شکستن یک رکورد جدید در حفر زمین؛ محققان به عمق 1.2 کیلومتری گوشته رسیدند

پس از تجزیه‌وتحلیل مشخص شد که این ماده از گوشته زمین، بافتی شبیه به پوست مار شد.

اخیراً زمین‌شناسان بیش از هر زمان دیگری در مواد گوشته زمین حفاری کرده‌اند و به عمق 1.2 کیلومتری رسیده‌اند. این پروژه، نگاهی اجمالی به زمین‌شناسی و حتی زندگی در دنیای عمیقی که معمولاً خارج از دسترس ماست، ارائه می‌کند.

به گزارش نیواطلس، براساس مقاله منتشره در Science، گوشته زمین بخش اعظم فضای داخلی کره ما را تشکیل می‌دهد و هزاران کیلومتر را بین پوسته و هسته در برگرفته است. گوشته که قوام کارامل شکلی دارد، یک نیمه جامد مرکب است که ترکیبات معدنی متفاوتی با آنچه روی سطح زمین می‌بینیم، دارد.

منتها مشکل این است که مطالعه مستقیم گوشته دشواری‌هایی دارد، زیرا این بخش معمولاً در زیر یک پوسته سنگی 40 کیلومتری قرار گرفته است. خوشبختانه، مناطقی وجود دارد که پوسته بسیار نازک‌تر است و مقداری از مواد گوشته روی سطح آن وجود دارد و دانشمندان این منطقه را حفاری کردند.

حفاری محققان در عمق 1.2 کیلومتری گوشته زمین

یک تیم بین‌المللی از دانشمندان به سمت خط‌الرأس آتلانتیک میانی سفر کردند، شکافی در بستر اقیانوس اطلس شمالی که با جداشدن تدریجی صفحه اوراسیا از صفحه آمریکای شمالی شکل گرفته است. در این منطقه سنگ گوشته‌ای به نام پریدوتیت به سمت بالا آمده و به کف دریا رسیده است.

با این پروژه اکنون ما بزرگ‌ترین نمونه جمع‌آوری‌شده از گوشته زمین را داریم. این تیم، عمق شگفت‌انگیز 1268 متری را در پریدوتیت حفاری و 71 درصد از هسته سنگ‌های حفاری‌شده را بازیابی کرد. برای مقایسه، رکورد قبلی حفاری به عمق تنها 201 متر رسیده بود.

این نمونه‌ها توسط کشتی تحقیقاتی JOIDES Resolution جمع‌آوری شد که از جرثقیلی برای حفاری در یک رشته‌کوه زیر آب به نام توده آتلانتیس در نزدیکی خط‌الرأس میانی آتلانتیک استفاده می‌کرد. ظاهراً دانشمندان فقط برنامه‌ریزی کرده بودند که تقریباً به‌اندازه رکورد قبلی سنگ جمع‌آوری کنند، اما کار به‌طرز شگفت‌انگیزی آسان‌تر و بسیار سریع‌تر از انتظار پیش رفت، بنابراین آن‌ها اساساً حفاری را برای مدت بیشتری ادامه دادند.

تیمی متشکل از 30 دانشمند در کشتی، نمونه‌ها را هنگام ورود آن‌ها مورد تجزیه‌وتحلیل قرار دادند. پریدوتیت در این‌جا مادهٔ بکری از گوشته نبود، چون سنگ‌ها به‌شدت با آب دریا برهم‌کنش داشتند و «سرپانتینه» شده و بافتی شبیه پوست مار پیدا کرده بودند. پریدوتیت همچنین با طیفی از انواع سنگ‌های دیگر پراکنده شده بود، که نشان می‌دهد ممکن است مرز قطعی بین پوسته و گوشته آنطور که دانشمندان فکر می‌کردند، وجود نداشته باشد.