اشعار زیبا از فرخی یزدی

اشعار زیبا از فرخی یزدی

اشعار فرخی یزدی 

میرزا محمد فرخی یزدی ملقب به تاج الشعرا شاعر و روزنامه‌نگار آزادی‌خواه و دموکرات صدر مشروطیت است. او سردبیر نشریات حزب کمونیست ایران از جمله روزنامه طوفان بود. وی همینطور نماینده مردم یزد در دوره هفتم مجلس شورای ملی بود و در زندان قصر گفته شده به دست پزشک احمدی و به دستور رضاشاه کشته شد. آرامگاه او ناشناخته است.

اشعار میرزا محمد فرخی 

فرخی شاعری را از کودکی شروع نمود و وی معتقد بود که طبع شعرش برخاسته از مطالعه اشعار سعدی به خصوص رباعی زیر است.

هر لحظه مزن در،که در این خانه کسی نیست

بیهوده مکن ناله،که فریاد رسی نیست

شهری که شه و شحنه و شیخش همه مستند

شاهد شکند شیشه که بیم عسسی نیست

آزادی اگر می طلبی،غرقه به خون باش

کاین گلبن نو خاسته بی خار و خسی نیست

دهقان دهد از زحمت ما یک نفس اما

آنروز کخ دیگر ز حیاتش نفسی نیست

با بودن مجلس بود آزادی ما محو

چون مرغ که پابسته ولی در قفسی نیست

گر موجد گندم بود از چیست که زارع

از نان جوین سیر به قدر عدسی نیست

هر سر به هوای سر و سامانی ما را

در دل بجز آزادی ایران هوسی نیست

تازند و برند اهل جهان گوی تمدن

ای فارس مگر فارس ما را فرسی نیست

در راه طلب فرخی ار خسته نگردید

دانست که تا منزل مقصود بسی نیست

********

شب چو در بستم و مست از می‌نابش کردم 

ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم

دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا 

گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم

منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم

 آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع 

آتشی در دلش افکندم و آبش کردم

غرق خون بود و نمی خفت ز حسرت فرهاد 

خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم

دل که خونابهٔ غم بود و جگرگوشه دهر 

بر سر آتش جور تو کبابش کردم

زندگی کردن من مردن تدریجی بود 

آنچه جان کند تنم‚ عمر حسابش کردم 

 ********

شعر خواندنی و بسیار زیبا از فرخی یزدی

معروف ترین شعر فرخی یزدی

آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی

دست خود ز جان شستم از برای آزادی

تا مگر به دست آرم دامن وصالش را

می دوم به پای سر در قفای آزادی

با عوامل تکفیر صنف ارتجاعی باز

حمله میکند دایم بر بنای آزادی

در محیط طوفان زا ، ماهرانه در جنگ است

ناخدای استبداد با خدای آزادی

دامن محبت را گر کنی ز خون رنگین

می توان تو را گفتن پیشوای آزادی

فرخی ز جان و دل می کند در این محفل

دل نثار استقلال ، جان فدای آزادی

******* 

گر در همه شهر، یک سر نیشتر است

در پای کسی رَوَد که درویش‌تر است

با این همه راستی که میزان دارد

میل از طرفی کند که آن بیشتر است

********

آنچه را با کارگر سرمایه داری می کند

با کبوتر پنجه ی باز شکاری می کند

می برد از دسترنجش گنج اگر سرمایه دار

بهر قتلش از چه دیگر پافشاری می کند

*******

گرچه مجنونم و صحرای جنون جای منست

لیک دیوانه تر از من،دل شیدای منست

آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون

نیش آن خار که از دست تو درپای منست

رخت بربست ز دل شادی و ،هنگام وداع

با غمت گفت که:یا جای تو یا جای منست

جامه ای را که به خون رنگ نمودم،امروز

برجفا کاری تو شاهد فردای منست

سرتسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود

با همه جور و ستم همت والای منست

دل تماشایی تو،دیده  تماشایی دل

من به فکر دل و خلقی به تماشای منست

آنکه در راه طلب خسته نگردد هرگز

پای پر آبله بادیه پیمای منست 

********

زندگانی گر مرا عمری هرسان كرد و رفت

مشكل ما را بمردن خوب آسان كرد و رفت

جغد غم هم در دل ناشاد ما ساكن نشد

آمد و اين بوم را يكباره ويران كرد و رفت

جانشين جم نشد اهريمن از جادوگری

چند روزی تكيه بر تخت سليمان كرد و رفت

پيش مردم آشكارا چون مرا ديوانه ساخت

روی خود را آن پری از ديده پنهان كرد و رفت

وانكرد از كار دل چون ع‍‍‍قده باد مشكبوی

گردشی در چين آن زلف پريشان كرد و رفت

پيش از اينها در مسلمانی خدائی داشتم

بت پرستم آن نگار نامسلمان كرد و رفت

با رميدنهای وحشی آمد آن رعنا غزال

فرخی را با غزل سازی غزلخوان كرد و رفت

********

هرجا سخن از جلوه ی آن ماه پری بود

كارِ من سودازده ، دیوانه گری بود

پرواز به مرغان چمن خوش كه درین دام

فریاد من از حسرت بی بال و پری بود

گر اینهمه وارسته و آزاد نبودم

چون سرو ، چرا بهره ی من بی ثمری بود

روزیكه ز عشق تو شدم بی خبر از خویش

دیدم كه خبرها همه از بی خبری بود

بی تابش مهر رُخت ای ماه دل افروز

یاقوت صفت ، قسمت ما خون جگری بود

دردا ، كه پرستاری بیمار غم عشق

شبها همه در عهده ی آه سحری بود 

******** 

اشعار زیبای شهید فرخی یزدی

زندگانی گر مرا عمری هرسان كرد و رفت

مشكل ما را بمردن خوب آسان كرد و رفت

جغد غم هم در دل ناشاد ما ساكن نشد

آمد و اين بوم را يكباره ويران كرد و رفت

جانشين جم نشد اهريمن از جادوگری

چند روزی تكيه بر تخت سليمان كرد و رفت

پيش مردم آشكارا چون مرا ديوانه ساخت

روی خود را آن پری از ديده پنهان كرد و رفت

وانكرد از كار دل چون ع‍‍‍قده باد مشكبوی

گردشی در چين آن زلف پريشان كرد و رفت

پيش از اينها در مسلمانی خدائی داشتم

بت پرستم آن نگار نامسلمان كرد و رفت

با رميدنهای وحشی آمد آن رعنا غزال

فرخی را با غزل سازی غزلخوان كرد و رفت

********

در کف مردانگی شمشیر می باید گرفت

حق خود را از دهان شیر می باید گرفت

حق دهقان را اگر ملاک مالک گشته است

از کف اش بی آفت تاخیر می باید گرفت

پیر و برنا در حقیقت چون خطاکاریم ما

خرده بر کار جوان و پیر می باید گرفت

بهر مشتی سیر تا کی یک جهانی گرسنه

انتقام گرسنه از سیر می باید گرفت

فرخی را چونکه سودای جنون دیوانه کرد

بی تعقل حلقه زنجیر می باید گرفت

گردآوری: بخش فرهنگ و هنر