ناقلان فاقد علامت، ممکن است حامل مقادیر زیادی از ویروس کرونا باشند

پژوهشگران کره جنوبی دریافتند که تقریبا ۳۰ درصد از افراد مبتلا به کووید ۱۹، هرگز علائم بیماری را نشان نمی‌دهند، با‌این‌حال احتمالا ویروس را منتشر می‌کنند.

شاید شگفت‌آورترین ویژگی ویروس کرونا این باشد که افراد ظاهرا سالم می‌توانند آن را به دیگران منتقل کنند. این خصوصیت موجب شده است که مهار ویروس دشوار شده و تلاش برای شناسایی و جداسازی افراد مبتلا با چالش رو‌به‌رو شود.

بیشتر شواهد درمورد انتشار بدون علامت مبتنی‌بر مشاهده (فردی که علامتی نداشته اما دیگران را بیمار کرده است) یا حذف (افراد بیمار می‌شدند اما ارتباط آن‌ها با فرد دارای علائم بیماری پیدا نمی‌شد) بوده است. مطالعه‌ی جدیدی که به‌تازگی منتشر شده است، اثبات قطعی‌تری فراهم می‌کند که افراد بدون علامت درست به اندازه‌ و تقریبا به همان مدت افراد دارای علامت در بینی، گلو و ریه‌های خود ویروس را دارند. بنجامین کاولینگ، اپیدمیولوژیست دانشگاه هنگ‌کنگ گفت: «این داده‌ها مطمئنا مهم هستند و چیزی را تایید می‌کنند که ما مدت‌ها به آن مشکوک بودیم (یعنی اینکه موارد بدون علامت می‌توانند عفونت را منتقل کنند).»

بحث پیرامون انتشار بدون علامت با مشکل در ایجاد تمایز بین افرادی که در مرحله‌ی پیش از بروز علائم قرار دارند (یعنی درنهایت بیماری آن‌ها ظاهر می‌شود)، با افراد بدون علامت واقعی که در کل دوره‌ی عفونت سالم به‌نظر می‌رسند، پیچیده‌تر شده است. مطالعه‌ی جدید از اولین مطالعاتی است که به وضوح میان این دو گروه تمایز قائل می‌شود. جیسون کیندراچوک، ویروس‌شناس دانشگاه مانیتوبا گفت: «چیزی که ما هنوز واقعا هیچ سرنخی درمورد آن نداریم، این است که نقش افراد بدون علامت در انتقال بیماری چیست.»

مطالعه‌ی جدید مواد ژنتیکی ویروس را در بیماران اندازه‌گیری کرده است. پژوهشگران زنجیره‌ی انتقال را دنبال نکرده یا ویروس زنده را کشت ندادند. این رویکردها ممکن است تایید مستقیم‌تری بر وجود عفونت‌های فعال باشد. با‌این‌حال، کارشناسان گفته‌اند که این نتایج با قاطعیت نشان می‌دهد افراد بدون علامت انتشاردهندگان بی‌خبر ویروس هستند.

مارتا گاگلیا، ویروس‌شناس دانشگاه تافتس در ماساچوست گفت: «آن‌ها ازلحاظ مقدار ویروسی که حمل می‌کنند، هیچ تفاوتی با افراد علامت‌دار ندارند. هیچ دلیل حقیقی وجود ندارد که معتقد باشیم که آن‌ها ازنظر انتقال ویروس متفاوت هستند.» دکتر کاولینگ در‌این‌باره محتاط‌تر بود. او گفت از آن‌جایی که افراد بدون علامت سرفه یا عطسه نمی‌کنند، ممکن است نسبت‌به کسانی که به‌طور آشکارا بیمار هستند، در بیرون راندن ویروس کارآیی کمتری داشته باشند. از طرف دیگر، دکتر گاکلیا پیشنهاد کرد، افرادی که احساس بیماری دارند، معمولا استراحت می‌کنند درحالی‌که افراد عفونی ولی بی‌اطلاع، ممکن است به فعالیت‌های خود ادامه داده و در این مسیر افراد دیگر را بیمار کنند.

پژوهشگران نمونه‌های گرفته‌شده از ۱۹۳ فرد دارای علامت و ۱۱۰ فرد بدون علامت را تجزیه‌و‌تحلیل کردند که در یک مرکز درمان عمومی در کره جنوبی جمع‌آوری شده بود. از بیمارانی که در آغاز بدون علامت بودند، ۸۹ نفر (تقریبا ۳۰ درصد) در تمام مدت سالم به‌نظر می‌رسیدند در‌حالی‌که ۲۱ فرد دچار علائم بیماری شدند. شرکت‌کنندگان عمدتا جوان بودند و میانگین سنی آن‌ها ۲۵ سال بود (مطالعه‌ای که هفته‌ی گذشته منتشر شد، نشان می‌داد کودکان که عمدتا به‌طور خفیف بیمار می‌شوند نیز حداقل به اندازه‌ی افراد بزرگسال حامل ویروس هستند).

مطالعه‌ی مذکور برآورد می‌کند که ۳۰ درصد از افراد عفونی هرگز علائم بیماری را نشان نمی‌دهند که مطابق با یافته‌های مطالعات دیگر است. در این رابطه، دکتر آنتونی فائوچی، رئیس موسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی آمریکا، اخیرا رقم ۴۰ درصد را ارائه داده است. دکتر فائوچی گفت: «خبر خوب درمورد کووید ۱۹ آن است که حدود ۴۰ درصد از افراد وقتی عفونی می‌شوند، هیچ علامتی را نشان نمی‌دهند. اما حتی اگر علائم بیماری را نشان ندهید، شیوع را گسترش می‌دهید یعنی فرد دیگری را آلوده می‌کنید که او نیز افراد دیگری را آلوده می‌کند و این امر پیامدهای جدی خواهد داشت.»

شرکت‌کنندگان در مطالعه‌ی جدید با مثبت شدن نتایج آزمایش ویروس کرونا از دیگران جدا شده بودند و فرصت عفونی کردن دیگران را نداشتند. پزشکان و پرستاران دمای بدن و دیگر نشانه‌های آن‌ها را دنبال کرده بودند و خلط (که نشان‌دهنده‌ی وجود ویروس در ریه‌ها است) و نیز بینی و گلوی آن‌ها را مورد آزمایش قرار داده بودند.

دکتر کیندراچوک گفت: «هر دو گروه دارای مقادیر مشابهی از ویروس در کل دوره‌ی عفونت بودند. افراد بدون علامت اندکی زودتر عاری از ویروس می‌شدند: تقریبا در روز ۱۷ در مقایسه‌با روزهای ۱۹ یا ۲۰ برای افراد دارای علائم بیماری.» دکتر گاگلیا خاطرنشان کرد که هر دو تخمین بسیار طولانی‌تر از دوره‌ی جداسازی است که در بیشتر کشورها توصیه می‌شود. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها اخیرا دوره‌ی جداسازی را برای افراد آلوده‌ی بدون علامت از ۱۴ روز به ۱۰ روز کاهش داده است. مطالعات متعددی نشان داده‌اند افراد عفونی ویروس کرونای زنده را فقط تا حدود یک هفته وارد محیط می‌کنند، حتی اگر آزمایش‌ها نشان‌دهنده‌ی حضور قطعات ویروسی در بدن آن‌ها برای مدت طولانی‌تری باشد.

دکتر کاولینگ همچنین خاطرنشان کرد که این مطالعه به صورت گذشته‌نگر انجام شده است یعنی پژوهشگران نمونه‌های افرادی را مورد بررسی قرار دادند که قبل از آن نتیجه‌ی آزمایش آن‌ها مثبت شده بود. مطالعه‌ی آن‌ها به‌صورت آینده‌نگر انجام نشده است؛ یعنی اینکه گروهی از افراد را طی زمان مورد پیگیری قرار دهند و افرادی را که مبتلا شده و سپس تماس‌های آن‌ها را شناسایی کرده و درادامه علائم و سطوح ویروس را در آن‌ها ارزیابی کنند. به‌گفته‌ی دکتر کاولینگ، طراحی چنین آزمایشی ارزش دارد. با‌این‌حال، مقایسه‌ی افراد دارای علائم بیماری با افراد بدون علامت چالش برانگیز است زیرا یافتن افراد عفونی به شیوه‌های مختلفی انجام می‌شود.

اکثر برنامه‌های آزمایش بر افرادی تمرکز دارند که نیاز به مراقبت‌های پزشکی دارند و به‌ندرت کل گروه‌ها را بدون درنظر گرفتن علائم مورد بررسی قرار می‌دهند. این امر خصوصا در کشورهایی که آزمایش‌ در آن کمیاب است تا بتوان پژوهش را با آن آغاز کرد، مصداق دارد. نبود آزمایش می‌تواند روی میزان مشارکت افراد بدون علامت در وسعت شیوع نیز نقش داشته باشد. با انجام آزمایش کافی، هر فردی را که عفونت او مشخص می‌شود، می‌توان از دیگران جدا کرد. اما اگر دسترسی به آزمایش محدود باشد، افراد بدون علامت (خصوصا افراد جوان و اجتماعی) ممکن است وارد جامعه شده و موجب شوند ویروس در سطوح بالایی در جامعه گردش پیدا کند.

دکتر کیندراچوک گفت بسیاری از ویروس‌های دیگر نیز می‌توانند به‌وسیله‌ی افراد بدون علامت منتشر شوند؛ اما معمولا سطوح این انتقال ناچیز است. او افزود هنوز مشخص نیست که آیا ویروس کرونای جدید از این نظر غیرعادی است و می‌تواند به‌طور گسترده‌ای به‌وسیله‌ی افراد بدون علامت منتشر شود یا اینکه به‌خاطر مقیاس دنیاگیری است که این ویروس بسیار مسری به‌نظر می‌رسد.