اوتیسم غیر معمول چیست و چگونه تشخیص داده می شود؟

علل اوتیسم غیر معمول

علائم و نشانه های اوتیسم غیر معمول چیست؟

اوتیسم غیر معمول، یا اختلال نافذ رشدی (PDD,NOS) تشخیصی بود که بین سال های 1994 و 2013 استفاده شد. اولین بار در راهنمای تشخیصی اختلالات روانی،  ظاهر شد. کودکانی که برخی علائم اوتیسم را داشتند.

DSM-5 که در سال 2013 منتشر شد، تشخیص اوتیسم را به روز رسانی کرد تا طیف وسیع تری از علائم را که تحت اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) قرار می گیرند همراه با سه سطح برای نشان دادن نیازهای حمایتی را شامل شود.

2 سطح اول به کمترین حمایت نیاز دارد، در حالی که سطح 3 به بیشترین پشتیبانی نیاز دارد.

اکثر افرادی که قبلا تشخیص PDD-NOS داده شده بودند، احتمالا تحت معیارهای تشخیصی جدید، تشخیص ASD را دریافت می کنند.

دو معیار اصلی برای تشخیص اوتیسم غیر معمول 

اوتیسم و DSM

DSM کتابچه راهنمای انجمن روانپزشکی آمریکا است که تمام اختلالات روانی و رشدی را فهرست می کند. پنج نسخه از DSM وجود دارد که به سال 1952 باز می گردد. برخلاف اختلالات جسمی، اختلالات روانی و رشدی اغلب براساس هنجارهای اجتماعی است و هر به روز رسانی DSM دارای معیارها و اختلالات تشخیصی جدید یا تجدید نظر شده است.

اوتیسم برای اولین بار در سال 1980 منتشر شد. DSM_IV  در سال 1994 منتشر شد و اوتیسم را به پنج دسته تشخیصی جداگانه تقسیم کرد. اصطلاح طیف اوتیسم در DSM-IV به اختلالات رشد فراگیر PDDs اشاره دارد، دسته ای تشخیص ها با شباهت های علامتی خاص.

اوتیسم آتیپیک نام دیگری برای یکی از پنج تشخیص رسمی طیف اوتیسم بود: اختلال نافذ رشدی که به طور دیگری مشخص نشده است.

دو معیار اصلی تشخیص اوتیسم 

• اختلال شدید و فراگیر در توسعه تامل اجتماعی متقابل یا مهارت های ارتباط کلامی و غیرکلامی.

• رفتار، علایق و فعالیت های کلیشه ای وجود دارد، اما معیار ها برای یک اختلال نافذ رشدی خاص، اسکیزوفرنی، اختلال شخصیت اسکیزوتایپی، یا اختلال شخصیت اجتنابی برآورده نمی شوند. 

ویژگی های PDD-NOS مشابه اوتیسم است اما خفیف تر است و شامل موارد زیر است:

• رفتار اجتماعی غیر معمول یا نامناسب

• رشد نابرابر مهارت ها، مانند مهارت های حرکتی ظریف یا بزرگ، سازمان دهی دیداری یا فضایی یا مهارت های شناختی

• تاخیر در درک گفتار یا زبان

• مشکل در انتقال 

• نقض در ارتباط کلامی و غیر کلامی

• افزایش یا کاهش  حساسیت به چشایی، بینایی، صدا، بو و لامسه.

• رفتارهای تکراری یا تشریفاتی

PDD-NOS یا تشخیص اوتیسم غیر معمول به این معناست که علائم بسیار کمی در تشخیص اختلال اوتیستیک یا سندرم آسپرگر وجود دارد، یا علائمی که با تشخیص سندرم رت یا اختلال متلاشی کننده دوران کودکی سازگار نیستند.

DSM-5 اختلال طیف اوتیسم

هنگامی که DSM-5 در سال 2013 منتشر شد، تصمیم نسبتا مهمی گرفت تا هر پنج تشخیص اوتیسم از DSM-IV را به یک دسته تشخیصی واحد تقسیم کند ( اختلال طیف اوتیسم ASD)

تشخیص PDD-NOS زیر چتر اوتیسم در DSM-IV است، و طبق DSM-5، تشخیص انجام شده تحت DSM-IV قابل لغو نیست. با معیار های فعلی اوتیسم مطابقت ندارد. براساس تحقیقات منتشر شده توسط مجله آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا در سال 2014، اکثر بیماران با تشخیص PDD- NOS (63٪) معیارهای اختلال طیف اوتیسم را مطابق با DSM-5 دارند.

این مطالعه همچنین نشان داده است که اکثر تشخیص های قبلی PDD-NOS که معیار های ASD فعلی را برآورده نمی کنند، با تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی32% مطابقت دارد. 2% باقی مانده را می توان با اختلال نقص توجه پیش فعالی تشخیص داد.( ADHD ) و اختلال اضطرابی.

رفتارهای تکراری یا تشریفاتی یکی از نشانه های اوتیسم غیر معمول است

اوتیسم غیر معمول

سایر اصطلاحات برای توصیف PDD-NOS علاوه بر اوتیسم غیر معمول شامل تمایلات اوتیسم و صفات اوتیسم است. در حالی که برخی از افراد مبتلا به PDD-NOS علائم اوتیسم خفیف تری دارند، این لزوماً به این معنی نیست که ناتوان کننده کمتری است. در واقع، داشتن این تشخیص و ناتوانی شدید کاملاً ممکن است.

آیا شما یا فرزندتان ممکن است اوتیسم خفیف داشته باشید؟

مطالعه ای که در مجله آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا منتشر شد، افراد مبتلا به PDD-NOS را با افراد مبتلا به اوتیسم و سندرم آسپرگر مقایسه کرد و نشان داد که کودکان مبتلا به PDD-NOS را می توان در یکی از سه زیر گروه قرار داد.

• یک گروه با عملکرد بالا (24%) یا علائم سندرم آسپرگر، اما یک تاخیر زبانی گذرا یا اختلال شناختی خفیف داشتند.

• یک زیر گروه با علائمی شبیه به اوتیسم (24%)  اما دارای سن شروع دیررس یا تاخیرهای شناختی شدید یا خیلی جوان بودند که به طور بالقوه معیارهای تشخیصی کامل اوتیسم را ندارند.

• گروهی (52%) به دلیل رفتار های کلیشه ای و تکراری کمتر، معیارهای اوتیسم را برآورده نمی کنند. 

ازنظر سطح عملکرد، کودکان PDD-NOS نمرات بین کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر داشتند. در مقابل، گروه PDD-NOS علائم اوتیسم، به ویژه رفتارهای کلیشه ای تکراری، کمتر از سایر گروه ها داشتند. 

درمان اوتیسم غیر معمول 

صرف نظر از زیر مجموعه تشخیص طیف اوتیسم، درمان های توصیه شده بدون توجه به تشخیص رسمی، احتمالاً بسیار مشابه هستند: رفتار درمانی فشرده یا رشدی، همراه با گفتار، درمان های شغلی و فیزیکی، و کلاس های مهارت های اجتماعی برای سالمندان و فرزندان.

زندگی با اوتیسم

اوتیسم در افراد متفاوت ظاهر می شود و طیف اوتیسم طیف گسترده ای از پروفایل های اوتیسم و سطوح ناتوانی مرتبط ASD را پوشش می هد. درحالی که اوتیسم به طور معمول در کودکان تشخیص داده می شود، و این اختلالی نیست که شما آن را رد کنید.

درحالی که مداخله و درمان اولیه می تواند به آموزش راهبردهای مقابله ای کمک کند، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم و PDD-NOS هنوز هم می توانند با تعاملات اجتماعی، چالش های رفتاری و مشکلات ادراکی دست و پنجه نرم کنند.

گردآوری:بخش روانشناسی کودکان