این تیم هرگز نیاز به دشمن و رقیب ندارد

درد تکراری و همیشگی؛ خودویرانی؛ این تیم هرگز نیاز به دشمن و رقیب ندارد!؛ اینتر به اندازه کافی دست به خود تخریبی می زند؛ میلان و یوونتوس و بقیه نیاز به رقابت با این تیم ندارند.

به گزارش ورزش، اگر در دو، سه دهه اخیر هوادار اینتر بوده باشید اتفاقات این 48 ساعت برای شما چندان هم عجیب نیست. برای یک نراتزوری قدیمی، روال همیشه همین بوده و شاید اگر غیر از این رخ می داد عجیب بود. اخبار حاکی از آن است که آنتونیو کونته، سرمربی موفق و دوست داشتنی اینتر فاصله ای تا جدایی ندارد و اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، او بعد از دو فصل نیمکت این باشگاه را ترک خواهد کرد.

امروز نشریه گاتزتا دلااسپورت در مقاله ای مدعی شد حق هواداران اینتر بعد از 11 سال تحمل ناکامی و شکست های تحقیرآمیز این نیست. هنوز چند روزی از جشن فتح اسکودتو بعد از تحمل یک دهه رقت انگیز نگذشته و اینتر به بدترین شکل ممکن برای فصل بعد آماده می شود.

هنوز تکلیف اسپانسر باشگاه بعد از فسخ قرارداد با پیرلی مشخص نشده، حداقل یک و دو ستاره تاثیرگذار نراتزوری در تابستان فروخته خواهند شد، خبری در مورد برنامه دقیق پیش فصل درز نکرده، تکلیف نیمکت لرزان اینتر هنوز معلوم نیست و عجیب تر از همه اینکه استیون ژانگ، رئیس جوان اینتر حتی حاضر به ملاقات با آنتونیو کونته نبوده و از رویارویی مستقیم با او طفره می رود.

اما این اخبار و شایعات برای هواداران قدیمی اینتر که دیگر تازگی ندارد. بیست و خرده ای سال پیش، آنروزهایی که ماسیمو موراتی از خرید حتی یک ستاره هم نمی گذشت و به صغیر و کبیر رحم نداشت، رونالدوی برزیلی بعد از سپری کردن فصلی فوق العاده در لباس بارسلونا به پیشنهاد کلان اینتر پاسخ مثبت داد و حتی توپ طلای خود را نیز با لباس این تیم دریافت کرد.

تصور می شد دوران ناکامی در فتح اسکودتو رو به پایان است، اما ورای حرف و حدیث هایی که در نهایت به کالچوپولی هم منجر شد، جیجی سیمونی فقید اینکاره نبود و دو سه فصل اول حضور رونالدو با ناکامی و جشن های نصفه و نیمه موفقیت در جام یوفا گذشت.

هکتور کوپر که آمد، هواداران اینتر آماده فتح اسکودتو که هیچ، در سودای درخشش در لیگ قهرمانان اروپا بودند. بعد از دو فصل رسیدن با والنسیا به فینال لیگ قهرمانان، سرمربی مخوف با آن سیگار کاریزماتیک گوشه لب، هدایت اینتر را در دست گرفت و همه چیز آماده پایان دادن به یک دهه طلسم ناکامی بود.

اوضاع تفاوتی نکرد، حتی اگر با درخشش بوبو- مریخی فقط چند دقیقه با قهرمانی فاصله داشتیم که سر و کله گرسکو پیدا می شد تا در ثانیه های آخر نیمه اول دیدار با لاتزیو، آن پاس به عقب لعنتی را ارسال کرده و زمینه شکست تلخ اینتر و راه رفتن یوونتوس روی جنازه این تیم را فراهم بکند.

پنج سال تمام مصدومیت ها و تلخی های حضور رونالدو را تحمل کردیم و وقتی شاهد درخشش او در جام 2002 بودیم، تصور می کردیم منجی اینتر فصل بعد انتقام اشک های خود روی نیمکت پس از تعویض مقابل لاتزیو را خواهد گرفت. اما اختلاف با کوپر باعث شد رونالدو خیلی زودتر از آنچه فکرش را می کردیم، به جای یوونتوس از ما انتقام بگیرد.

دوران شیرین و کوتاه ژوزه مورینیو به کنار، که هر جا هست میلیون ها اینتری در سراسر جهان حامی او خواهند بود. در یک دهه اخیر همه چیز به بدترین شکل ممکن رقم خورد. خریدهای درجه دو و سه، دیدن بازوبند روی بازوی ناگاتومو، مربیان از قبل شکست خورده و پروژه های از پیش معلوم، تاریخچه کوتاه و غم انگیز نراتزوری در دومین دهه هزاره جدید را رقم زد.

با حضور آنتونیو کونته اما انگار قبل از شروع فصل انتقام خود را از رقیب گرفته بودیم. سرمربی پرشور ایتالیایی تیمی را بنا نهاد که حداقل در این فصل در ایتالیا رقیب نداشت و هواداران خوش خیال اینتر سرخوش از افت یوونتوس، در رویای خود الصاق ستاره دوم در پایان فصل آتی روی گوشه سمت چپ لباس خود بودند.

اما حالا دارد همان می شود که انتظارش می رفت. درد مزمن خودویرانی همیشگی اینتر سراغ این تیم آمده است. رئیسی که به جز شرکت در جشن قهرمانی و گرفتن عکس یادگاری کاری در ایتالیا نداشته و 11 ماه و نیم در چین مشغول بیزنس است، یک تنه رویای هزاران اینتری در سراسر جهان را به سخره گرفته است.

اینتر اصولا نیازی به دشمن و رقیب ندارد. این تیم بقدری در این سالها خودش دست تطاول به خود گشوده که یوونتوس و میلان و دیگران نیازی به بازسازی آنچنان سخت و مفصل هم ندارند. این یک قهرمانی هم شاید از دست  خدای فوتبال در رفت؛ وگرنه طالع اینتری بودن از پیش نوشته شده؛ خود ویرانی.

آریا قاطمی مقدم