تلسکوپ‌های پیشرفته به دانشمندان کمک کرده‌اند تا کهکشان‌های دیگر و ستاره‌های درخشان را در فواصل فوق‌العاده دور مشاهده کنند.
گجت نیوز: احتمالا موجودات فضایی در سیاره های مختلف حضور دارند، هرچند که ما آنها را ندیده‌ایم. اما اگر انسان در سیاره های دیگر تکامل پیدا می‌کرد، از نظر ظاهری چه تفاوتی با انسان زمینی داشت
تلسکوپ‌های پیشرفته به دانشمندان کمک کرده‌اند تا کهکشان‌های دیگر و ستاره‌های درخشان را در فواصل فوق‌العاده دور مشاهده کنند. کهکشان‌هایی که برای رفتن به آنها با سرعت نور به میلیون‌ها سال زمان نیاز داریم. همچنین اخترشناسان موفق شده‌اند هزاران سیاره فراخورشیدی را رویت کنند.
متاسفانه با وجود همه این پیشرفت‌ها بشر نتوانسته تاکنون نشانه‌ای از یوفو و موجودات فضایی را پیدا کند. برخی دانشمندان بر این باور هستند که ما در تلاش خود برای یافتن موجودات فضایی اشتباه می‌کنیم. انسان فقط با یک نوع حیات آشنایی دارد؛ اما شاید تکامل توانسته باشد انواع دیگر حیات را در مناطق گوناگون پدید آورد. جاندارانی که نشانه‌های متفاوت را از خود بروز می‌دهند.
به‌همین بهانه می‌خواهیم یک حالت فرضی را تصور کنیم که قطعا در اخبار نجوم وجود نخواهد داشت. اگر انسان یا موجودی شبیه به انسان در سیاره های دیگر تکامل می‌یافت، از نظر ظاهری چه تفاوتی با موجود هوشمند زمینی داشت. در حال حاضر بهترین گزینه برای میزبانی از حیات در منظومه شمسی مریخ است. به‌همین‌خاطر ابتدا با انسان مریخی شروع می‌کنیم.
اگر شما در مریخ متولد شده و بزرگ می‌شدید، بدن شما خیلی متفاوت می‌بود. شاید مریخ فعلا بهترین گزینه برای کلونی‌سازی باشد، اما مشکلاتی همچون گرانش، اتمسفر قابل تنفس و آب آشامیدنی را دارد. اگر یک انسان عادی بخواهد بدون لباس فضانوردی از فضاپیما خارج شده و در مریخ قدم بزند، در تنها چند دقیقه خواهد مرد.
اگر بخواهید از شرایط نامساعد مریخ جان سالم به‌در برید، باید لاغرتر و بلندتر از انسان‌های عادی باشید. قدرت گرانش مریخ تقریبا برابر ۳۸ درصد گرانش زمین است. به‌همین‌خاطر چندان به قدرت ماهیچه‌های خود برای راه رفتن نیاز ندارید. انسان تکامل یافته در این سیاره دیگر تراکم استخوان و ماهیچه پیشینیان خود را ندارد؛ اما این مورد سبب می‌شود که انرژی کمتری مصرف کند.
مصرف کمتر انرژی با توجه به کمیاب بودن مواد غذایی در مریخ یک نکته مثبت محسوب می‌شود. همچنین قد بلند به فرد کمک می‌کند که فاصله‌های دورتری را ببینید. این مورد به‌خاطر طوفان‌های مریخ اهمیت دارد. دیگر تفاوت شما با انسان زمینی به چشم‌هایتان مربوط می‌شود. مریخ همیشه میزبان طوفان‌های شدید است؛ بنابراین اشک‌های شما حالتی چسبناک خواهند داشت تا از چشم‌ها محافظت کنند.
همچنین فراموش نکنید که مریخ چندان اتمسفر قدرتمندی ندارد. همین نیز سبب می‌شود که انسان تکامل یافته در این سیاره با دیگر انسان‌ها متفاوت باشد. ریه‌های این انسان بسیار قوی‌تر هستند تا از حداقل اکسیژن موجود بهره ببرد. همچنین رنگ پوست بدن تیره خواهد بود تا بتواند از فرد در برابر تشعشعات خورشیدی حفاظت کند.
از دیگر مشکلات اتمسفر رقیق مریخ می‌توان به تغییرات شدید دمایی اشاره کرد. دمای مریخ می‌تواند بین ۲۰ درجه و منفی ۱۵۳ درجه سلسیوس نوسان داشته باشد. هرچند در اینجا نیز پوست تیره شما کارایی خواهد داشت. پوست انسان مریخی می‌تواند گرمای بیشتری را در خود ذخیره کند تا در زمان سرما پاسخگو باشد.
حالا بیایید تصور کنیم که انسان در یک سیاره دیگر تکامل یافته است. اینبار سراغ سیاره زهره می‌رویم دمای فوق‌العاده بیشتری دارد. سیاره زهره برخلاف مریخ اتمسفر رقیقی ندارد. همین نیز باعث می‌شود که گرمای خورشید را در خود نگه داشته و همچون یک کوره جهنمی باشد.
دمای سطح زهره آنقدر بالا است که اگر بخواهید بدون لباس مخصوص از فضاپیما خارج شوید، در لحظه آتش خواهید گرفت. همچنین فشار شدید اتمسفر باعث می‌شود که له بشوید. این میزان ۹۲ برابر بیشتر از زمین است. در صورت تکامل انسان در این سیاره دیگر خبری از قد بلند نخواهد بود. شما باید قدی کوتاه و بدنی بسیار مقاوم داشته باشید.
همچنین پوست انسان حاضر در سیاره زهره باید ضخیم بوده و از جنس نقره باشد. این پوست می‌تواند گرما و تشعشعات شدید را منعکس کند. علاوه بر اینها، پوست خاص شما باید توانایی خنثی کردن اسید سولفوریک را داشته باشد.
در اتمسفر سیاره زهره حجم زیادی از کربن دی‌اکسید وجود دارد و ابرها نیز از اسید سولفوریک ساخته شده‌اند. بنابراین باید انتظار باران اسیدی را داشته باشید. اگر انسان تکامل یافته در این سیاره بتواند همه این موارد را هم تحمل کند، باز هم مشکلاتی دیگر پیش روی خود خواهد داشت.
هوای زهره برای انسان قابل تنفس نیست. به‌همین‌خاطر شما باید همیشه یک مخزن اکسیژن را همراه داشته باشید. همچنین مجبور هستید که فعالیت‌های خود را فوق‌العاده کاهش دهید تا انرژی کمتری مصرف کنید. این موارد سبب می‌شود که انسان حاضر در سیاره زهره فقط محدود به مرکز اختصاصی خود باشد. به‌طور کلی زندگی در زهره همچون زندگی در جهنم است.
حالا که شرایط برای انسان در زهره و مریخ فراهم نیست، بیایید سراغ عطارد برویم. عطارد حتی از زهره نیز به خورشید نزدیک‌تر است. انسان در سیاره زهره باید با گرمای شدید کنار بیاید و در مریخ نیز سرمای طاقت‌فرسا را تحمل کند. هرچند که در عطارد انسان با هر دو مشکل مواجه است.
همانند مریخ سیاره عطارد نیز اتمسفر فوق‌العاده رقیقی دارد؛ بنابراین دما در این سیاره کوچک بین ۴۲۷ درجه سلسیوس در روز و منفی ۱۷۹ درجه سلسیوس در شب نوسان می‌کند. همچنین یک شب برای انسان تکامل یافته در این سیاره دیگر ۲۴ ساعت نیست، بلکه ۳ ماه طول می‌کشد. انسان عطاردی باید لایه عایق دما را زیر پوست خود داشته باشد تا بتواند دوام بیاورد.
این لایه باعث می‌شود که ظاهری متالیک پیدا کنید. هرچند می‌تواند گرما را در طول روز پس بزند و سپس آن را برای شب ذخیره کند. بدن انسان عطاردی قوی‌تر خواهد بود و چربی بیشتری خواهد داشت. دست و پای انسان تکامل یافته در سیاره عطارد دیگر چندان بلند نیست؛ اما چابکی بالایی دارد. همچنین به‌خاطر گرانش کمتر موجود هوشمند این سیاره ماهیچه‌های کمتری خواهد داشت.
فاصله سیاره عطارد تا خورشید ۳ برابر کمتر از زمین است. همچنین اتمسفری وجود ندارد که از شما در برابر تشعشعات کشنده خورشید محافظت کند. بنابراین اگر انسان بتواند در این سیاره تکامل پیدا کند، باید سلول‌هایی مقاومت به تشعشعات داشته باشد.
علاوه بر اینها، نفس کشیدن در عطارد غیرممکن است. البته شاید انسان عطاردی ریه‌های کوچکتری با توانایی ذخیره اکسیژن داشته باشد. شاید هم عضو جدیدی در بدن این انسان تکامل یابد که بتواند دیگر ترکیبات حاضر در سیاره را به‌نحوی به اکسیژن تبدیل کند. اتفاقی که در مورد گیاهان در زمین رخ می‌دهد. در نهایت باید گفت که زندگی یک موجود هوشمند در سیاره ای مشابه عطارد چندان جذاب نخواهد بود.
شرایط تکامل انسان در سیاره مشتری با دیگر سیاره‌ها حسابی فرق دارد. مشتری یک غول گازی است و سطحی برای قدم نهادن ندارد. بنابراین اگر موجود هوشمندی در این سیاره باشد، همیشه در میان ابرهای هیدروژن و هلیوم حرکت خواهد کرد. این موجود هوشمند باید نسبتا کوتاه و فشرده باشد و از ماهیچه‌های بسیار قدرتمندی بهره ببرد.
پوست انسان تکامل یافته در سیاره مشتری باید تیره‌تر از سیاره‌های دیگر باشد تا در برابر تشعشعات همچون سپر حفاظتی عمل کند. همچنین بدن این انسان باید حجم زیادی از گازهای سبک را داشته باشد تا بتواند شناور باقی بماند. هرچند که بزرگترین مشکل نفس کشیدن خواهد بود. در اتمسفر مشتری اکسیژن وجود ندارد.
به‌همین‌خاطر اگر انسان در این سیاره تکامل بیابد، باید بتواند به‌جای اکسیژن از هیدروژن تنفس کند. داستان در مورد سیاره زحل هم همینگونه است. هرچند که در آن سیاره انسان باید بتوانید بخار آب یا آمونیاک را به اکسیژن تبدیل کند.
انسان تکامل یافته در اورانوس شبیه یک موجود فضایی کوتوله آبی رنگ خواهد بود. رنگ آبی پوست تا حدودی از شما در برابر تشعشعات خطرناک حفاظت می‌کند. همچنین پوست شما باید فوق‌العاده ضخیم باشد و بتواند به‌خوبی گرما را در خود نگه دارد. اورانوس یکی از سردترین سیاره های منظومه شمسی است و می‌تواند حتی دمای منفی ۲۲۴ درجه سلسیوس را تجربه کند.
در این غول یخی نیز اکسیژن وجود ندارد؛ بنابراین انسان عادی نمی‌تواند نفس بکشد. همچنین اورانوس سطح جامدی ندارد، بلکه مملو از ابرهای بدبو است.
انسان تکامل یافته در نپتون همچون دیگر سیاره دور افتاده منظومه شمسی یعنی اورانوس خواهد بود. نپتون اندکی گرم‌تر از اورانوس است؛ اما این سبب نمی‌شود که این غول یخی برای انسان مکان مناسبی باشد. حتی اگر بدن انسان به‌گونه‌ای برای شرایط خاص این سیاره تکامل یابد، باز نمی‌توان مدت زیادی زنده بود.
شاید بهتر باشد که انسان برای زندگی و تکامل به تایتان (قمر سیاره زحل) سر بزند یا سیاره‌های فراخورشیدی بیشتری را بررسی کند.
در آیدت،
فایل‌های
خود را به فروش بگذارید و یا
مقالات‌تان
را منتشر کنید👋
پاسخ ها