فراوان‌ترین شیء ساخته دست بشر چیست؟

شاید فکر کنید فراوان‌ترین اختراع بشر در طول تاریخ، چرخ یا میخ است. اما پاسخی شگفت‌انگیز در انتظار شماست؛ قطعه‌ای کوچک که دنیای مدرن را دگرگون کرده است.

گجت نیوز: شاید فکر کنید فراوان‌ترین اختراع بشر در طول تاریخ، چرخ یا میخ است. اما پاسخی شگفت‌انگیز در انتظار شماست؛ قطعه‌ای کوچک که دنیای مدرن را دگرگون کرده است.

ترانزیستور، قطعه‌ای کوچک اما بی‌نهایت قدرتمند است که دنیای الکترونیک و برق بر پایه آن بنا شده است. این محصول، فراوان‌تر از هر چیز دیگری در تاریخ بشر تولید شده و به سنگ بنای تمامی دستگاه‌های دیجیتال امروزی تبدیل گشته است. بدون آن، تصور زندگی مدرن و فناوری‌های کنونی غیرممکن خواهد بود. این ساختار پیچیده، انقلابی عظیم در عرصه محاسبات ایجاد کرده است.

ترانزیستور، مهم‌ترین اختراع تولید انبوه شده بشر است که عرصه محاسبات را از لامپ‌های خلاء بزرگ به سمت دستگاه‌های کوچک‌تر و سریع‌تر سوق داد. این قطعه انقلابی که در سال ۱۹۴۷ معرفی شد، بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۲۰۱۸، بیش از ۱۳ سکستلیون (۱۳ با ۲۱ صفر) واحد تولید داشته است. این رقم بی‌سابقه، همچنان به صورت تصاعدی در حال افزایش است و ترانزیستور را به فراوان‌ترین ساخته دست بشر تبدیل کرده است.

اختراع کلیدواژه فرعی: ترانزیستور، برق اسلاگ پیشنهادی (Slug): most-produced-invention-transistor توضیحات متا (Meta Description): فکر می‌کنید فراوان‌ترین اختراع بشر چیست؟ پاسخ شما احتمالاً اشتباه است! کشف کنید چگونه یک قطعه کوچک دنیای مدرن را دگرگون کرده است. تیتر نهایی: فراوان‌ترین ساخته دست بشر چیست؟

چرا ترانزیستور این‌قدر حیاتی است؟

ترانزیستورها ماشین‌های نسبتاً ساده‌ای هستند که به عنوان سوئیچ‌های روشن/خاموش عمل می‌کنند و اساس محاسبات باینری در دستگاه‌های الکترونیکی را تشکیل می‌دهند. ترانزیستورهای مدرن از نوع نیمه‌رساناهای فلز-اکسید (MOS) هستند که از سیلیکون به عنوان ماده بستر استفاده می‌کنند. این قطعات آن‌قدر میکروسکوپی هستند که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند؛ با این حال، هر کامپیوتر می‌تواند میلیاردها ترانزیستور داشته باشد (مثلاً یک CPU پیشرفته حدود ۴۰ میلیارد).

پیشرفت در کوچک‌سازی حیرت‌انگیز است؛ از ۲۳۰۰ ترانزیستور در تراشه اینتل ۱۹۷۱ به ابعاد ۳ تا ۵ نانومتر امروزی رسیده و حتی ترانزیستور ۱ نانومتری نیز در سال ۲۰۲۱ تولید شده است. با توجه به اینکه اتم سیلیکون ۰٫۲ نانومتر قطر دارد و محدودیتی فیزیکی ایجاد می‌کند، مواد بستر جدید مانند ترانزیستورهای دو بعدی یا رایانش کوانتومی با استفاده از کیوبیت‌ها (Qubits) می‌توانند مرزهای جدیدی را بگشایند.