متن سوره بلد به همراه ترجمه و فضائل آن

درباره ی سوره بلد

سوره بلد با معنی

نودمین سوره ی قرآن، سوره بلد می باشد که از فضائل زیادی برخوردار است. این سوره جزء سوره های مکی می باشد.

سوره بلد، نودمین سوره قرآن کریم است و 20 آیه دارد. تعداد کلمات آن 82 و تعداد حروف آن 342 است. سوره بلد در جزء 30 قرآن قرار دارد و از سوره های مکی می باشد.

فضائل و خواص سوره بلد :

حضرت محمد (ص) فرمودند :

هر کس سوره بلد را قرائت نماید خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می دارد. و از گردنه های سخت سفر آخرت نجات می یابد.

امام صادق (ع) فرمودند :

هر کس در نمازهای واجب خود سوره بلد را قرائت کند در دنیا به صالح بودن معروف می شود و در آخرت به اینکه نزد خداوند جایگاهی ویژه دارد شهرت می یابد و در روز قیامت از همراهان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و شهیدان و صالحان خواهد بود.

و در خبر است: کسی که این سوره‌ی مبارکه را بسیار بخواند چون برق بر صراط خواهد گذشت.

... و اگر آب نوشته سوره بلد را استنشاق کند و با بینی بالا بکشد دردهای مجرای تنفسی را بهبود می بخشد.

در روایتی دیگر امام صادق (ع) می فرمایند: کسی که وارد شهری شود و این سوره‌ را سه بار بخواند به یاری حق از وبا و سایر بلاهای آنجا ایمن خواهد بود.

آثار و برکات سوره بلد :

1) ایمنی نوزاد

هر کس این سوره را بنویسد و بر طفل یا نوزادی که تازه به دنیا آمده بیاویزد از چیزهایی که کودکان به آن دچار می شوند ایمنی می یابد. و از گریه زیاد بچه ها نجات می بخشد.

2) درمان بیماری های تنفسی

امام صادق علیه السلام می فرمایند: ... و اگر آب نوشته سوره بلد را استنشاق کند و با بینی بالا بکشد دردهای مجرای تنفسی را بهبود می بخشد.

متن سوره بلد

متن سوره ی بلد با ترجمه :

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند بخشده ی مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾

سوگند به اين شهر (۱)

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾

و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (۲)

وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ ﴿۳﴾

سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿۴﴾

براستى كه انسان را در رنج آفريده‏ ايم (۴)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾

آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (۵)

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿۶﴾

گويد مال فراوانى تباه كردم (۶)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾

آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (۷)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ ﴿۸﴾

آيا دو چشمش نداده‏ ايم (۸)

وَ لِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿۹﴾

و زبانى و دو لب (۹)

وَ هَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿۱۰﴾

و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾

و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت‏ نگرى] بالا رود (۱۱)

وَ مَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾

و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست (۱۲)

فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾

بنده‏ اى را آزادكردن (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾

يا در روز گرسنگى طعام‏ دادن (۱۴)

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾

به يتيمى خويشاوند (۱۵)

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾

يا بينوايى خاك‏نشين (۱۶)

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‏ اند (۱۷)

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۱۸﴾

اينانند خجستگان (۱۸)

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾

و كسانى كه به انكار نشانه‏ هاى ما پرداخته‏ اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (۲۰)

گردآوری: بخش مذهبی