رکورد کاهش مشارکت در انتخابات دوباره شکسته شد!

طبق اعلام خبرگزاری دولت، از ۶۱ میلیون ایرانی واجد شرایط رأی دادن، ۲۵ میلیون نفر پای صندوق های رأی رفتند.

عصر ایران: طبق اعلام خبرگزاری دولت، از ۶۱ میلیون ایرانی واجد شرایط رأی دادن، ۲۵ میلیون نفر پای صندوق های رأی رفتند.

میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس دوازدهم ۴۱ درصد اعلام شد. طبق اعلام خبرگزاری دولت، از ۶۱ میلیون ایرانی واجد شرایط رأی دادن، ۲۵ میلیون نفر پای صندوق های رأی رفتند. این کمترین میزان مشارکت مردم ایران در ۱۲ دور انتخابات مجلس بعد از انقلاب است.

بیشترین میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس، مربوط به مجلس پنجم بود که در آن ۷۱.۱ درصد مردم رای دادند و علی اکبر ناطق نوری رئیس آن مجلس شد. دومین مشارکت بالا نیز مربوط به مجلس ششم بود که ۶۷.۳ درصد رای دادند و مهدی کروبی به ریاست پارلمان رسید.

تا قبل از انتخابات ۱۱ اسفند، پایین ترین نرخ مشارکت مربوط به مجلس یازدهم با ۴۲.۵۷ درصد بود که ریاست آن با محمدباقر قالیباف است و اینک، رکورد کاهش مشارکت، باز هم شکسته شده است.

واکاوی علل این افت مشارکت برغم تبلبغات گسترده برای حضور در انتخابات می بایست جزو برنامه های راهبردی و فوری نظام باشد. در غیر این صورت، آسیب های بسیار جدی متوجه نظام سیاسی حاکم خواهد بود.

این نکته از آن جهت حائز اهمیت ویژه و حیاتی است که در سال ۱۳۹۸ که انتخابات مجلس یازدهم برگزار شد، میزان مشارکت برای اولین بار به زیر ۵۰ درصد رسید و در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای سال ۱۴۰۰ نیز این مشارکت زیر ۵۰ درصدی ادامه یافت (۴۸.۸درصد) و اکنون در سال ۱۴۰۲، بار دیگر شاهد مشارکت زیر ۵۰ درصدی در دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان هستیم. به بیان دیگر در همه انتخابات ۴ سال اخیر که همه نوع انتخاباتی هم برگزار شده، بیش از ۵۰ درصد مردم و حتی نزدیک به ۶۰ درصدشان در انتخابات شرکت نکرده اند.

بخش قابل توجهی از شرکت کنندگان نیز به دلایل واضح، رأی باطله به صندوق انداختند. هنوز مشخص نیست در انتحابات اخیر، چند درصد آرا، باطله است ولی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰، آرای باطله رتبه دوم جدول رده بندی آرا را به خود اختصاص دادند که در تاریخ انتخابات ایران، بی سابقه بود. در آن انتخابات، ۱۲.۸۸ درصد آرای ریخته شده به صندوق، باطله بودند!

بی گمان، نظام باید قدر شرکت کنندگان در انتخابات را بداند و کاری نکند که در دوره بعد، آنها هم دچار ریزش شوند. در کنار ارج نهادن به این حضور، شنیدن صدای اکثریت خاموش، مهم ترین وظیفه کسانی است که مدعی دلسوزی برای نظام و حفظ آن هستند.