افتتاح ایستگاه متروی «مقدس» در روزهای اخیر خبرساز شده است؛ ایستگاهی که نه‌تنها از نظر طراحی و معماری جلوه‌ای متفاوت دارد، بلکه از نظر موقعیت مکانی نیز یکی از نیازهای واقعی شهر را برطرف می‌کند.
برترین‌ها: افتتاح ایستگاه متروی «مقدس» در روزهای اخیر خبرساز شده است؛ ایستگاهی که نه‌تنها از نظر طراحی و معماری جلوه‌ای متفاوت دارد، بلکه از نظر موقعیت مکانی نیز یکی از نیازهای واقعی شهر را برطرف می‌کند. این ایستگاه در خیابان کریمخان، تقاطع ویلا و در مجاورت کلیسای سرکیس مقدس قرار دارد؛ نقطه‌ای که همواره از پررفت‌وآمدترین مناطق پایتخت بوده است. وجود کافه‌ها، گالری‌ها و فضاهای فرهنگی متعدد در این محدوده، باعث شده این ایستگاه برای قشر جوان و پاتوق‌باز اهمیت ویژه‌ای پیدا کند.
از سوی دیگر، افتتاح این ایستگاه نشان داد که با وجود ایستگاه‌های میدان ولیعصر و هفت‌تیر در شرق و غرب این محدوده، هنوز بخش‌هایی از مرکز شهر به پوشش مترو نیاز دارند. این موضوع می‌تواند آغاز بازنگری در الگوی توسعه متروی تهران باشد؛ الگویی که در مقایسه با شهرهای بزرگی مانند استانبول و توکیو، چندان منسجم به نظر نمی‌رسد. در بسیاری از شهرهای بزرگ، ایستگاه‌ها بر اساس نیاز واقعی و فاصله‌ی تردد شهروندان طراحی می‌شوند؛ در حالی‌که در تهران این توازن برقرار نیست. برای نمونه، خیابان شریعتی در محدوده تجریش تا میرداماد شش ایستگاه دارد، اما بسیاری از نقاط کلیدی پایتخت همچنان از این امکان محروم‌اند. در ادامه به سه منطقه مهم اشاره می‌کنیم که به‌روشنی مستحق احداث ایستگاه مترو هستند.
سیدخندان یکی از گره‌های ترافیکی کلاسیک تهران است؛ تقاطعی که در مرز چند محور مهم شهری قرار دارد و روزانه هزاران خودرو از آن عبور می‌کنند. با وجود تراکم اداری، آموزشی و مسکونی در اطراف، نبود ایستگاه مترو در این محدوده، فشار زیادی بر خیابان‌های شریعتی، سهروردی و بزرگراه شهید سلیمانی وارد کرده است. محدوده پل سیدخندان همواره یکی از قطب‌های اداری تهران بوده و شلوپغی پای ثابت شبانه‌روز این نقطه از تهران است. احداث ایستگاه مترو در این محدوده می‌تواند ضمن کاهش ترافیک و آلودگی هوا، دسترسی سریع‌تر به شرق و مرکز شهر را فراهم کند. تجربه نشان داده است که ایجاد ایستگاه در چنین گره‌هایی، در کوتاه‌مدت تأثیر محسوسی بر روانی تردد دارد. از همین رو سیدخندان را می‌توان یکی از «نیازهای فوری» متروی تهران دانست.
میدان ونک بدون تردید یکی از پررفت‌وآمدترین نقاط پایتخت است؛ نقطه‌ای که تلاقی چند خیابان اصلی، مجتمع‌های اداری، مراکز خرید و بیمارستان‌هاست. هر روز حجم عظیمی از مسافران برای رسیدن به این محدوده از وسایل نقلیه شخصی یا اتوبوس استفاده می‌کنند و وجود ایستگاه حقانی شاید نتواند به طور کامل، حجم تردد را از دوش این نقطه آیکونیک شهر بردارد. احداث ایستگاه در این محدوده می‌تواند دسترسی شمال و مرکز شهر را به‌طور چشمگیری تسهیل کند و بار ترافیکی محور حقانی–ملاصدرا را کاهش دهد. با توجه به تمرکز ادارات کلان، بانک‌ها و مراکز درمانی در اطراف ونک، حضور مترو در این منطقه بیش از یک ضرورت حمل‌ونقلی، یک الزام مدیریتی برای ساماندهی تردد روزانه است.
محدوده زیر پل حافظ، جایی در تقاطع خیابان‌های انقلاب و جمهوری، از قدیمی‌ترین نقاط تجاری تهران است؛ اما با وجود موقعیت مرکزی و همجواری با خیابان‌های مهمی مانند نوفل‌لوشاتو، هنوز ایستگاه مستقیمی ندارد. این ناحیه محل تردد دانشجویان دانشگاه امیرکبیر، کارمندان دولتی و کارکنان مراکزی نظیر چارسو و علاالدین است، و در ساعات شلوغی، به یکی از پرترافیک‌ترین نقاط مرکز شهر تبدیل می‌شود. مترو در این منطقه می‌تواند نقشی حیاتی در اتصال بهتر محور جنوبی-مرکزی تهران ایفا کند و مسیر بین خطوط ۱ و ۴ را تا حدی زیادی کوتاه‌تر سازد. علاوه بر کارکرد حمل‌ونقلی، ایستگاه پل حافظ می‌تواند به بازار کاسبانی که در نقاطی نظیر ساختمان آلومینیوم فعالیت می‌کنند را بهبود بخشد؛ چرا که افزایش تردد پیاده و سهولت دسترسی، انگیزه‌ی تقویت چنین نقطه مهمی از شهر را به لحاظ تجاری دوچندان می‌کند. به همین دلیل، این نقطه از مدت‌ها پیش (در ذهن عامه جامعه) در فهرست «انتظار برای مترو» قرار دارد.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها