خاطراتی که هاشمیان باید برای ملی پوشان تعریف کند

روایتی از حماسه ملبورن (2)؛ خاطراتی که هاشمیان باید برای ملی پوشان تعریف کند؛ تیم ملی در شرایطی راهی بحرین شد تا 4 بازی حساس را برگزار کند که پیش از این نیز تجربه چنین روزهای سختی را داشته است.

به گزارش ورزش، تیم ملی فوتبال ایران با قبول دو شکست مقابل عراق و بحرین دور رفت مرحله دوم گروهی جام جهانی 2022 در قاره آسیا را به پایان رساند. این تیم در حال حاضر با 6 امتیاز در مکان سوم جدول رده بندی حضور دارد و برای صعود به دور نهایی مقدماتی باید هر 4 دیدار بعدی خود را در دور برگشت با پیروزی پشت سر بگذارد. کار تیم ملی در این مرحله بسیار دشوار خواهد بود اما حریفان پیش رو، حریفانی نیستند که تیم ملی برای شکست دادن شان در شرایط اضطراری فعلی به مشکل بخورد؛ سابقه تاریخی فوتبال ایران برهه های حساس زیادی را به خاطر دارد که یکی از این برهه ها به مقدماتی جام جهانی 2006 بر می گردد؛ جایی که شرایط تیم ملی برای صعود به دور نهایی مقدماتی جام جهانی دقیقا مشابه شرایط فعلی بود:

وقتی که نه کریمی، خداداد شد و نه دوبلین، ملبورن

صعود دراماتیک تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی 1998 و کسب پیروزی مقابل امریکا در این مسابقات و البته متحمل شدن دو شکست محترمانه مقابل یوگسلاوی و آلمان که همراه با معرفی چهره های فراموش نشدنی فوتبال ایران به دنیا بود، فوتبال کشورمان را در یک برهه بسیار تاریخی قرار داد. فوتبالدوستان ایرانی، سرمست از موفقیت های 98 و درخشش ستاره های آن تیم در تیم های مطرح اروپایی، صعودی آسان به جام جهانی 2002 را متصور بودند؛ چنین جوی باعث شد تا میروسلاو بلاژویچ با فشار بسیار بالایی تیمش را مهیای حضور در مقدماتی جام جهانی کره و ژاپن کند؛ بسیاری از ستاره های 98 دیگر نبودند و چهره های جدید در حال ظهور بودند؛ کار بازهم به پلی آف کشیده شد اما نه کریمی، خداداد شد و نه دوبلین، ملبورن...

رویای صعود به جام جهانی با ستاره های جدید و قدیم

4 سال بعد، برانکو ایوانکوویچ، دستیار بلاژ در تیم 2002 ماموریت صعود ایران به جام جهانی 2006 را به عهده گرفت. او با ستاره هایی که از 4 سال پیش در تیم ملی رشد کرده بودند و دیگر بازیکنانی جوان و  بی تجربه نبودند وارد مسابقات شد؛ در کنار این بازیکنان جوان، باتجربه هایی هم بودند که پشت تیم ملی به آنها گرم بود؛ علی دایی، علی کریمی و مهدی مهدوی کیا. دور مقدماتی آغاز شد و تیم ملی در گروهی که اردن، قطر و لائوس را در کنار خود می دید، نتایجی را در دور رفت کسب کرد که کار صعودش به مرحله نهایی مقدماتی را بسیار سخت نمود. شاگردان برانکو شروع خوبی داشتند و با نتیجه سه بر یک قطر را در تهران شکست دادند، پیروزی هفت بر صفر مقابل لائوس همه را به صعودی آسان امیدوار کرد اما شکست غیرمنتظره یک بر صفر مقابل اردن همه چیز را به یک باره تغییر داد. کار صعود به شدت سخت شد و تیم ملی باید در اردن و قطر پیروز می شد تا از گروه خود صعود کند.

طی یک اتفاق ماندگار، وحید هاشمیان که سال ها از تیم ملی قهر بود با پیگیری ها فدراسیون فوتبال به جمع ملی پوشان بازگشت و خداداد عزیزی هم که به دلیل پاره ای از مسائل از تیم ملی دور شده بود بار دیگر ملی پوش شد. تیم ملی در چنین شرایطی پای به اردن گذاشت تا اولین دیدار دور برگشت را انجام دهد؛ این یک دیدار مرگ و زندگی به تمام عیار بود:

انتقام از اردن با چاشنی تندِ  استرس

تیم ملی در حالی که خداداد و هاشمیان را در کنار خود می دید در ورزشگاه مملو از تماشاگر میهمان اردن بود. شاگردان برانکو از همان ابتدای کار، نبض بازی را در اختیار گرفتند و شاهد یک دیدار کاملا تک دروازه ای در طول نیمه اول بودیم؛  با وجود این که تیم ملی برتری محسوسی نسبت به حریف داشت، نیمه اول بدون گل به پایان رسید. فوتبالدوستان ایرانی پای تلویزیون استرس را همراه با اکسیژن نفس می کشیدند و ضربان قلب شان موازی با دقایقی که سپری می شد و خبر از پایان بازی می داد، بیشتر و بیشتر می شد. یک ارسال از پشت محوطه جریمه توسط نکونام و ضربه سر دیدنی علیرضا واحدی نیکبخت در دقیقه 81 یخ بازی را شکست تا به قول عادل فردوسی پور (گزارشگر بازی) تیم ملی در بهترین زمان ممکن گل زده باشد. چند دقیقه بعد علی دایی با یک ضربه سر شیرجه ای گل دوم را به مانند تیر خلاص بر پیکر تیم حریف روانه کرد تا تیم ملی با پیروزی دو بر صفر، انتقام شکست بازی رفت را به بهترین شکل ممکن از حریفش بگیرد.

پیروزی مقابل اردن، پایان کار نبود و هنوز یک گام بلند دیگر باقی مانده بود؛ تقابل با قطر در قطر!

چیزی شبیه به حماسه ملبورن!

وحید هاشمیان که با قبول حضور در تیم ملی قدرت خط حمله تیم را به شدت بالا برده بود، ستاره شماره یک این دیدار بود. در همان دقایق ابتدایی بازی روی حرکت پا به توپ عالی کریمی و پاس به موقع او، وحید هاشمیان در سخت ترین شرایط ممکن، بهترین ضربه را به توپ زده و دروازه قطر را باز کرد. خیلی زود اما در دقیقه 18 قطر از غفلت مدافعان ایران استفاده کرده و توسط بلال محمد بازی را به تساوی کشاند. بازی در نیمه اول با همین نتیجه به پایان رسید.
در نیمه دوم تلاش دو تیم برای باز کردن دروازه یکدیگر تا دقیقه 75 حاصلی در پی نداشت تا اینکه یحیی گل محمدی در حالی که تنها 15 دقیقه به پایان بازی باقی مانده بود و تیم ملی در پی زدن گل پیروزی بود، به اشتباه دروازه خودی را باز کرد تا تراژدی بحرین 2001 را در ذهن اهالی فوتبال زنده کند. نتیجه دو بر یک شد و کمتر از یک ربع به پایان بازی باقی مانده بود! ملی پوشان ایرانی نمی خواستند مثل 2002 ، جام جهانی را از پای تلویزیون تماشا کنند ولی کارشان خیلی سخت بود...

انگیزه برای کسب برد اما در تیم ملی آن دوره فوران می کرد، در حالی که گرمای هوا و فشار هواداران قطری، شرایط سختی را برای ایران رقم زده بود اما تنها 3 دقیقه بعد از گل قطر، چیزی شبیه به معجزه رخ می دهد و آرش برهانی روی یک پاس عمقی حسین کعبی و در حالی که گل کردن توپ کار بسیار سختی بود، دقیقا ضربه ای را به توپ می زند که باید می زد؛ بازی 2-2 می شود اما هنوز یک گل دیگر نیاز است. دقایق بازی به سرعت در حال سپری شدن بود و تیم ملی علیرغم به تساوی کشاندن زودهنگام بازی در زدن گل پیروزی به بن بست رسیده بود، دقیقه شمار در حال رسیدن به عدد 90 بود که اتفاق بزرگ رخ داد... چقدر زجر کشیدیم تا این گل را زدیم؛ این جمله ای بود عادل فردوسی پور بعد از گل وحید هاشمیان در دقیقه 90 گفت؛ بله هاشیمان! او بازهم در این دیدار گل زد، آن هم با پاس خداداد عزیزی! دو یاغی بازگشته به تیم ملی در ثانیه های پایانی تیم ملی را در مسابقات نگه داشتند. ایران 3-2 قطر. چیزی شبیه به حماسه ملبورن...

به این ترتیب بود که تیم ملی ایران با کسب دو برد دراماتیک و فراموش نشدنی مقابل قطر و اردن برای صعود از گروه نیازمند پیروزی مقابل لائوس شد؛ پیروزی که کسب آن خیلی آسان بود و شاهد تحقق آن نیز بودیم تا شاگردان برانکو با صعود به دور نهایی مقدماتی، با تیم های ژاپن، بحرین و کره شمالی همگروه شده و در نهایت به جام جهانی 2006 صعود کنند؛ صعودی که حق آن نسل بود و اگر رقم نمی خورد شاید خیلی از ستاره های آن دوره در جایگاه فعلی که هستند نبودند. این روایتی بود از یک برهه فراموش نشدنی در فوتبال ایران، برهه ای که امیدواریم یک بار دیگر در بحرین برای فوتبال ایران تکرار شود و سال ها بعد در مورد آن صحبت کرده و با لبخندی به لب از قدرت فوتبال ایران در آسیا احساس غرور کنیم. بی شک تمامی خاطراتی که در مطلب فوق خواندیم را می توان از زبان وحید هاشمیان با جزئیات و جذابیت بیشتر شنید؛ خاطراتی که وحید به عنوان یکی از مربیان تیم ملی می تواند پیش از بازی های حساس پیش رو برای ملی پوشان نقل کرده و اعتماد به نفس و انگیزه شان را برای برد بیش از پیش کند.