پنج شنبه بود: یحیی بغض کرد و ایران گریست

تلخ ترین برد تاریخ در آزادی؛ پنج‌شنبه بود: یحیی بغض کرد و ایران گریست؛ ناکامی در صعود به جام جهانی ۲۰۰۲ احتمالا بزرگترین ناکامی فوتبال ایران در چند دهه گذشته است.

به گزارش ورزش، امروز نوزدهمین سالگرد حذف تلخ ایران از مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ است؛ دوره ای که سهمیه آسیا ۲+۱ بود و ایران پس از این که صدرنشینی را ناباورانه از دست داد، عازم مسابقات پلی آف شد و با پیروزی مقابل امارات در دو بازی پایانی برابر ایرلند ۲-۱ شکست را پذیرفت.

این تصاویر کمیاب روایتی از بازی برگشت ایران - ایرلند در ورزشگاه آزادی است؛ مسابقه ای که شاید اگر هواداران فوتبال ایران بعد از ناامیدی در دقیقه ۷۰ از حمایت تیم ملی دست نمی‌کشیدند، ممکن بود سرنوشت دیگری برایش رقم بخورد و یکی از بااستعدادترین نسل های تاریخ فوتبال ایران در دومین جام جهانی متوالی حاضر شود.

داستان این مسابقه یک هفته پیش‌تر در دوبلین رقم خورده بود؛ جایی که ایران باوجود ارائه نمایش خوب و ایجاد فرصت های فوق العاده در مقابل دروازه ایرلند روی یک پنالتی و یک ضربه ایستگاهی ۲-۰ نتیجه را به تیم قدرتمند ایرلند واگذار کرد و در پنج شنبه هفته بعد باوجود تلاش بسیار تنها یک بار موفق به گشودن دروازه حریف شد و اشک های یحیی گل‌محمدی در واپسین بازی تیم ملی در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ تبدیل به یک تصویر آشنا برای همه علاقه مندان فوتبال ایران در سالیان سال بعد شد.

ایران در این مسابقه از ستاره‌هایی مثل علی دایی، علی کریمی، کریم باقری، مهدی مهدوی کیا، یحیی گل‌محمدی، علیرضا نیکبخت، رحمان رضایی و... استفاده می‌کرد و در شرایطی که جبران نتیجه ۲-۰ مقابل تیم قدرتمند ایرلند، کار ساده ای به نظر نمی‌رسید، با تمام وجود مسابقه را آغاز کرد.

علی کریمی ستاره تیم ملی ایران در بازی رفت چند فرصت گلزنی را از دست داد، فرصت سوزی هایی که کار را در ورزشگاه آزاری بسیار سخت کردند

حملات اولیه ایران چندان پراثر نبود اما در اواسط نیمه اول، علیرضا نیکبخت واحدی روی یک موقعیت در محوطه جریمه تسوط بازیکنان حریف سرنگون شد که داور از این پنالتی مسلم به نفع ایران گذشت. پنالتی ای که بعدها علی خسروی داور بین المللی ایران درباره اش گفت: این یک تصمیم کولینایی می طلبید و اگر داوری مثل کولینا قاضی میدان بود، پنالتی می‌گرفت.

این صحنه می‌توانست نقطه عطف برای صعود ایران به جام جهانی کره-ژاپن باشد. اگر دادر پنالتی می‌گرفت و توپ گل می‌شد، گل یحیی بازی را به وقت اضافه می‌برد.

در ادامه ایران تلاش خود را افزایش داد و در شرایطی که کریم باقری بازیکن محوری دور از فرم ایده آل بود، یارگیری شدید بازیکنان ایرلند، علی کریمی ستاره آن روزهای فوتبال ایران ایران را از اثر انداخت تا ثانیه های پایانی بازی، خطر جدی روی دروازه ایرلند خلق نشود. اما کمی پیش از سوت پایانی بازی، یحیی گل‌محمدی روی یک ضربه ایستگاهی، طلسم ۱۸۰ دقیقه ای دروازه شی گیون را شکست اما تا توپ به وسط زمین برگردد داور سوت پایان را زد تا یحیی گل محمدی با چهره متفاوت و ریش پروفسوری بغضش بترکد و عکاسان را سمت خود بکشد.

این پیروزی یکی از تلخ ترین بردهای ملی ما و یکی از ناامیدکننده ترین لحظات ملی فوتبال ما در تاریخ است. چرا که این تیم کاملا شایستگی صعود به عنوان تیم اول گروه به جای عربستان را داشت اما مجمعی از اتفاقات و حواشی و شکست ناباورانه برابر بحرین، مسیر ما را از جهانی شدن کج کرد. اگرچه اگر در آن زمان هم سهمیه آسیا مثل امروز بیشتر از دو بود، ایران می‌توانست مستقیما به جام جهانی برود. اما میزبانی مشترک کره و ژاپن و حضور این دو تیم کار را در رقابت های مقدماتی خراب کرد تا عربستان و چین نمایندگان نه چندان شایسته آسیا در مرحله نهایی باشند و با شکست های سنگین این تورنمنت را ترک کنند؛ تورنمنتی که البته با درخشش کره جنوبی در ذهن هواداران فوتبال خواهد ماند.

این، آخرین بازی میروسلاو بلاژوویچ سرمربی اهل کرواسی تیم ملی نیز هست. مربی ای که به واسطه مصاحبه های طولانی و علاقه اش به گفتگو به همراه زوج کلامی اش رضا چلنگر محبوب مردم ایران بود. اما او بعد از این شکست به کرواسی برگشت تا دوران برانکو ایوانکوویچ در فوتبال ایران شروع شود؛ دوره ای که با یک صعود نسبتا آسان به جام جهانی ۲۰۰۶ به پایان رسید.

عکس از: فرشاد عباسی