دانشمندان اخیراً موفق به شناسایی بزرگ‌ترین منبع طلای زمین شده‌اند؛ گنجینه‌ای که در مقایسه با آن، ذخایر طلای فورت ناکس آمریکا چیزی جز یک قطره در برابر دریا نیست.
خبرآنلاین: در تمدن بشری، طلا از دیرباز فراتر از یک فلز گران‌بها بوده است. به‌گفته‌ی رالف والدو امرسون فیلسوف، «تمایل به طلا، تمایل به خود طلا نیست؛ بلکه برای رسیدن به آزادی و بهره‌مندی است.» اما واقعیت این است که طلا تنها نماد ثروت یا کالایی لوکس نبوده؛ بلکه بسیار تمدن‌ها را ساخته و امپراتوری‌هایی را به نابودی کشانده است.
طلا خواصی دارد که آن را در میان سایر عناصر برجسته می‌کند. از درخشندگی خاص و مقاومت بالا در برابر زنگ‌زدگی گرفته تا رسانایی بسیار خوب گرما و برق، و البته، کمیاب بودن. این فلز در عین نادر بودن، آن‌قدر هم کمیاب نیست که یافتنش غیرممکن باشد؛ همین موضوع باعث شده است طی هزاران سال، انسان‌ها بیش از ۲۱۶ هزار تُن از آن را استخراج کنند. این مقدار طلا اگر در قالب یک مکعب کنار هم چیده شود، مکعبی با طول ۲۲ متر در هر ضلع خواهد ساخت. با این‌حال، تقریباً تمام این طلای استخراج‌شده، در مقایسه با منبعی که در اعماق زمین پنهان شده، ناچیز است.
پژوهشگران دانشگاه گوتینگن آلمان در مطالعاتی تازه اعلام کرده‌اند که بیشتر طلای زمین یعنی تقریباً تمام آن، در هسته‌ی سیاره‌ی ما نهفته است. این بخش از زمین که هزاران کیلومتر زیر سطح قرار دارد، هنگام شکل‌گیری اولیه‌ی زمین در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، فلزات سنگینی مانند طلا را به درون خود کشیده و در آن‌جا متمرکز کرده است. طلا به‌عنوان عنصری «آهن‌دوست» (سیدروفیل) شناخته می‌شود؛ یعنی میل زیادی دارد تا با آهن ترکیب شود. از آن‌جا که هسته‌ی زمین عمدتاً از آهن تشکیل شده، طبیعی است که طلا هم جذب آن شده باشد. دانشمندان می‌گویند اگر می‌توانستیم این طلا را به سطح زمین بیاوریم، آن‌قدر زیاد بود که می‌شد سطح کل زمین را با لایه‌ای طلایی به ضخامت ۴۶ سانتی‌متر پوشاند.
اما مسئله اینجاست که این طلا جایی قرار دارد که حتی پیشرفته‌ترین فناوری‌های امروزی هم نمی‌توانند به آن برسند.
دانشمندان برای بررسی این فرضیه، ترکیب ایزوتوپ‌های خاصی از روتنیم و تنگستن را در نمونه‌هایی از سنگ‌های آتشفشانی مناطق مختلف، از هاوایی و جزایر گالاپاگوس گرفته تا بافین و لاریونیون را بررسی کرده‌اند. نتایج آن‌ها نشان داد میزان یکی از ایزوتوپ‌های روتنیم کمی بیشتر از حد انتظار است؛ مسئله‌ای که تنها در صورتی ممکن است که منشأ این سنگ‌ها از اعماق بسیار زمین و در نزدیکی مرز بین هسته و گوشته باشد.
این یعنی بخشی از عناصر سنگین، از جمله طلا، به‌آرامی در حال صعود از هسته به سمت گوشته و سپس پوسته‌ی زمین هستند. البته این فرآیند، میلیون‌ها سال زمان می‌برد و طبیعتاً نمی‌توان روی آن به‌عنوان منبعی فوری حساب باز کرد.
البته شاید بتوان گفت که سیاره ما به اندازه کافی دست‌ودل‌باز نیست تا همه طلای خود را در اختیار ما بگذارد؛ چراکه برخی سیارک‌ها، از جمله سیارکی به‌نام «سایکی» (Psyche)، حاوی حجم زیادی از فلزات گران‌بها هستند. این اجرام فضایی بقایای تشکیل منظومه‌ی شمسی‌اند و برخلاف زمین، فلزات سنگین‌شان در سطح آن‌ها قرار دارد. ارزش تخمینی سیارکی مانند سایکی، اگر واقعاً غنی از فلزاتی چون طلا باشد، به بیش از ۱۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ دلار می‌رسد که مقایسه با آن، حتی افسانه‌ای‌ترین گنجینه‌های زمینی هم ارزشی نخواهد داشت.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها