حذف یک اسید آمینه از رژیم غذایی ممکن است به کاهش علائم پیری کمک کند

اگرچه ایزولوسین آمینه اسیدی ضروری برای بدن است، اما کاهش مصرف آن احتمالاً می‌تواند به افزایش طول عمر کمک کند.

یک مطالعه جدید بر روی موش‌ها نشان داد کاهش مصرف یک اسید آمینه ضروری خاص، تأثیرات پیری را کاهش می‌دهد و حتی باعث افزایش طول عمر می‌گردد. ایزولوسین با آنکه یک اسید آمینه ضروری برای بدن ما است، مصرف مقادیر بالای آن، تأثیر منفی بر بدن می‌گذارد. اکنون دانشمندان به دنبال این هستند که با کمک یافته‌های این پژوهش به مردم در بهبود طول عمر و کیفیت زندگی کمک کند.

براساس مقاله منتشرشده در Cell Metabolism، ایزولوسین یکی از سه اسید آمینه شاخه‌دار است که در بدن ما برای ساخت پروتئین استفاده می‌شود. این اسید آمینه برای بقای ما ضروری است، اما از آنجایی که سلول‌های ما نمی‌توانند آن را تولید کنند، باید از منابعی مانند تخم مرغ، لبنیات، پروتئین سویا و گوشت آن را دریافت کنیم.

تحقیقات قبلی با استفاده از داده‌های یک نظرسنجی در سال‌های 2016 و 2017 از ساکنان ویسکانسین نشان داد که سطوح ایزولوسین رژیم غذایی با سلامت متابولیک مرتبط است و افرادی که شاخص توده بدنی (BMI) بالاتری دارند معمولاً مقادیر بسیار بیشتری از این اسید آمینه را مصرف می‌کنند.

تأثیر میزان اسید آمینه ایزولوسین بر سلامت و طول عمر

تغییر رژیم غذایی، حتی زمانی که به نیمه عمر خود رسیده‌ایم، می‌تواند تفاوت بزرگی در طول عمر و سلامت ما ایجاد کند. محققان در این پژوهش به دنبال کشف تأثیر اسید آمینه ایزولسیون بر میزان سلامت و طول عمر بوده‌اند.

محققان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون برای آزمایش فرضیات خود، به گروهی از موش‌ها که از نظر ژنتیکی متنوع بودند، رژیم غذایی حاوی بیست اسید آمینه معمولی دادند؛ گروه دیگر موش‌ها از رژیم غذایی تغذیه کردند که میزان ایزولوسین در آن کم بود. موش‌ها در شروع مطالعه حدوداً شش‌ماهه بودند که معادل سن یک فرد 30 ساله است. آن‌ها می‌توانستند هر چقدر که می‌خواستند غذا بخورند، اما فقط از غذایی که برای گروه آن‌ها تعیین شده بود.

محدودکردن ایزولوسین در رژیم غذایی باعث افزایش طول عمر و سلامت موش‌ها، کاهش شکنندگی آن‌ها و تناسب اندام و کنترل قند خون شد. طول عمر موش‌های نر در مقایسه با موش‌هایی که ایزولوسین آن‌ها محدود نشده بود 33 درصد و در ماده‌ها 7 درصد افزایش یافت.

این موش‌ها همچنین در 26 معیار سلامت، از جمله قدرت عضلانی، استقامت، سطح قند خون، استفاده از دم و ریزش مو، امتیاز بهتری کسب کردند. پروستات موش‌های نر در این گروه، با افزایش سن در اندازه سالم‌تری رشد می‌کرد.

همچنین موش‌هایی که غذای کم ایزولوسین می‌خوردند، به شکل قابل‌توجهی کالری بیشتری نسبت به بقیه موش‌ها دریافت کردند، اما به‌جای افزایش وزن، آن‌ها درواقع انرژی بیشتری می‌سوزاندند و بدنی لاغرتر داشتند، حتی اگر سطح فعالیت‌شان تفاوتی نداشت.

محققان بر این باورند که محدودکردن ایزولوسین در انسان، چه از طریق رژیم غذایی و چه از طریق روش‌های دارویی، پتانسیل ایجاد اثرات ضد پیری مشابه را دارد. البته تا زمانی که این فرضیه روی انسان آزمایش نشود، مطمئناً نمی‌توان آن را تأیید کرد.

رژیم غذایی یک واکنش شیمیایی فوق‌العاده پیچیده است و سایر اجزای رژیم غذایی نیز می‌تواند در تولید این نتایج دخیل باشند. به‌عنوان مثال، محدودکردن مصرف پروتئین به صورت کلی، اثرات مضری بر بدن موش و یا انسان دارد و نمی‌توان به راحتی از روی این پژوهش، به انسان توصیه کرد که غذای بدون ایزولوسیون مصرف کند.