اخیر توسط متخصص پیش‌بینی IHS Markit، هزینه‌های تولید هیدروژن سبز از سال ۲۰۱۵ حدود ۵۰ درصد کاهش یافته است و می‌تواند تا سال ۲۰۲۵ حدود ۳۰ دیگر نیز کاهش یابد. با وجود اعتقاد به پیشرفت در زمینه‌ی باتری خودروی الکتریکی و ذخیره‌سازی انرژی، دولت‌های اروپایی طرز فکر خود را تغییر داده‌اند. اتحادیه اروپا طرحی بسیار بلندپروازانه برای جمع‌آوری هیدروژن سبز ارائه داده که در آن تا سال ۲۰۲۴ برای تولید هیدروژن سبز برنامه‌ریزی شده است و دست‌اندرکاران پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۳۰ میزان تولید هیدروژن از فرایندهای تجدیدپذیر افزایش یابد.

یکی از مزایای اصلی فناوری خودروی هیدروژنی، هزینه پایین سوخت‌گیری است؛ به‌عنوان مثال یک خودروی هیدروژنی پیل سوختی معمولی با مخزن حدود ۵ کیلوگرمی، برای سوخت‌گیری کامل تنها به حدود ۷/۵ یورو هزینه نیاز دارد. حتی با احتساب مالیات، هزینه حمل‌ونقل و سود سازنده، باز هم فناوری هیدروژن تجدیدپذیر طی دهه آینده رقابتی به‌نظر می‌رسد. البته دلایل دیگری نیز وجود دارد که چرا هیدروژن اکنون به‌عنوان سوخت کربن صفر به‌شدت مورد توجه قرار گرفته است.

مسئولان متوجه شده‌اند که حمل‌ونقل کالاهای سنگین با قطار و کشتی ازطریق فناوری برقی امکان‌پذیر نیست. البته تأمین شبکه سوخت‌گیری هیدروژن برای وسایل نقلیه تجاری باعث می‌شود تا خودروهای سواری هیدروژنی نیز از مزایای آن منتفع شوند. 

فناوری هیدروژن می‌تواند ژئوپلیتیک انرژی را تغییر دهد. احتمال تقابل آینده بین چین و غرب به‌طور بالقوه می‌تواند باعث شود تولید باتری و تأمین مواد معدنی نادر مورد نیاز برای ساخت آن محدود شود؛ بنابراین هیدروژن ساخته‌شده ازطریق فرایندهای تجدیدپذیر، منبع درخورتوجه و با ثباتی از انرژی سبز برای اروپا فراهم می‌کند.

مسئله‌ی ذخیره‌سازی هیدروژن در وسایل نقلیه نیز نزدیک به حل شدن است. هم‌اکنون هزینه‌ی ذخیره‌سازی پرفشار هیدروژن بسیار زیاد است و نیاز به مخازن مستحکم و گران‌قیمتی دارد. تیمی از محققان و دانشمندان دانشگاه نورث‌وسترن در ایالات متحده، ماده جدیدی را تهیه کرده‌اند که به‌عنوان چارچوب ارگانیک فلزی توصیف شده است و به محققان اجازه می‌دهد تا حجم بسیار بیشتری از گاز هیدروژن را با فشار کمتر در فضای معینی ذخیره کنند. این فناوری می‌تواند به کاهش هزینه‌ی ساخت مخازن هیدروژن منجر شود که در فضایی مشابه باتری‌های امروزی خودروهای برقی قرار می‌گیرند و از مقاومت خوبی برخوردار هستند.

هم‌اکنون شرکت‌های دیگری نیز در فرانسه و‌ آلمان روی فناوری خودروی هیدروژنی و ساخت مخازن ذخیره‌سازی هیدروژن کار می‌کنند که در آینده باعث کاهش هزینه‌ها و به‌صرفه‌ بودن آن خواهد شد. در صورتی که طی سال‌های آینده این چالش‌ها برطرف شود، فناوری هیدروژن به احتمال زیاد خواهد توانست در رقابت با خودروهای برقی کنونی غلبه پیدا کند.